Zelfs een beetje black metal is halverwege het nummer terug te vinden, slechts doorbroken door de cleane zang van Hanna en Mark. Helemaal lekker is de solo van Eric Sprooten (Ancient Rites) die uitermate goed het nummer opleukt. “1911” is dan het nummer waar duidelijk de voorliefde voor black metal wat meer wordt geëtaleerd. De riff is goed, up-tempo drums en zelfs een ‘UGH’ kan niet ontbreken. Een fluitwijsje hier en daar laat zien dat het niet puur op de black gericht is, en zeker het refrein is weer meer richting folk dan black. Niettemin levert dit een mooi constrast op. Een klein, keyboard-ondersteund intermezzo houdt het geheel spannend.

“Habitat” begint uitermate lieflijk met fluit en pauk, om toch meer richting een rockende riff te gaan. De rauwe stem van “1911” blijft hier enigszins gebruikt worden hoewel in dit nummer al veel meer andere elementen zoals keyboards zijn, zeker bij het refrein wat weer normale zang heeft. Als basis blijft echter de prima gitaarriff. “O Patrones” doet mij qua gitaar- en keyboardriffs enorm veel aan de oude melodieuze black metal bands denken en geeft mij een enorm Dimmu Borgir / Borknagar gevoel. Wat het is en waar het me aan doet denken kan ik niet precies de vinger opleggen, maar voor mij werkt dit uitermate goed. De gitaar had hier van mij nog iets steviger aangezet worden, want die is een klein beetje ondergesneeuwd. Na deze semi-doorstamper is “Adel des Gemoeds” een verkoelende zomerdouche met een rustig piano-intro. Dit instrumentaaltje heeft wel wat weg van het werk van Faelwa qua gevoel. Wellicht dient het nummer als tegenhanger van het veel stevigere “Foreest in Tweelicht” wat meteen er stevig inhakt met de drums en gitaren, hoewel hier een keyboardlaag bij zit. Niettemin komt de rock/folk al snel om de hoek zetten. Ook hier is een rol weggelegd voor de grunts van Koen en een heerlijke solo van Eric. Alleen het langzame zingen van de titel haalt teveel de vaart wat uit het nummer. Niettemin een duidelijke showcase voor de band om te laten zien wat ze allemaal in hun mars hebben. “Ondermaans” is een vrijwel akoestische ballad. Relaxt gitaarwerk met naar het einde toe wat meer ruimte voor keyboards.

Een uitermate divers album vol met allerlei invloeden. Gezien de smaak van de heren die van Jethro Tull en Uriah Heep naar Bathory en Borknagar loopt niet heel vreemd. Het natuurlijke gevoel van de Veluwe (hun thuisbasis) hebben ze uitermate goed over weten te brengen op deze schijf. Hoewel niet alles even lekker op elkaar aansluit is dit album als een ruwe diamant die volgende werken (ze hebben voor 4 albums getekend met TrollMusic) helemaal fijn is geslepen in een prachtig juweel.