‘Cosmic Heart’, met zijn Joan Jett vibe en het sterke, commerciële ‘Cherry Medicine’ verbloemen niet dat de Bronx’ stem van Ace ook wat gearrangeerd klinkt, je mist zijn eigen “swagger” en timbre. ‘Back Into My Arms Again’ lijkt wat op Kiss en de glamrockers van de jaren zeventig (Slade, Mud, The Sweet). Het eigentijdse ‘Fighting For His Life’, ‘Life Of A Stranger’ met zijn mid-tempo groove en ‘Up The Sky‘ zijn voor mij de tracks, die Ace het meest recht doen. Stevige riffs, eenvoudige refreinen en lekkere, herkenbare solo’s. ‘Blinded’, met accenten van Alice Cooper, is aardig en ‘Constantly Cute’ is echt wel een misser op deze plaat. ‘Stratospehere’ sluit de plaat af in een instrumentale modus met gaaf gitaarwerk.

Leuke plaat, de plaat heeft een duidelijke focus en een format met uitgedachte zang en gitaarlijnen, thema’s, die soms als een formule overkomen. Nodig? Misschien wel, Ace is de 70 gepasseerd en enige structuur is op zijn plek. Ik had gehoopt op een wat lossere, ongedwongen aanpak, zoals die van zijn coveralbums. In 2015 zag ik Frehley voor het laatst, op Sweden Rock. Met een puike band, veel humor en zijn iele lachjes speelde hij zwoegend en ook losjes een monsterset. Zo zou ik ‘m graag terugzien, de back catalogue is behoorlijk goed gevuld en deze ’10.00 Volts’, refererend naar een bijna elektrocutie van Ace in 1976, past daar aardig goed bij. En “No Holograms Required!”.