“Cauldron” hakt er bijvoorbeeld verdomd lekker in en zeker het meeschreeuwbare ‘Massive Cauldron of Chaos’ gaat het gewoon goed doen op concerten. Zanger Ravn klinkt nog steeds alsof hij in een conservenblik zingt en Frost trommelt traditiegetrouw elk gaatje vakkundig dicht. “Slaves” begint zelfs vrij rustig en heeft meer een gehaaste structuur dan de vlammenwerper van haat die het eerste nummer uitbeeldde. “Exorcism” blijft eigenlijk bij dit slepende hoewel de gasknop gevonden wordt halverwege het nummer. “Postmortem” begint helemaal apart en bijna verwacht je een andere band, ware het niet dat toch weer snel de ijskoude riffjes boven komen drijven. En dan begint het onvermijdelijke trommelen ook weer. Het probleem is eigenlijk dat het allemaal wat saai is. En het geen cover van Slayer is, gemiste kans. “Mengele’s” volgt eigenlijk dezelfde structuur als “Postmortem” en voelt een beetje overbodig. “Golem” is even een klein snoepje van minder dan twee minuten tussendoor om even te laten zien dat 1349 de polkabeat niet is vergeten. “Chained” neemt die feeststemming wat over en polonaiset vrolijk door en heeft later op zelfs nog wat meer epische riffjes voor ons in petto. Veruit het beste nummer is echter “Godslayer” maar misschien komt dit gevoel wel door de catchy meeschreeuwmogelijkheid van de titel van het geheel. Ravn klinkt hier tenminste ook weer echt boos, en met wat interessant gitaarspel heeft dit nummer net gewoon de X-factor meer dan op de rest van het album.