Alan Parsons – From The New World | CD
Manfred Werger | 6 juli 2022
Euuh…….Alan Parsons @ Metal Experience? Een rustpauze nodig na al het muzikale geweld van de festivals, de platen en de liveoptredens, verslagen door de redacteuren? Zeker? Gehoorperikelen? Ook dat. Maar de status van Alan Parsons is ongekend en zijn vorige album op Frontiers Music Srl., het fraaie en pompeuze ‘One note symphony’ was behoorlijk sterk. We luisteren naar zijn nieuwe opus en duiken in de muziek van deze legende.
Alan Parsons behoeft voor de wat oudere lezer en luisteraar geen introductie. Als geluidsman, technicus én muzikant was hij betrokken bij ‘Abbey Road’ en ‘Let it Be’ van The Beatles, ‘Dark side of The Moon’ van Pink Floyd, ‘Music’ van John Miles en ‘Year of The Cat’ van Cat Stevens. 13 keer werd hij genomineerd voor een Grammy en hij ontving deze voor The Best Immense Audio album, 35 jaar naar zijn ‘Eye of the Sky’. Ook werd hij geridderd tot Knight in the Order of the British Empire in 2021.
Sinds het midden van de jaren ’90 heeft Parsons een vaste band met excellente muzikanten. Daaronder zijn Jeff Kollman op gitaar, P.J. Olsson op zang, Danny Thompson op drums en Guy Erez, de befaamde componist van soundtracks, op bas. The Alan Parsons Live koppelt regelmatig de krachten aan een filharmonisch of symfonisch orkest, een gigantisch koor, of de combinatie hiervan en dit levert een mooie portie massale en indringende symfonische rock op.
“For the New World’ start met het symfonische ‘Fare Thee Well‘, de rustieke zang wordt onderbroken door mooie symfonische breaks met sterke gitaren en een sax solo van Todd Cooper. Het vlotte ‘The Secret’ gaat verder met een leuke solo van Jeff Kollman. ‘Uroboro‘ volgt met zang van Tommy Shaw (Styx), het sterke solootje van Kollman valt weer op. .
‘Don’t Fade Now‘ doet denken aan de output van de Alan Parsons Band in de jaren ’80, kabbelend, fraai met een solo, die de aandacht trekt. James Durbin zingt de volgende track ‘Give ‘Em My Love’, blues held Joe Bonamassa speelt een fraaie solo op dit beste nummer van de plaat. ‘Obstacles’ is wat traag en vullend, Ambrosia-zanger David Pack zingt ‘I Won’t Be Led Astray’, Joe Bonamassa doorspekt deze ballad weer met mooie loopjes. Ýou Are The Light’ en ‘Halos’ (met een vette keyboardsolo) zijn wat vlottere popsongs met leuke zang van P.J. Olsson. ‘Goin’Home‘ is een wat droge, saaie afsluiter, mooie achtergrond, maar wel wat duf. De Ronettes afsluiter ‘Be my Baby’ met zang van Tabitha Fair is een ware verrassing. Leuk, maar wat een (saaie) keuze voor een muzikant met zoveel status, zoveel muzikale kennis en output.
Het album is voor de rechtgeaarde en recht gesnaarde rocker een plaat om zacht weg te dromen en even op te schrikken bij de solo’s van Jeff Kollman, Joe Bonamassa, de stemmen van David Pack, James Durbin en Tommy Shaw. De live albums van Alan met pompeuze koren en orkesten stralen nog iets van power uit. Het album komt in diverse formats uit, de wat rijker gevulde formats met een DVD, met een digitale opname van een concert van de band in Madrid.
Tracklist
01 Fare Thee Well 4:34
02 The Secret 4:14
03 Uroboros ft. Tommy Shaw 4:06
04 Don’t Fade Now 4:12
05 Give ‘Em My Love ft. James Durbin, Joe Bonamas 3:18
06 Obstacles 3:33
07 I Won’t Be Led Astray ft. David Pack, Joe Bonam 4:36
08 You Are The Light 4:23
09 Halos 4:14
10 Goin’ Home 4:45
11 Be My Baby 2:42
Rating: 66/100
Uitgever: Frontiers Music Srl.
Website: Alan Parsons
Line up
Lead Vocals: Todd Cooper, Mark Mikel, Tommy Shaw, Alan Parsons, P.J. Olsson, James Durbin, David Pack, Dan Tracey, Tabitha Fair
Backing Vocals: Todd Cooper, Doug Powell, Mark Mikel, Chris Shutters, Tommy Shaw, P.J. Olsson, Dan Tracey, Scott Hunt, Alan Parsons
Sax – Todd Cooper
Bass – Guy Erez
Drums – Danny Thompson
Keyboards -Tom Brooks, Doug Powell, Matt McCarrin
Guitars – Jeff Kollman, Dan Tracey, Doug Powell, Jeff Marshall, James Durbin