Alcatraz Open Air ’24 – Dag 3 – Kortrijk 11.08.2024
Juliette Ruygrok | Photography © Eus Straver
Na´s nachts tussen alle strompelde corpsen toch de medische ondersteuning van de campingcrew gehad te hebben (hulde daarvoor), werd vandaag al snel duidelijk dat het olympisch record reviews schrijven misschien toch wat uitdagend zou worden. Maar goed we laten ons niet ontmoedigen. De dag begint al vroeg, wegens de brandende zon op de tentdoeken. Daarnaast was er een buurman die het nodig vond om het tentdoek van zijn tent open te ritsen, zijn harige metal reet naar buiten te hangen, en een oorverdovende scheet te laten. Waarna hij weer de tent in dook om zijn kater verder uit te slapen. Het was een machtig aanschouwen zo nog voor het ontbijt. Na de puzzel van hoe vouw je een 8 van je werptent en krijg je alles weer in het zakje, was het tijd om alle zooi half hinkend naar de auto te brengen. Het vervoer van en naar het parkeer terrein is op Alcatraz super geregeld. Dus nog voor het hakbijlen smijten op de Graveyard begon was alles geregeld. Onder het genot van een prima ontbijt buffet was dit wederom een bijzondere happening. De bijlen vlogen in het rond, maar bleven gelukkig in het afgezette gedeelte, wat verwonderlijk is, want het is niet onwaarschijnlijk dat sommige corpsen dronken op staan, daarbij was de prijs voor het raken van de roos uiteraard bier. Jezus Christus was er ook weer bij (passend voor de zondag), maar die bleek toch meer talent te hebben in het random zegenen van toegestroomd publiek. Tijd om naar het festival terrein, te verkassen.
Welkom op alweer de laatste dag van dit mooie festival. Vandaag is het precies 90 jaar geleden dat de eerste boeven werden toegelaten tot de echte Amerikaanse bajes. Daar ging het vast een stuk minder gemoedelijk. Hier in Kortrijk anno 2024 gaat alles rustig aan. Het is namelijk HOT, bloody HOT!
Langzaam ontwaken de rottende corpsen (die niet meededen aan het smijten met bijlen) op de Graveyard en verplaatsen zich naar de Prison om de dag af te trappen met Belgische speed metal. Tijd voor After All! Er wordt geopend met ‘My Own Sacrife’ vooralsnog heeft het veld meer weg van een scène uit de walking death, dan van een knallende metalshow (zo’n derde dag hakt er toch aardig in). Maar langzaam aan vindt men het enthousiasme binnen het krachtige volume van After All en gaan de eerste horns de lucht in. Het geluid is prima en zo ook de strot van zanger Mike Slembrouck die met krachtige uithalen langzaam het publiek mee krijgt. Na ‘Kindred Spirits’ wordt er dan voorzichtig gejoeld. Hoewel sommige corpsen ook gewoon pal voor het podium door rotten. Tijdens ‘Devastation Remains’ begint men toch voorzichtig te headbangen (met hoofdpijn van de dag ervoor, toch altijd uitdagend) voor het podium en terecht dat er wat enthousiasme ontstaat onder de gevangenen, After All speelt immers een prima set. Zanger Mike Slembrouck lijkt wat aangeslagen als een nummer wordt aankondigt ten ere van een recent overleden vriend. Dankbaarheid van het publiek volgt met een verdiend applaus. Met een kwart gevuld veld wordt de set van After All afgesloten, maar belangrijker is de waardering die ze krijgen van toegestroomde metalheads. De krachtige uithaal aan het eind ‘Parasite Within’ is alles zeggend. Dit was een prima optreden.
Het is letterlijk een vlammende start voor Millhaven in de Swamp. Deze Belgische formatie brengt melodieuze metal met hedendaagse keiharde invloeden, weet de tent aardig te vullen. Ze zijn hier om hun nieuwe album ‘Dualism’ te promoten. Zanger Jasper Lobelle produceert krachtige grunts en mean vocals, maar het is vooral de ontspannen ogende drummer Bart Rambour die tof blastwerk eruit pompt en indruk maakt. Bij de aankondiging van ‘Maze’ wordt er al enthousiast gejuicht. De pit start nog niet echt op, maar met een kater in deze hitte valt het ook niet mee. Uiteindelijk weten de mannen met een up tempo set en nummers als ‘The Infection’ en ‘Bearer Of Light’ de Swamp te bekoren en ook hier is de boel ontwaakt.
In La Morgue de eer aan het Belgische Eternal Breath om de boel wakker te schudden. Met een combinatie van thrash en melodieuze vibes speelt men de tent half vol. Eternal Breath heeft recentelijk een album ‘Road To Insanity’ uit, en wil hun enthousiasme hierover graag delen. De sfeer is al vroeg prima. Zanger Andy Polfliet weet knappe uithalen te brengen en voor het podium wordt druk geposeerd om met de band op de foto te kunnen Het is een vermakelijk geheel, en daarmee een prima dag start in La Morgue.
Via het luchtkussen, langs El Presidio waar je het gehele weekend kan genieten van metal klassiekers gedraaid door diverse dj’s waaronder; Dikke Dennis, Skullz, en de winnaar van de wedstrijd vanstjinberge & vanstjinberge. Het is een feest op zich met dansen op de tafels en fancy biertjes. Terug naar de Prison, waar Audrey Horne ondertussen vol energie is opgekomen met ‘This Is War’. Energiek als de mannen zijn pakken ze direct iedere gelegenheid om mooie gitaarposes te doen zoals dat bij classic rock hoort. Voordat ‘Youngblood’ wordt afgetrapt gaan de metal hoorntjes al enthousiast de lucht in. Ook hier doet het publiek nog rustig aan, maar dat is oké want meezingen is ook gezellig en de strotjes moeten toch warmdraaien voor de rest van de dag. Nou ja warmdraaien, het is bloedheet. Audrey Horn speelt prima, er wordt ten tijde van ‘Pretty Little Sunshine’ voorzichtig gedanst en geklapt (waar sunshine toepasselijk in het thema verwerkt zit). Gitaristen Arve Isdal en Thomas Tofthagen posen op enthousiaste wijze door, helaas komt het kwart gevulde veld maar gematigd los.
Helldorado heeft vooralsnog de meest indrukwekkende dag start met Cobra The Impaler. Dit groovende progressive stoner ensemble weet de tent tot de rand te vullen. Vooraan is er vrij direct al sprake van een fijne pit met nummers als ‘Magnetic Hex’, ‘The Message’ en ‘My Inferno’. De heren spelen een thuiswedstrijd en worden dan ook terecht enthousiast ge-support. Zanger Manuel Remmerrie weet de diversiteit in zijn vocalen goed over te brengen. De samenzang met bassist Michélé De Feudis wordt zelfs perfect overgebracht. Helldorado bruist, er wordt enthousiast meegezongen en gecrowdsurfd. Hier is Alcatraz wakker hoor! Cobra Impaler is meest indrukwekkende opener deze zondag en met recht dat het laatste nummer van de set ‘Mountains’ de Helldorado doet galmen van applaus.
In de Swamp hangt ondertussen een vage moerasdamp in de lucht. Het Belgische Mordkaul zorgt met een rammende melodieuze death metal set dan ook voor een heftige pit die stofwolken doet opstijgen. Het is imposant hoe zij overtuigen. Vuisten gaan in de lucht, er wordt druk gezwaaid met de metal manen. Zanger Tommy Goffin is podiumbeest en weet de boel goed op te zwepen naast dat hij ook moeraswaardige grunts produceert. Nummers als; ‘A Swarm Of Illusions’ en ‘Shadowlord’ klinken dan ook oorverdovend.
De Prison komt eindelijk een beetje tot leven wanneer de stoere riffs van Soil ingezet worden. De Amerikaanse alternatieve hardrock/metal formatie komt op Alcatraz onder andere hun laatste album ‘Restoration’ presenteren. Zanger Ryan McCombs komt zeer krachtig binnen. De vocalen van gitarist Adam Zadel verwaaien achterin nog een beetje. Maar het strakke volle geluid weet vooraan zeker te overtuigen en tijdens ‘Wide Open’ wordt er druk meegedaan. De pit komt tot leven! ‘Unreal’ uit 2001 wordt ingezet de klassieker van het album ‘Scars’ zet de meezingers aan. Hoewel Ryan McCombs dit dusdanig rauw weet te brengen dat er ongetwijfeld direct stembanden sneuvelen. Er wordt druk mee gesprongen tijdens ‘Inside’. De pit in de brandende zon is een feit. De bewaarders maken er heus watergevecht van, en zijn constant in de weer met waterpistolen. Met uptempo rammers als ‘Breaking Me Down’ en ‘The One’ brengt Soil wat de prison nodig heeft. Het feest is aan!
In La Morgue is het niet heel druk bij Thorium. Maar goed dat is wel fijn afkoelen in de schaduw. Gestaag druppelen er toch wat nieuwsgierige metalheads binnen die afkomen op de hoge uithalen van zanger David Marcellis de mix van klassiek metal stijlen is dan misschien niet heel vernieuwend maar vermakelijk is het zeker. Al snel is de tent dan ook redelijk gevuld. Hierdoor voelt het al snel aan als een sauna in La Morgue. Gladde solo’s van gitaristen Tom Tee en Dario Frodo bedruipen het geheel nog extra. Het is vooral gezellig in La Morgue, maar dusdanig vochtig dat de brandende hel van de zon buiten de tent toch verlossende voelt. Daarmee des te knapper dat Thorium de fans weet vast te houden tot het eind van de set.
In de Swamp stijgen de temperaturen naar een nieuw hoogte punt met death metal specialisten Left to Die. Zij brengen een ode aan Death, met de focus op ‘Leprosy’ uit 1988, aangevuld met nummers van ‘Scream Bloody Gore’. De band bestaat uit Matt Harvey ( Exhumed, Gruesome), Rick Rozz (ex-Death), Terry Butler ( Obituary, ex-Death) en Gus Rios (Gruesome) De tent staat dan ook tot de rand vol om deze giganten te zien. Indrukwekkend is het om te zien hoe de moerasmonsters los gaan in de pit. Crowsurfers leggen knappe afstanden af onder de begeleiding van de oerkreten van zanger Matt Harvey, en waar er eerder nog sprake was van haar in je bier, wordt je hier blootgesteld aan rondvliegend zweet van de headbangers. De set gevuld met krakers als ‘Leprosy’ en ‘Pull The Plug’ wordt in ieder geval enthousiast ontvangen. De een na de andere doorweekte metalhead komt blij voorbij gerend nadat ze zijn gevangen door de beveiliging achter de barriers. Left To Die overtuigt in kwaliteit, waar de energie van het publiek komt.
Met rammend geweld gaat Legion Of The Damned van start met de gelijknamige hit die hun aanwezigheid aankondigt in de Swamp. Luid gejuich getuigd van goedkeuring is er voor deze death-/thrash metalformatie, door de toegestroomde pitbeesten die zich prima vermaken met dit beukende geweld. ‘Slaughtering The Pigs’ brengt strak blasten van drummer Erik Fleuren. Na jaren Graspop zijn ze eindelijk terug op Alcatraz en dat wordt gevierd met ‘Beheading Of The Godhead’ van de laatste plaat ‘The Posion Chalice’ gitaristen Fabian Verweij en Ruud Strijbosch brengen de nodige melodie binnen de geluidsgolven vol agressie. ‘Cult Of The Dead’ geeft de gelegenheid om even het zweet uit de manen te bangen, hoewel de tempowisselingen elkaar rap opvolgen en dus de pit met volle kracht kan door rammen. Legion Of The Damned, speelt een krachtige set met ’Doom Priest’ en ‘Son Of The Jackal’ die niet ontbreken. De nieuwe gitarist Ruud Strijbosch houdt zich prima staande en bewijst een waardige toevoeging voor de band te zijn. Het publiek in de Swamp blijft dan gepassioneerd door rammen.
De Prison is aardig gevuld voor het Oekraïense Jinjer, zij doen het op hun eigen manier en vallen niet makkelijk in een hokje te plaatsen. Zangeres Tatiana Shmayluk draagt een mooi rood gewaad en brengt direct grote diversiteit op de vocalen tijdens ‘Just Another’. Aan mooie gewaden heerst overigens een schaarste in de gevangenis. De raarste creaties komen voorbij, waarbij je jezelf soms moet afvragen of het handig is bepaalde lichaamsdelen bloot te stellen aan zoveel uv straling. De indrukwekkende grunts van zangeres Tatiana werken opzwepend tijdens ‘Retrospection’ is het vooraan volle bak rammen. De bewaarders hebben inmiddels geen tijd meer voor een watergevecht, ze hebben hun handen vol aan de crowdsurfers. De diepe grunts zijn angstaanjagend te noemen, dat een dame dit kan produceren! De prison raakt oververhit tijdens ‘Someone’s Daughter’, gelukkig komt de Alcatraz politie de nodige verkoeling brengen door hun waterpistolen leeg te spuiten. De set is net als de nummers op zichzelf afwisselend met genoeg momenten om even op adem te komen. De technische tempowisselingen lopen niet altijd even soepel. Maar Jinjer veroverd de harten van de toegestroomde fans, met gevoelige melodieën en harde constant verbazingwekkende grunts. Jinjer overtuigt, voert het tempo rap op met beukers als ‘Fast Draw’ (wat nog niet gereleased is) en ‘Vortex’, de prison is heter dan ooit tevoren!
Het in België opgerichte Aborted trapt hard af in het afgeladen Swamp. Deze death metal giganten weten direct de rammende sfeer neer te zetten met strak blasten van drummer Ken Bedene tijdens ‘Retrogore’, dit is echt een beest! Het is een golf van geweld die je bij je strot grijpt tijdens ‘Bathos’. Aborted brengt spierballen en testosteron naar de pit. Het is een toestroom van welgetrainde pitbeesten. Goede groove en indrukwekkende grunts (pig squeal) vullen elkaar aan. Tijd voor de circle pit met het nieuwere ‘Dreadbringer’, dit tempo veroorzaakt een wervelwind van stof. Aborted brengt een krachtige show, met hier en daar een gillende gitaarsolo’s. Maar vooral beukers als ‘Infinite Terror’ en ‘Threading On Vermillion Deception’ de Swamp is dampiger dan ooit tevoren. De nodige humor ontbreekt ook niet zanger Sven de Caluwe kondigt de nummers passioneel aan, zo worden er jumping jacks gedaan omdat hij tijdens de tour een paar kilootjes is aangekomen. Maar hij zorgt vooral de goede sfeer en publieksparticipatie. Dit was een brute show, die afgesloten wordt met ‘Sandstorm’ van Darude voor het hilarisch effect.
Het is vervolgens een heuse Exodus, naar de Prison waar old school trashers Exodus de prison in vuur en vlam hebben staan. Het is heter dan hel, en mooi rood is niet lelijk is hier ondertussen het thema van de dag. Er wordt afgetrapt met ‘Bonded By Blood’, waarna de setlist is gevuld met klassiekers als ‘A Lesson In Violence’ en ‘Strike Of The Beast’. De gevangenen geven ondanks de hitte niet op, en gaan vol overgave mee in de opzwepende riffs. Zanger Steve Souza brengt een lekker rauw randje. De pit is meedogenloos er worden records gebroken in afstanden crowdsurfen. Jong en vooral oud geniet zichtbaar. Exodus hoort met recht bij de groten binnen de thrash scene, en heeft dat nogmaals bewezen, met deze beukende show wat voor velen HET optreden van de dag was.
In Helldorado trapt Orange Goblin af met ‘Solarispher’ deze stoner formatie kent een lekker rauw randje in zanger Ben Ward. De speelse rauw riffs van gitarist Joe Hoare staan daarbij garant voor mooi feest. Luid gejuich zegt ook dat het publiek er zin in heeft. Het energie level wordt opgevoerd met de inzet ‘The Fire At The Centre Of The Earth Is Mine’, nou de hitte doet aanvoelen of we inderdaad in dat vuur staan. Tijdens ‘(Not) Rocket Science’ wordt er luidkeels meegezongen. De armen gaat enthousiast de lucht in. Dit is ‘m wel hoor! De pit ontvlamt met de inzet ‘Scorpionica’. Het wisselend tempo met rauwe gitaarsolo’s zorgt ervoor dat de fans wel even op adem kunnen komen. Alvorens er weer luidkeels meegebruld wordt met de rauwe vocalen van zanger Ben Ward, wat een strot! Tijd voor wat klassiekers met ‘Sons Of Salem’ en ‘Saruman’s Wish’. Gitarist Joe Hoare speelt de vol overgave, vooraan is de boel niet meer te stoppen. Petjes en shirts vliegen door de lucht, net als bier en zweet. Wat toffe show is dit! Orange Goblin speelt een beestachtige show. Joe Hoare heeft oog voor een fan in een rolstoel helemaal vooraan, want dat kan gewoon in deze energieke en saamhorige pit. Een plectrum en een flesje water wordt door de security persoonlijk afgegeven, zeer sympathiek. Tijd voor de juich competitie. Links voor wint overduidelijk! Frontman Ben Ward staat met een grote grijns op zijn gezicht op het podium. Orange Goblin geniet net zo hard als het publiek. Volgens de kenner is het nieuwe album ‘Sience Not Fiction’ nu al het album van het jaar. Met zo’n live show en voorkomen is dat ze gegund. (We moeten immers nog een paar maanden) Orange Goblin heerst! Er wordt afgesloten een oorverdovend applaus bij ‘Red Tide Rising’.
Dark Tranquillity wordt vandaag in de Swamp bijgestaan door gitarist Peter ’pepe’ Hansen van Hatesphere. Met gillende gitaren en blastende drums gaat de set van start met ‘Encircled’. Wat je allicht niet verwacht bij melodieuze death metal, is dat er blij gesprongen wordt vooraan.‘Hours Passed In Exile’ is een energiek geheel met fijn gebrachte riffs, die prima uit de verf komen. De Swamp geniet van de aanwezigheid van Dark Tranquillity. Het nieuwe album ’Endtime Signals’ komt vrijdag 16 augustus uit. ‘Unforgivable’ staat daarop en wordt goed ontvangen door de enthousiaste fans. Zanger Mikael Stanne komt fantastisch door, met zijn rauwe strot zweept hij het hele moeras op. ‘Atoma’ wordt onder luid applaus ingezet en is ook een fijne sfeermaker waarbij de melodieuze kant van de band prima ten gehore wordt gebracht. ‘The Last Imationation’ is ook een nieuw nummer en valt goed in de smaak, veel fans kunnen al meezingen en dat geeft Dark Tranquillity een extra boost. De set zit sterk in elkaar met afwisselend nieuwe en oude nummers. Zo wordt ‘Nothing To No One’ ook gespeeld en deze hebben ze al een tijdje niet gedaan. De pit rammer, wordt uiteraard goed ontvangen in het dampende moeras. De nieuwste single ‘Not Nothing’ start gevoelig, maar wordt al snel opgebouwd met strak gebrachte riffs die je meeslepen. De clean vocals worden knap afgewisseld met mean vocals door frontman Mikael Stanne, en worden beide even indrukwekkend vertolkt. Dark Tranquillity sluit een meesterlijk optreden af met ‘Misery’s Crown’ en de Swamp kan niet anders dan deze pioneers van de Gothenburg metalsound eren met luid applaus.
Gene Simmons was na tientallen afscheidstournees met Kiss kennelijk nog niet klaar. De beste man verschijnt in de prison, ditmaal zonder plateau zolen en extravagante outfits. Er wordt uiteraard meegezongen met de klassiekers van Kiss, maar hij brengt ook eigen nummers. Het showelement is zeker niet minder. Gene is goed bij stem en met openingsnummer ‘Deuce’ heeft hij gelijk de toegestroomde rockers op zijn hand. Ook het ‘War Machine’ wordt lekker ontvangen. ‘Are You Ready’ roept wat strijd op tussen de jongens en meisjes. De jongens winnen deze hoor! De band weet de rock klassiekers goed te brengen. Na al die tours in Nederland en België moet Gene nog wel zijn Nederlands bijschaven, want alleen “godverdomme” komt er overtuigend uit. De strijd tussen de jongens en de meisjes blijkt een terugkerend ding alvorens ‘I Love It Loud’ wordt ingezet. Dit mag wel stoppen want de meisjes gaan nooit winnen van de grotere hoeveelheid jongens. Maar Gene is een echte entertainer en blijft de boel opzwepen. De beste man is over de 70, maar weet van geen stoppen. Motörhead klassieker ‘The Ace of spades’ kan ook gewoon. Nou ja kan gewoon, het brengt sfeer maar doet Lemmy natuurlijk geen eer aan. Drummer Brian Tichy neemt hier de vocalen voor zich wat het nog wel tof maakt. Van Halens ‘House of Pain’ wordt ook gespeeld met deze maal op de vocalen gitarist Brent Woods zo wordt het een aardige covershow, met knap gebrachte platen. ‘Weapons Of Mass Destruction’ is een nummer van Gene zelf, van zijn ongekende album ‘Asshole’. Dit wordt inderdaad niet direct opgepakt door het publiek en dat bevestigt dat niemand zijn solo album ooit geluisterd heeft (zoals hij zelf aankondigt). Alvorens ‘Charisma’ wordt ingezet, haalt Gene wat jonge dames uit het publiek het podium op. De gesprekken met de dames zijn wat ongemakkelijk en daarbovenop moeten ze ook nog zingen. Oef…(kijk uit voor de “woke” generatie). De showman en band brengen nog een paar toffe klassiekers. De gevangenen hebben zich uitstekend kunnen vermaken en Gene heeft laten zien dat hij nog lang niet klaar is.
Mayhem bestaat 40 jaar en dat wordt gevierd in de Swamp. Het beangstigend voorkomen van de geschminkte mannen is duister, wat natuurlijk moet bij black metal. De set is minstens net zo indrukwekkend en theatraal met ongekende mooie titels als ‘Deathcrush’ en ‘Chainsaw Gutsfuck’, of deze helemaal overkomen laten we over aan de expert, het geluid zingt immers een beetje rond. De Swamp is gevuld met minstens net zo bijzondere fans die helemaal opgaan in de duistere sfeer. Waar anderen toch twijfelen, bij de uitgang is het een komen en gaan van metalheads die toch wat van deze pioniers van de black metal willen meekrijgen. Uiteindelijk is de eindstand dat de Swamp gewoon gevuld blijft voor dit verjaardagsfeestje en Mayhem die met hun show, enorm drumstel en podium verschijning weten te imponeren. Het was ‘Pure Fucking Armageddon’!
Voor de Architects is er een knap podium neergezet. Dit wordt een visueel spektakel als afsluiter van de Prison. Mooi hoe Alcatraz hier kiest voor de nieuwere headliners om dit episch festival af te sluiten, na ook veel oud talent gebracht te hebben. Met ‘Don’t Stop Me Know’ (Queen) wordt de aankondiging gedaan. De Architects openen met ‘Seeing Red’, en dat zien we dus ook met rode confetti. Het veld is toch goed gevuld voor dit metalcore ensemble. Vlammen schieten uit het podium, zoals verwacht een visueel genot. Muzikaal is het overigens ook prima, de zware riffs komen lekker door en het is springen geblazen met ‘Giving Blood’. De handen gaan tot ver achterin de bajes omhoog en de ontvangst voor de Architects is zeker niet te min. Respect voor de gevangenen die deze smeulende dag, die niet anders valt te omschrijven door de helse temperaturen overleefd hebben. ‘Deep Fake’ is het derde nummer van de set. Hierbij laat zanger Sam Carter ook de diepe grunts goed overkomen, naast (voor velen) toch wel de wat gladde clean vocals. De harde groovende stukken doen de pit ontploffen. De Architects brengen feest en het luide applaus is wel verdiend. Tijd om die bajes af te breken! Zanger Sam Carter voelt zich een beetje ziek en vraagt het publiek om af en toe te helpen zodat hij niet over komt als een klein meisje (ahah). ‘Black Lungs’ is zo’n nummer met gedeeltes met veel clean vocals. De visuals zijn werkelijk spectaculair met een podium verhoging waar de halve band op staat. En schermen waar knappe projecties op voorbij komen. Dit naast een enorm scala aan strobo’s, het is een oogverblindend geheel en de zonnebril kan weer op. Er wordt afgesloten met ‘Nihilist’ en ‘Animals’, de Architects brachten emotie, agressie en vooral vuurwerk naar de oververhitte bajes.
In de Helldorado werd doorgefeest met Clutch, waar men in de Swamp nog van Opeth kon genieten. Helaas zat voor deze schrijver de marathon erop. De oplettende lezer zal merken dat het doel van 108 bands reviewen niet behaald is, maar met een enkelband die nog steeds flexibeler is dan de tentstokken van mijn werptent, kijken we tevreden terug op een mooi festival. Dank aan alle oud bekenden (tof jullie weer te zien), de sfeermakers, de bands en de geweldige organisatie. Alcatraz voelde weer als thuiskomen, en we kunnen niet wachten tot 2025 om ons weer op te laten sluiten. Nu terug naar de vrijheid!
