Nog een samenwerking vinden we in ‘Changes’. Niemand minder dan Nico Sallach van Eskimo Callboy is hier toegevoegd aan de line up voor wat ondersteuning op de vocalen. De inzet is wederom energiek met veel kracht in de gitaren. De overgangen zijn wederom erg sterk. Het refrein is een beetje heppie de peppie, waar de break echt de softe kant op gaat. Maar goed de eerste glijdende gitaarsolo van het album is wel een feit. Dat laatste is een leuke afwisseling op de rest.

Om dan nog maar eens wat anders op de gitaar te laten horen, begint ook ‘Gates Of Hell’ met een solerende gitaar in de intro. De vibe blijft wat rustig en matched niet echt met de titel. De opleving in het refrein heeft wederom veel pop rock invloeden. De gates gaan dan eindelijk open met rap gitaarspel en mean vocals in de break, maar dat is dan wel het enige hoogtepunt aan dit nummer.

Met een sterke rol voor bassist Lasse Weigang in de intro van ‘Out There’ lijkt er nog een lekker beukertje aan te komen. Helaas is ook hier het refrein het geen wat het geheel afzwakt. Het trucje met een rappe tempoversnelling in de break begint ondertussen iets te vervelen, ook al wordt het wederom goed uitgevoerd. Het wordt vervelend als de break en de opbouw naar het einde toe steeds het beste stuk van het liedje zijn.

Afgesloten wordt er met ‘Going Down’, dit kent een rustige intro. De inbreng van de clean vocals lijkt iets rauwer en zorgt voor een goede opbouw. Helaas komt het geheel niet verder dan een rock nummer en komt het niet echt los.

Breathe Atlantis heeft met ‘Overdrive’ een degelijk album in handen. De productie is ijzersterk. De nummer zijn goed opgebouwd, het geluid is mooi vol. De energie is soms echt heerlijk. Maar het blijft degelijk omdat de opbouw vaak wordt herhaald en er niet al te veel spannende dingen gebeuren. ‘Overdrive’ misstaat echt niet in de platenkast van de gemiddelde metalcore fan, er is immers niks mis met Duitse degelijkheid volgens de gemiddelde autobestuurder. Maar voor wie een Ferrari zoekt….