Dynamo Metalfest zondag - IJssportcentrum Eindhoven – 18.08.2024
Alex Thrasher & Erik van Dijk | Photography © Eus Straver
11:15 zondagmorgen wandelen we weer vrolijk de ijsbaan binnen en snel in de rij voor een bakkie koffie voordat het Mechelse Hippotraktor op het Kink podium aanvangt. Hippotraktor is een progressieve metal band die aanvankelijk instrumentaal opereerde. Sinds 2021 speelt de band met zanger en twee maanden geleden verscheen het tweede album ‘Stasis’. De ijsbaan is nog maar matig gevuld en de band moet het bij aanvang doen met hooguit 200 man. Hippotraktor laat zich niet van de wijs brengen en beukt de zware riffs los op de tere oortjes van de toeschouwer. Muzikaal laat de band zich slecht vergelijken, opvallend zijn de wisselende vocalen van harsh naar clean, de wendingen naar meer post-metal en de beukende logge riffs. Eén van die lekkere beukers is ‘Stasis’. Hippotraktor heeft de eerste lading metalheads subtiel wakker geschud en zij zijn klaar voor Left to Die aan de andere kant van de ijsbaan.
Het fijne van Dynamo Metalfest is dat de concerten ‘s-avonds op een normale tijd eindigen. Op andere festivals gaat het vaak tot diep in de nacht door wat de nachtrust van de oudere rockers niet altijd ten goede komt. Dimmu Borgir sloot de Mainstage op zaterdag af om 23.35 uur, zodat alle metalheads de tijd hebben om nog wat te drinken en desgewenst op tijd onder de wol te liggen om weer fit aan de nieuwe dag te beginnen.
Ik was zondagochtend dan ook al vroeg fris en fruitig van de partij; iets voor twaalven staat Left to Die immers geprogrammeerd. Deze Death-tribute band bestaat uit originele leden Terry Butler (bas) en Rick Rozz (gitaar) aangevuld met de Gruesome leden Matt Harvey (zang/gitaar) en Gus Rios (drums). Deze tour staat in het teken van de eerste twee albums van Death, vandaar de tourtitel ‘Scream Bloody Leprosy’. Vandaag besluit de band om het album ‘Leprosy’ volledig te spelen, omdat de band slechts 40 minuten ter beschikking heeft. Er is teleurstellend weinig publiek (slaapt iedereen nog of is het een voorbode dat er vandaag ook minder publiek aanwezig zal zijn?), maar de band speelt het album met groot enthousiasme, ondersteund door een helder en vet geluid. Rick soleert als een malle en Matt klinkt als Chuck wanneer je de ogen even sluit. Indrukwekkend! Gelukkig wordt het gedurende het optreden wat drukker op het veld, zodat massaal ‘Pull the Plug’ kan worden ingezet. En Chuck (R.I.P.) zag dat het goed was!
De Utrechtse band Martyr werd als laatste band toegevoegd tot de line-up van Dynamo Metalfest. De band, ontstaan in 1982, had gek genoeg nooit eerder op een festival met deze omvang gestaan en kreeg dus eindelijk loon naar werken. Want dat Martyr tomeloze energie in de band steekt is een feit. Hoogtepunt van de afgelopen jaren is het vijfde album ‘Planet Metalhead’ waarmee de band zich nog steviger posteerde in het metal landschap. Martyr treedt aan met nieuwkomer Elwin Molenaar (drums sinds 2022) en Justin Schut (gitaar sinds 2023) en het inmiddels vertrouwde trio: Rick, Rop en Beast from the East Vinnie. De opener spreekt voor zich, ‘Raise Your Horns, Unite!’ klinkt door de speakers en Dynamo weet dat Martyr binnen is. Het publiek reageert enthousiast, maar zanger Rop van Haren doet daar een schepje boven op. Niemand ontkomt uit zijn greep, zelfs de fotografen dienen op audiëntie te komen voor een boks…. ‘Demon Hammer’ en vermakelijke ‘Children of the Night’ volgen terwijl Rop nog een uitstapje maakt en de fans op de eerste rij komt begroeten. ‘La Diabla!’ knalt uit de speakers en Metal Experience fotograaf Eus zorgt dat de fles Jägermeister het publiek vindt, de reaper duikt op in de pit om de fans met bloed te besmeuren, het kan niet op. Of toch, ‘Into the Darkest of All Realms’ van het vorige album ‘You Are Next’ sluit de set en het metal feestje na een half uur af.
De Engelse stoner doom band Green Lung is voor mij de grote onbekende. Niet zo gek, want de band is pas opgericht in 2017 met drie albums op zak, waarvan de laatste, ‘Heathen Land’, in 2023 uitkwam, en speelt een genre waar ik niet zo in thuis ben. De band imponeert met de zuivere zang van Tom Templar in de prachtige nummers ‘Mountain Throne’ en ‘Song of the Stones’.Toch bekruipt mij het gevoel dat deze band minder geschikt is voor op een MainStage, maar meer tot zijn recht komt in een tent zoals op Alcatraz.
Een portie death metal komt er van het Belgische Carnation. De band uit Heist, Antwerpen, ontstaan in 2013, trok direct met de debuut EP ‘Chapel of Abhorrence’ uit 2018 meteen de aandacht. Vorig jaar verscheen de tweede plaat ‘Cursed Mortality’ en hiermee toonde de band nog niet te zijn uitgegroeid. Ook live is Carnation een welkome gast, de band verzaakt eigenlijk nooit en ook vandaag op Dynamo Metalfest is dit niet het geval. Zanger en frontman Simon Duson sleurt aan het publiek, waar de andere mannen zich energiek laten zien. Met old school death metal krakers als ‘Plaguebreeder’ en nummers als ‘Maruta’ van de nieuwe plaat zet Carnation het publiek in beweging en weet het wederom te overtuigen.
Het Zweedse Soen is actief sinds 2010 en speelt progmetal. Het laatste album van de in totaal zeven albums is ‘Memorial’ (2023). Net als bij Green Lung, komt ook Soen op de MainStage niet echt tot z’n recht. De wat tragere muziek leent zich nu eenmaal wat beter in een tent. Ik besluit de band verder te beluisteren op de tribune maar dat is geen succes. Op het kleine podium is Eternal Champion namelijk aan het inspelen, dus je hoort de muziek van beide podia door elkaar heen. Dat is het nadeel van 2 podiums op korte afstand van elkaar. Niet alleen staat de muziek altijd aan, maar dus ook af en toe door elkaar heen.
Door de boxen galmt het nummer ‘Fighting the World’ van Manowar en dat betekend dat het optreden van Eternal Champion aanstaande is. De epic heavy metal band uit Austin, Texas bracht twee albums uit, ‘The Armor of Ire’ 2016 en ‘Ravening Iron’ uit 2020, en heeft een flinke fanschare in Europa. Fijn dat we ook dit soort bands hier in Eindhoven kunnen zien. Terwijl de eerste tonen door de speakers knallen komt zanger Jason Tarpey maliënkolder kap het podium op, het ziet er wat kolderiek uit omdat de overige kleding “normaal” is. Lekkere heavy nummers die bekend in de oren klinken als ‘The Armor of Ire’ en ‘Ravening Iron’ zijn voer voor de headbangers. Het geluid is goed en Eternal Champion is in de juiste vorm getuige de sterke solo’s van John Powers. Nummers als ‘Coward’s Keep’ en ‘I Am the Hammer’ en zorgen voor een mooi heavy feestje. Tof om de band eens live aan het werk te zien.
Waar is dat feestje? Hier is dat feestje! Twee jaar geleden maakte Bay Area Interthrashional z’n debuut op DMF en de verwachtingen zijn bij de thrashfanaten dan ook hoog. Net als vorige editie zijn Craig Locicero (Forbidden), Chris Kontos (Forbidden) en Harald Hoimoen (ex-D.R.I.) van de partij. Nieuw erbij is zanger Skinner (Forbidden) en gitarist Ted Aguilar, bekend van Death Angel. Maar er zijn nog meer verrassingen: zo spelen de leden van Flotsam en Jetsam mee (met name zanger Eric A.K.) en zijn er ook nog gitarist Daniel Dekay (Exciter) en basgitariste Becky Baldwin (Mercyful Fate). Het thema van deze editie is ‘Bonded by ‘em All’ (homage to our origins). Dit betekent dat nummers van ‘Bonded by Blood’ van Exodus en ‘Kill ‘em All’ van Metallica zullen worden gespeeld, aldus Craig Locicero die dit op het podium aankondigt.
Na het intro ‘The Good, the Bad and the Ugly’ wordt gestart met ‘Hit the Lights’. Gelukkig heeft de ijsbaan geen dak, anders was het er afgegaan. Als de riff wordt ingezet, breekt de hel los in de pit en waan je jezelf weer in de hoogtijdagen van de thrash (eind jaren ‘80). En zo worden afwisselend nummers van het debuutalbum van Metallica (o.a. ‘Seek and Destroy’, ‘Jump in the Fire’ en ‘Metal Militia’) en Exodus (o.a. ‘Bonded by Blood’, ‘Piranha’ en ‘Strike of the Beast’). Zanger Matt Harvey en drummer Gus Rios doen ook gezellig mee bij ‘Motorbreath’ en Matt kent alle teksten van alle Metallica nummers uit z’n hoofd, ook de nummers waarop hij niet meedoet, leuk om hem zo als fanboy te zien! Verrassenderwijs wordt ook van Metallica en Exodus een nummer van het tweede album gespeeld (‘Trapped Under Ice’ en ‘Braindead’) maar geen haan die daar naar kraait. Hilarisch is ook dat op het podium een heuse bar is opgetuigd, waar de grote groep artiesten (niet iedereen kan immers tegelijk spelen) gretig worden verwend met bierpullen. En een aantal pullen wordt ook nog uitgedeeld aan wat bangers op de eerste rij.
Natuurlijk gaat het soms muzikaal niet helemaal goed (niet iedereen heeft evenveel tijd gehad om te oefenen), maar de speelvreugde op het podium is zo intens, dat dit alles goedmaakt. Thrash liefhebbers die vandaag besloten om thuis voor de buis te blijven, hebben dus écht iets gemist. Mooi om te zien dat André Verhuysen van de Aardschok op het podium stond en uitgebreid bedankt werd door Craig. Dankzij André kwamen al die heerlijke thrash bands back in de jaren ‘80 op Dynamo Open Air. Respect! Het organiseren van een tweede editie is altijd risicovol na de geweldige eerste editie van Bay Area Interthrashional twee jaar geleden. Zou het nog zo leuk zijn als toen? Maar wederom is het een daverend succes waarmee menigeen aangeeft dat dit best een traditie mag worden.
De naam Unto Others dook bij mij voor het eerst op in 2022 toen de band in Den Bosch opende voor Arch Enemy en Behemoth. De band brengt een verrassend ander geluid dat ik destijds omschreef als “The Cure on steroids”. In de tussentijd is de band druk geweest met het schrijven en opnemen van nieuw materiaal en het nieuwe album ‘Never, Neverland’ verschijnt dan ook volgende maand. Unto Others opent met ‘Nightfall’ van het eerste album waarna we met ‘Butterfly’ meteen op een nieuw nummer getrakteerd worden. Het klinkt allemaal erg toegankelijk, heavy met een twist. De vocalen van Gabriel Franco zijn hierin een grote factor, typerend gothic met hier en daar een verdwaalde grunt. De nummers luisteren lekker weg en zijn dansbaar en met ‘Raigeki’ krijgen we nog een nieuw nummer. Hoogtepunt en meest metalen nummer is ‘Heroin’ met een harde gitaariff en lekker up-tempo. Unto Others blijft een verrassend leuke band met een geheel eigen geluid.
Skindred is de volgende band op de MainStage; Skindred is een Welshe Band die met zijn bijzondere mix van reggae, metal en punkrock opvalt tussen al het muzikale geweld. Zelf noemen ze hun stijl ‘Regga Metal’. De band is ontstaan na het uit elkaar vallen van Dubwar. In 1994 was de band één van de hoogtepunten op Dynamo Open Air en met hun nieuwe album ‘Smile’ uit 2023 zijn ze weer helemaal terug. Critici vragen zich af wat deze band op een metalfestival doet en of deze band niet beter op Helmond Open Air (‘Party like it’s 1993’ is daar immers het motto) zou kunnen staan. Maar recent hebben ze Pinkpop laten ontploffen en ook op DMF trekt de band lekker fel van leer. Krakers als ‘World’s on Fire’, ‘L.O.V.E’ en ‘Kill the Power’ komen voorbij en de band is zeker origineel. Enige minpunt is het oeverloze geouwehoer van zanger Benji Webbe, die net als Gene Simmons op Alcatraz, soms denkt dat het een one man show is. Niet lullen, maar spelen!
Bodysnatcher is het restantje deathcore dat is overgebleven van het overkill aanbod van gisteren. De band uit Melbourne, Florida bracht inmiddels vier albums uit in het 10-jarige bestaan en heeft een redelijke fanbase. Vanaf opener ‘Infested’ gaat het los met strakke breaks, harde up-tempo stukken en brute vocalen van frontman Kyle Medina. De wisselingen zijn groot, van het lompe en trage ‘Severed’ naar het bruut agressieve ‘Human Disdain’. Absolute krakers zijn de nummers ‘Murder8’ en ‘King of the Rats’ waarin de hardcore aspecten beter naar voren komen. Energiek en snoeihard is Bodysnatcher.
Igorrr op de MainStage wordt wisselend ontvangen; de 40-jarige Fransman Gautier Serre maakt dan ook geen eenvoudige muziek; de mix van breakcore, black metal, triphop en death metal leent zich niet voor hapklare brokken. Op de albums al geen eenvoudige kost, benieuwd hoe dit live op een podium uitpakt. Het laatste album ‘Spirituality and Distortion’ kent een aantal vette riffs. De muziek is zeker uniek te noemen dus ik bekijk de band met extra nieuwsgierigheid. En het valt niet tegen! De strakke riffs, de baroc-invloeden, de ruige zang afgewisseld met een satanische sopraan. Indrukwekkend naar mijn mening (een beetje vreemd, maar wel lekker) maar daar dacht dus niet iedereen hetzelfde over.
De headliner op de Kink Distortion stage is Nestor. Deze Zweedse band bestaande uit 5 jeugdvrienden, bestaat al 30 jaar en heeft de muziek uit de jaren ‘80 (Bon Jovi, Toto) hoog in het vaandel staan. Het kwam pas in 2021 tot een album (gezinsleven kreeg prioriteit) maar de band pakt nu door. In 2024 is er het nieuwe album ‘Teenage Rebels’ en de band is er klaar voor om meer zieltjes te winnen. Met Tobias Gustavsson beschikt de band over een zanger met een dijk van een stem en veel stage personality. En het wordt groot feest! En dat is natuurlijk niet moeilijk bij de gelikte zoete rock die je in de jaren ‘80 op verschillende filmmuziek albums kunt horen (Flashdance, St. Almo’s Fire). Maar ook veel meezing momenten op nummers die niet zouden misstaan op een Journey of Foreigner album, zoals ‘Victorious’ en ‘Caroline’. Ik zie veel mensen uit hun dak gaan, dus al met al een leuke afsluiter. Bij de laatste nummers ga ik gauw een biertje halen, omdat anders het glazuur van m’n tanden dreigt te schieten.
Afsluitende band is het Engelse Saxon, een band met een bijna ongelofelijke staat van dienst. Saxon is ontstaan in 1978 en vierde de hoogtijdagen in het NWOBHM tijdperk. De band, onder leiding van de inmiddels 73-jarige frontman Biff Byford, bracht inmiddels 24 albums uit waar in januari dit jaar ‘Hell, Fire and Damnation’ het levenslicht zag. ‘Hell, Fire and Damnation’ is ook meteen het openingsnummer op Dynamo Metalfest waarna er tal van klassiekers voorbij komen. Met ‘Motorcycle Man’, ‘Sacrifice’ en ‘Power and the Glory’ komt de sfeer er lekker in. Met ‘Madame Guillotine’ krijgen we nog een nummer van het laatste album, waarna ons alleen nog klassiekers resten. Byford c.s. hebben er duidelijk zin in en het veld voor de Mainstage staat vol. Biff is continu bezig met het publiek en doet dit zoals gebruikelijk met een gezonde dosis humor.
‘Heavy Metal Thunder’, ‘Strong Arm of the Law’ en ‘And the Bands Played On’ worden lekker meegebruld door het publiek en ook de crowdsurfers lijken er geen genoeg van te krijgen. Traditioneel wordt een spijkerjas uit het publiek gevraagd die door Biff gedragen wordt tijdens de klassieker ‘Denim and Leather’. 747 (Strangers in the Night) volgt en tijdens de afsluiter van de reguliere set, ‘Wheels of Steel’, flimt Biff het Dynamo publiek om ze zo te tonen over de gehele wereld. ‘Crusader’ is de eerste encore en het laatste nummer laat zich raden: ‘Princess of the Night. Saxon levert weer een heerlijke show en Biff Byford en zijn band geven eens te meer aan dat de houdbaarheid datum van Saxon nog lang niet is verstreken.
Dynamo Metalfest 2024 was weer een mooi feestje. Wel was het te rustig en het is aan de organisatie om de puzzelstukjes op de juiste plaats te leggen. Volgend jaar is er een jubileum editie wanneer Dynamo Metalfest op gaat voor de tiende editie. De eerste namen zijn reeds bekendgemaakt met drie headliners: Within Temptation, Gojira en I Prevail. Verder prijken de namen van Obituary, Static-X, Kataklysm, Charlotte Wessels, Sirenia, Thrown en Dymytry op de eerste poster. DMF 2025 is drie dagen lang metal en vindt plaats op 15 t/m 17 augustus. Kaartverkoop is inmiddels gestart….