In samenwerking met Roadburn Festival wordt deze missie ondernomen en het feit dat we op de ledenlijst geen drummer kunnen ontwaren moet al een blik in de richting geven. Er wordt in de verzamelde pers ook de associatie met experimentele jazz genoemd. Om een beetje richting te geven zeg maar. Want verder is het beschrijven van deze plaat een lastige taak. Ik ga voor u toch een poging wagen zonder te veel te verzanden in algemeenheden.

Is dit een leuke plaat? Mwoah. Is dit een moeilijke plaat? Ja. Is dit een harde plaat? Ja. Mocht je nu nog steeds willen luisteren: succes (en veel plezier). De kickoff is electronisch, luid en duister. Dit thema staat wel centraal op de hele plaat. De opzet is, intro/interlude en dan 2 wat langere nummers. Zo komen we op een klein uurtje ellende, maar wel muzikaal interessante ellende. Het houdt allemaal een beetje het midden tussen Dodecahedron, wat Meshuggah met de elektrische en of industriële invloeden van Fear Factory. Dit alles gelardeerd met elektronica, want alle beats zijn digitaal en niet fysiek gemaakt. Ik hou daar niet heel erg van, maar ik trek het best prima op deze plaat. Het past in de futuristische en creatieve sfeer op deze plaat. Je moet wat moeite doen, maar dan laat deze plaat toch echt zijn ‘mooie’ gezicht zien. Wat mij betreft zijn ‘Lost to Sight’ en ‘Alignment’ wel echt twee hele goede en interessante nummers.