Blijkbaar zit die frustratie mij jaren na dato nog behoorlijk hoog. Maar dat kan Beaten To Death natuurlijk allemaal niet kwalijk genomen worden. B2D gaat muzikaal echter wel gewoon vrolijk verder waar ‘Old Lady Drivers’ en ‘Guts Of A Virgin’ ophielden, al moet ik ruiterlijk toegeven dat de muziek op ‘Agronomicon’ zonder die schijtsaxofoon van John Zorn al een beter te verhapstukken is.

U begrijpt het al: dit is geen CD’tje voor een zwoele zomeravond geworden. In 22 minuten wordt er een elftal nummers doorheen gejaagd waarbij opvalt dat de basgitaar meer op de voorgrond treedt dan de gitaar en de groep vooral dient als podium voor de drumkunsten van Christian Svendsen die mijns inziens in zijn leven meer groepen versleet als onderbroeken (en waarbij Tsjuder de meest aansprekende was).

Voor mij hoeft dit soort kolere herrie overigens niet. Alleen aan te bevelen voor geschuffelde intellectuelen, liefhebbers van avantgardistische hoempapacore en niet te vergeten doven en slechthorenden.