‘Touched by the White Hands of Death’ heeft een lang uitgesponnen intro dat aansluit op de voorganger, de plotse wending brengt je weer terug bij ATG zoals we dat gewend zijn. Ook ‘The Fall into Time’ wordt ingeleid door een wat bombastisch intro waarbij het bijna 2 minuten duurt voordat het los gaat. Voorzichtig vraag ik me af hoe de band dit live gaat doen, de passages van subtiele intro’s en de overgang naar het meer brutere werk zijn een verschil tussen dag en nacht. De in gemixte koorzang brengt ons nog even terug naar het bombastische voordat het progressief getinte eindstuk ingezet wordt.

De nummers ‘Cult of Salvation’ en met name ‘The Abstract Enthroned’ brengen meer het vertrouwde geluid van At The Gates, al zijn ook in deze nummers progressieve invloeden te horen. Er wordt weer lekker up-tempo geramd, zonder koortjes, maar met het vertrouwde en sterke gitaarwerk. ‘Cosmic Pessimism’ opent met een swingende riff, ook hier weer gesproken woord dat nagenoeg het gehele nummer te horen is. Een bijzonder nummer dat je eigenlijk niet verwacht, maar dat je op één af andere manier wel weet te pakken. Het afsluitende ‘Eternal Winter of Reason’ is ook weer progressief getint, en toch past het ATG. Sterke solo’s, brute vocalen en de verschillende wendingen zetten een verrassende song neer.

At The Gates heeft met ‘The Nightmare of Being’ een aantrekkelijk album gebracht. Een album waarop de band durft te experimenteren en waar progressieve invloeden worden toegevoegd aan de Gotenburg sound. Verrassend, maar het lijkt At The Gates als een handschoen te passen.