als “het grote Lijden tegemoet”, “Verbrandt, die stilte. Verbrandt, die eenzaamheid” of “Ik neem afscheid van dit stervend lichaam” zetten een kille sfeer neer waarbij het gebruik van de Nederlandse een extra dimensie geeft aan de inhoud. De clean gezongen passage die volgt klinkt emotie vol en geweldig, wat een geweldig nummer.

‘Het Gloren’ heeft de Christelijke lading en beschrijft de doornenkroon en de doodsteek. Een meeslepend nummer dat draait om de poëtische teksten die Colin de wereld toeschreeuwt. De stilte die volgt en het zacht gesproken woord is een wending die je aan voelde komen, waarna we terugkeren naar de bruutheid en of het allemaal nog niet genoeg was brengt ook Caro in het slotstuk haar zwartgallige, schreeuwerige grunts. Een geweldig en bruut samenkomen van vocalen.

Het afsluitende ‘Voor Immer’ is met bijna 13 minuten het langste nummer op het album. Voorzichtig gitaarspel begeleiden de ietwat zwoele stem van Colin. Een nummer waar “de liefde” centraal staat. Een emotionele opening waarbij je weet dat de wending gaat komen. Na een stuk gevoelig gebrachte cleane vocalen ontploft het nummer met harde gitaren en vindt de schreeuwerige zang mijn oor, een welkome wending na overspoelt te zijn met emotie.

Amenra brengt met ‘De Doorn’ een geweldige opvolger die naadloos aansluit op ‘Mass VI’. De band weet een ideale mix te vinden tussen subtiele en emotionele passages en combineert dit met het brutere geweld. Een onheilspellend luisterstuk, waarna je na 3 kwartier achteloos de herhaalknop indrukt.