Op de ouderwetse kant A vinden we ‘Madness’ van Antzaat, die bestaat uit drie nummers. In deze drie nummers worden we meegenomen in een old school black metal landschap. De teksten zijn duidelijk geïnspireerd door HP Lovecraft en muzikaal staat het allemaal als een huis. De statige midtempo beats worden afgewisseld met lekkere blasts onder de tremolo riffs. Lekker klassiek, het heeft allemaal een lekker Fins randje. De ook al vrij klassieke krijs van Ronarg zelf tilt het allemaal naar een hoger plan. Prima kantje.

Na een klein productioneel missertje (begint daar nog een nummer?) komen we aan op kant B, die zeker anders van aard is. Ronarg zelf gaat meer de doomy, tragere kant op. Het bleek dat hij op zolder bij zijn oma genoeg documentatie heeft weten te vinden om dit project verder uit te werken. Thematisch komen we hier in de eerste wereldoorlog terecht, waar hij zelf via zijn familie veel verbondenheid mee voelt. De muziek is zeker melancholischer van aard en wellicht ook iets simpeler. Zoals in het bijna als mars aandoende ‘Voorwaarts naar morgen’. Het zingen in het Vlaams voegt ook zeker wat toe, maar dit doet mij persoonlijk minder dan Antzaat. Het is muzikaal gezien allemaal net wat minder goed uitgewerkt en samenhangend voor mij.