In 1992 stapte wereldzanger Jon Bush over naar Anthrax (terwijl hij in de jaren 80 een aanbod om bij Metallica te komen zingen afwees!) waarmee Armored Saint van het toneel verdween. In 1999 pakte de band de draad weer op en bracht het prima ‘Revelation’ (2001) uit. Maar aangezien Jon tot 2005 ook nog bij Anthrax zong, kon de band geen echte potten meer breken. Toen in 2005 het zeer teleurstellende ‘La Raza’ verscheen, was ik dan ook bang dat de vlam langzaam uit zou doven. Maar vriend en vijand werd verrast door het geweldige ‘Win hands down’ (2015). Een album dat naadloos aansloot bij met name de albums eind jaren tachtig/begin jaren negentig. In 2018 deed de band nog een geweldige tour waarbij het album ‘Symbol of Salvation’ integraal werd gespeeld. Op 23 oktober verschijnt het nieuwe album ‘Punching the Sky’; ik was benieuwd of het hoge niveau van het vorige album vastgehouden kon worden.

Het album opent met ‘Standing on the shoulders of giants’ en wat meteen opvalt is de heerlijke groove van dit nummer en het pakkende refrein (waarbij ik ook invloeden meen te horen van het geweldige en ondergewaardeerde Sounds of White Noise van Anthrax). Het snellere ‘End of the attention span’ dwingt direct tot headbangen en het luid meezingen van het refrein. Heerlijk nummer met een zalige riff die qua tempo lijkt op ‘Blitzkrieg’ van de gelijknamige band. Het midtempo ‘Bubble’ en ‘My jurisdiction’ klinken als typische Armored Saint nummers