Op Wikipedia wordt de term “heavy metal” als volgt omschreven: “het wordt gekenmerkt door agressieve ritmes, zwaar versterkte elektrische gitaren en duistere tonen”. Als ik dit voor het gemak als maatstaf neem, dan is daar op ‘Dancing With Ghosts’ echt he-le-maal niks, nada, noppes van terug te vinden. Dat klopt ook wel wanneer je de inspiratiebronnen van 7DIA bekijkt: U2, Thirty Seconds To Mars, Mew, Rasmus en Muse. Afgezien het feit dat ik mijn hele leven al een bloedhekel heb die aan die Ierse band die is geformeerd rond die hypocriete patjepeeër Bono, doen die andere groepjes me ook niks en 7 Days In Alaska mag in dat rijtje aansluiten want dit muziek hoort helemaal niet in Metal Experience thuis.

De reeds genoemde promotiedames en –heren, platenmaatschappijen, management bureaus of bands hebben er zodoende geen ene malle moer aan om dergelijke spullenboel ter recensie aan ons aan te bieden omdat dit geen goede reclame is voor hun releases, ons lezerspubliek zal echt niet subiet alles uit zijn of haar klauwen laten vallen om als de wiedeweerga ‘Dancing With Ghosts’ aan te schaffen en ik word behoorlijk chagrijnig van dit soort ellende die mijn kostbare vrije tijd opslokt. Zo nu maar even een old school heavy, speed, thrash of death metal CD’tje draaien om de rest van mijn dag weer een beetje positief te laten verlopen.