Het album gaat van start met het uptempo “Dead Sea Scrolls”. Wat meteen opvalt is dat alles meteen erg vertrouwd overkomt. De krachtige riffs, de zanglijnen en vooral het refrein liggen dan ook goed in het gehoor. Het volgende “Into The Dark” is een felle song, voorzien van scheurend gitaarwerk. “Geburah” is een prima song, waarbij zowel het solowerk als ook de zangpartijen van bandleider Kevin Heybourne er gerust mogen zijn. Het rustige “The Horla” is voorzien van een prima opbouw, waardoor de song uit kan groeien tot een ware live klassieker. De vergelijking met het oudere werk van Iron Maiden worden hier maar weer eens duidelijk. 

Ook het uptempo “Witching Hour” bevalt mij wel,. De galopperende riffs, de krachtige zangpartijen en de solopartij van Heybourne springen er echt uit. Naast een aantal geheel nieuwe songs vinden we op het album tevens enkele verloren gewaande tracks terug die de band opnieuw heeft opgenomen. Zo stammen “Dead Sea Scrolls” en “Witching Hour” uit de periode 1983/1984 en zijn “Into The Dark” en “Guillotine” zelfs nog ouder. Deze laatste twee werden eind jaren zeventig live gespeeld en was het oorspronkelijk de bedoeling dat “Guillotine” op het album ‘Angel Witch’ zou komen te staan.

Al met al weet Angel Witch een krachtig album af te leveren. Het album klinkt echter mede door de productie toch wat gedateerd, maar dat kan natuurlijk ook de bedoeling van de band