vaart, een mooie vibe en instrumentaal is alles weer dik in orde. Wel kennen enkele thema’s dezelfde barok-achtige opzet (stille, klassieke opening, drukke, duwende orkestratie). Voor de gitaristen is het smullen hier en daar, want Magnus is een topspeler.

De plaat kent een flitsende start. De titelsong is een snelle beuker met staccato riffs en de hakkende gitaren in een dikke keyboard omlijsting. De melodische rocker ‘So Quiet Here’ volgt en maakt de weg vrij voor ‘Out Of Nowhere’ waarin de drukke riffs en de mooie orkestratie een geweldige solo omlijsten. ‘A MIllion Stars’ volgt met rollende drums en vette gitaren, die aan Black Label Society doen denken. ‘Carved In Stone’ is wat meer sympho-heavy gericht, de zangpartijen zijn subliem. Ook het nummer daarna ‘All Alone’ refereert met keyboard gedragen thema’s naar Queensryche en Soto in een klasbakken duet! ‘Look At Me’ volgt, een typische Scandi-headbanger met een poppy refrein, waarbij Olzon zich prima voelt.

‘Untill It’s Over’ is voor mij één van de prijsnummers, wat lichter van aard, maar schitterend van opzet en uitvoering. Ook ‘I Am Gone’ is een breekbare, gedreven rocker met een mooi refrein. De plaat eindigt lekker stevig met de pittige doorduwer ‘Are We Really Strangers’ en de snelle afsluiter ‘Never Too Late’.

Fijne plaat! Russel Allan blijft voor mij de ster van de schijf, maar ook Anette Olzon klinkt vertrouwd en de wisselwerking in de nummers is écht een verbetering. Ook Magnus Karlsson levert mooi werk af, hij is betrokken bij de nodige Frontiers’ acts en heeft enkele gave soloplaten op zijn naam staan. Hopelijk zien we dit duo nog eens live aan het werk!