Tot op de dag van vandaag snap ik er nog steeds geen snars van. Hoeft ook niet. De billetjes gingen nog een keer bij elkaar, toen de nieuwe vocalist aangekondigd werd. Nick Holmes van Paradise Lost? Maar die doet toch alleen clean? En trage gothic meuk? Daar zit ik dus niet op te wachten.

Maar zoals het gaat, je moet soms je vooroordelen aan de kant schuiven. Iemand die op “Let the Stillborn Come To Me” zijn hoofd stil houdt, die houdt niet van Death Metal. De grunt (!) van Holmes is zeker aanwezig en past doordat het niet echt een putrochel is, maar wat verstaanbaarder, richting krijs eigenlijk prima in het plaatje. De toon die hij in zijn stem kan leggen is apart, moeilijk te beschrijven. Het klinkt allemaal lekker luguber en duister. Niks mis mee.

Ook het tempo zit er over het algemeen goed in. Voer voor de headbanger, lekkere polkas (Mental Abortion, Beyond Cremation), vette riffs (Church of Vastitas), en ook af en toe een meer midtempo nummer (Anne, His Infernal Necropsy). Her en der aangevuld met een smakelijke solo, die wel lekker richting Kerry “straaljager” King neigt. Kortom, alles wat een lekker degelijke plaat nodig heeft is aanwezig. In de juiste dosis, op de juiste momenten. Daar blijft het een all-star band voor.