Alcatraz Open Air ’24 – Dag 2 – Kortrijk 10.08.2024
Juliette Ruygrok | Photography © Eus Straver
Op de Graveyard worden de corpsen wakker gezongen door een metal koor (nee niet core) met zeer vermakelijke covers. Het waren de mannen Metallikoor, die op hilarische wijze covers, van o.a. ABBA, Queen en andere grootheden ten gehore brachten. Menig rottend corps, kwam verbaast op dit feit af, klaar om mee te brullen.
Na de keeltjes getest te hebben is het tijd om richting de bajes te gaan op deze zonovergoten zaterdag. Dit wordt smeren, want mooi rood tja. Het is de eer aan de rockers van Vengeance om de boel af te trappen, en dat nog voor 12:00 uur. Het veld loopt gestaag vol, want na de metal vrijdag liggen er nog een hoop corpsen op de graveyard, daarbij wil je niet te vroeg pieken. Toch weten de ervaren rockers de toegestroomde fans al vrij vroeg te enthousiasmeren voor een dag vol gitaren. Vengeance speelt een prima show met fijne rocknummers als ‘Take Me To The Limit’ en ‘Arabia’ langzaam ontwaakt Alcatraz. De bewaarders spelen met waterpistolen tijdens ‘Rock ’n Roll Shower’ en dat zorgt voor hilarische scènes voor het podium. Er wordt lekker meegeklapt en de sfeer zit er al vroeg in. De bierdouche voor zanger Leon Goewie is ongetwijfeld een welkome verkoeling, want het is bloedheet.
Raven voert met rauwe heavy metal het tempo rap op in de gevangenis. Tijd om wakker te worden luitjes, met ‘Destroy All Monsters’. Het werkt opzwepend en de gevangenen gaan als snel mee in de hoge uithalen van zanger John Gallagher ‘Hell Patrol’ eindigt met een zeer indrukwekkende uithaal. Het applaus is dan ook welverdiend. De ouwe rotten zijn heuse podiumdieren. Raven is aan! En de handen gaan dan ook lekker mee de lucht in, de crowdsurfers gelukkig nog niet. Wakker worden is ook een ding. Daarmee is het fijn vertoeven voor het podium. Het laatste album ‘All Hell’s Breaking Loose’ wordt ook gepromoot met ‘Surf The Tsunami’, dit wordt door het rammende tempo goed ontvangen. Opvolger ‘Rock Until You Drop’ komt van het eerste album en zo is de setlist mooi in balans. John zorgt nog voor de nodige publieksparticipatie en zo ontwaakt het veld nu wel echt. De stembanden worden in ieder geval getest. ‘Faster Then The Speed Of Light’, is een ultiem pitnummer, maar de phff de hitte houdt voorlopig de gevangenen nog in toom. Raven imponeert en beukt door. De zaterdag is heet als de hel. ‘All Hell Is Breaking Loose’! Raven zet daarmee in één nummer de juiste omschrijving neer. Dit belooft een mooie dag!
Ondertussen staat Helldorado aardig afgeladen voor Ankor. Alternative metal is duidelijk erg geliefd. De dames hebben het podium leuk opgedirkt met bloemetjes. Desondanks beukt dit wel en worden onschuldige intro’s afgewisseld met rammende riffs. Vergis je ook niet in de onschuldig ogende frontvrouw Jessie Williams, die naast de zoete clean vocals ook heftige mean vocals weet te brengen. Ankor vult de Helldorado al vroeg op de dag, en met recht want het is een indrukwekkende live performance, waarbij de diverse stijlen, strakke breaks knap uit de verf komen. Tot achterin de tent gaat het publiek dan ook los op het laatste nummer van de set; ‘Embers’. Helldorado is aan!
Tijd om de Swamp te bezoeken, want ondanks dat de klanken van ontwakende moerasmonsters allicht niet iedereen zal aanspreken, is het wel fijn om uit de zon te zijn. Het is Bodysnatcher wat deze duistere klanken produceert. Zanger Kyle Medina mag dan wel indrukwekkende grunts hebben, maar het is drummer Chris Whited die een strak tempo voert, en het geheel met stoere riffs van Kyle Carter controleert. Deze deathcore formatie heeft zeker ballen. Met rammers als ‘Wired For Destruction’, ‘Murder8’ en ‘King Of Rats’ weet Bodysnatcher de Swamp om te toveren in een moeras met een keiharde dampende pit.
In Helldorado is het tijd voor de legendes van D.R.I. die al meer dan veertig jaar thrash en hardcore punk weten te combineren. Deze giganten trekken uiteraard de tent lekker vol. Vooraan begint direct een heftige pit bij inzet van ‘Argument Then War’. De crowdsurfers vliegen om de oren. Finntrol op de Prisonstage is natuurlijk vermakelijk, maar dit heeft toch echt wat meer ballen, en uiteindelijk moet er gewoon lekker geramd worden tijdens een festival. Gewoon lomp en gaan met die banaan. De stemming in Helldorado is in ieder geval duidelijk. Het tempo tijdens ‘Against Me’ is rap. Knap drumwerk van drummer Rob Rampy, maar vooral de rappe teksten van zanger Kurt Brecht overtuigen. Tijdens ‘Couch Slouch’ ontvlamd de pit echt! Naast crowdsurfers vliegen nu ook enkele kledingstukken door de lucht. D.R.I. sloopt de tent. Het is aan een stuk door rammen en het publiek vreet de klassiekers als ‘I Don’t Need Society’ en ‘The Five Year Plan’ op. D.R.I. legt de lat hoog voor vandaag.
Oergeluiden, rauwe diepe grunts komen vanuit de Swamp. Massacre, brengt een rauwe portie old school death metal. Ze spelen nagenoeg volledig het album ‘From Beyond’ en dat is legendarisch. Het geluid is vandaag in de Swamp een stuk beter in balans en daarmee kan men dan ook optimaal genieten van deze top show. Het is rauw, hard en overtuigend, met een pit die de temperatuur in de Swamp doet stijgen naar nieuwe hoogtes. Er werd kort ‘Raining Blood’ (Slayer) ingezet, en dat moet ook op een metalfestival. Het laatste nummer van de set ‘Corpse Grinder’ wordt voor het laatst live gespeeld, want na 40 jaar is de zanger Kam Lee het nummer spuugzat. In de tent is het klef, goor en stinkt naar bier. Het is de Swamp op zijn best.
Helldorado staat ramvol voor Amerikaanse hardcore/punk/metal giganten Pro-Pain. Al snel gaat het dak er dan ook af. Die drummer! Pro-Pain grooved er lekker op los. Er komt van alles voorbij crowdsurfen, van opblaas flamingo’s tot waterpistolen. Dat laatste is geen overbodige luxe want Helldorado doet zijn naam eer aan met onaardse temperaturen. Vooraan staan kennelijk nog figuren met genoeg lucht in de longen, waar rode ballonen over de pit heen stuiteren. Sinds wanneer is de pit een kinderdagverblijf? Maar goed de mannen van Pro-Pain beuken zonder genade door met toppers op de setlist als ‘Make Love Not War’, ‘Shine’ en ‘In For The Kill’. Pro-Pain zet een indrukwekkende harde show neer en de Helldorado lijkt vandaag onuitputbaar.
In het moeras is het tijd voor symfonische death metal met Fleshgod Apocalypse. Ze openen lekker theatraal, zangeres Veronica Bordacchini heeft een gewaad aan waarbij het aanzicht alleen al doet flauwvallen met deze temperaturen. De Swamp is tot aan de rand gevuld en het is bloedheet. Fleshgod Apocalypse wordt met groot enthousiasme ontvangen. Niet alle technische aspecten komen helemaal goed door achterin de tent. Zo vallen gedeeltes van solo’s weg onder het blastende geweld van drummer Eugene Ryabchenko. Er is gedurende de show veel aandacht voor het nog uit te komen album ‘Opera’, waarvan de hardheid en theatrale vibe goed worden ontvangen. Fleshgod Apocalypse vulde de setlist verder aan met krakers als onder andere ‘No’ en ‘The Violation’ wat voor de toegestroomde fans de show een succes maakte, ondanks dat het geluid niet stabiel genoeg was om de volle theatrale sfeer van deze band te belichten.
Tijd om weer de brandende zon te trotseren voor het Canadese Spiritbox op the prison stage. Het is een mix van diverse sub genres waarbij nadruk wel ligt op metalcore en progressive. Flinke groove en de rappe tempowisselingen zijn indrukwekkend, zo ook de diversiteit in de vocalen van zangeres Courtney LaPlante. Er ontstaat een beetje een gematigde sfeer vooraan, waar de hitte veel vraagt van de gevangenen, daarbij is dit niet de metalband voor de doorgewinterde fan in battlejasjes. Dit is metalcore! En knap gebracht ook! Vooraan genieten de toegestroomde fans zichtbaar en weten ze de nodige energie te brengen in de pit. De keuze tussen hydrateren en crowdsurfen blijkt dan ook moeilijk. Bassist Josh Gilbert en zangeres Coutney LaPlante combineren de gezamenlijke zanglijnen sterk, daarbij schittert hij sowieso in de bepalende ritmes. Het is hard werken voor de band in de volle hitte. Maar Spiritbox brengt variatie naar de prison, ook al zal niet iedereen dit erkennen.
Old school death metal, waar anders dan in de Swamp. Benediction laat er geen gras over groeien en met een tsunami van geweld brengen zij ‘Scriptures In Scarlet’. Dit wordt dan ook gretig ontvangen door de toegestroomde fans. Het tempo gaat iets naar beneden met de intro van ‘Vision In The Shroud’. Mooie gelegenheid voor zanger Dave Ingram om zijn indrukwekkende moerasgeluiden ten gehore te brengen. Uiteraard wordt het tempo opgevoerd, zodat de pitbeesten lekker los kunnen. De mannen op het podium rammen lekker door. Door de hitte plakken hun metal manen aan hun gezicht wat ze een goor uitziend maar passende look geeft voor in dit dampende moeras. ‘Progenitors Of A New Paradigm’ brengt Kam Lee ( Massacre) weer op het podium. Het is bijzonder hoe het geluid in de Swamp blijft zweven bij het gebrek aan wind. Hierdoor overheersen de monsterlijke kreten van zanger Dave Ingram. Knallers als ‘I Bow To None’ en ‘Magnificat’ brengen nog wel wat sfeer voor de toegestroomde fans, maar achterin blijken dit steeds meer mensen die gewoon schaduw willen.
De alles verschroeiende zon wordt getrotseerd om naar de Dio Disciples te kijken op de Prison stage. Dit gezelschap bestaat uit leden van zijn band, aangevuld met niet de minste namen. Er wordt geopend met ‘Holy Diver’. Tijd om die stembanden aan het werk te zetten. Dit sterensemble opent onder leiding van zanger Joey Belladonna (Anthrax) en heeft de zware taak om een ode te brengen aan Ronnie James Dio, de legacy is enorm, en die schoenen zijn machtig paar om te vullen. Er wordt gewisseld van zanger Oni Logan (Lynch Mob en Racer X) voor ‘Children Of The Sea’ luidkeels wordt er mee gebruld met deze Black Sabbath cover. Dit overtuigd een stuk meer. Het 4e nummer ontpopt zich in een medley bestaande uit ‘Catch The Rainbow’ en ‘Stargazer’, waarbij beide heren aan de bak gaan. Dit samenspel is best indrukwekkend, maar zegt ook veel over het kaliber van Dio als je twee zangers nodig hebt om hem te vervangen. Hierbij wordt af en toe de valse noot geraakt, dit valt meer te wijten aan Anthrax zanger Joey Belladonna dan aan Oni Logan.
Er is wat miscommunicatie over 5e nummer, ouderdom / de hitte, maar het vol lullen duurt wat lang alvorens ‘Long Live Rock ’n Roll’ wordt ingezet. Dit verklaard allicht de beduusde reactie van de wegbrandende fans. Maar goed bij het tweede refrein gaat men dan toch mee. Tijd voor klappen is er niet, want de overgangen naar ‘Man On The Silver Mountain’ is wat plots. Er gaat gedurende de set veel mis met het geluid, en dat is best jammer gezien het kaliber wat op het podium staat (dit mag eigenlijk niet gebeuren). Hierdoor wordt het meer een gezellige karaoke show, waarbij iedereen even bij praat op het veld. Tuurlijk zijn er die hard fans die helemaal mee gaan. Maar nummers als ‘Heaven and Hell’ zuigen ook wel de energie eruit. Dit poogt men nog te corrigeren met de versnelling, maar door de niet kloppende overgang gaat dit ook mis. De inzet van ‘Rainbow In The Dark’ brengt dan eindelijk het halve veld in beweging. Helaas hier ook weer een hoop slordigheid. Maar op het veld wordt vanuit nostalgische overwegingen desondanks luidkeels meegezongen. Daarmee zit de sfeer er prima in. ‘We Rock’ is het laatste nummer, maar die eer viel vooral te behalen bij het publiek.
In de Swamp liggen her en der rottende corpsen die te vroeg gepiekt hebben in de hoeken. Dit terwijl Marduk rauwe ongepolijste klanken door de Swamp laat klinken. De Swamp staat weer ramvol voor deze blackmetal grootheden. Marduk speelt een rammende set met onder andere ‘Souls For Belial’ en ‘Panzer Division Marduk’. Vooraan maakt het niet zoveel uit, want de pitbeesten willen vooral hard gaan, stofwolken stijgen op in het dampige moeras en Marduk voert de sfeer prima op. Onder luid gejuich geniet het publiek zichtbaar. De mannen hebben vooraf aan het optreden vast veel tijd in hun make up gestoken, echter door de hitte druipt deze halverwege de show van hun gezicht af. Dit geeft een extra ranzig geheel aan het podium performance wat goed past bij de rammende agressie.
Voor de thrash goden van Testament lijkt de bajes te klein. De zaterdag van Alcatraz is uit verkocht en zo lijkt iedereen Testament te willen zien. Het veld staat ramvol en de bewakers moeten serieus aan de bak voor het podium om zo de toestroom aan crowdsurfers veilig te laten landen. Het is een super strakke set en Testament blaast de Prison weer leven in. Als er dan ook nog krakers als ‘ The Haunting’ voorbij komen, ontvlamd de pit echt. De heren genieten zichtbaar, en zanger Chuck Billy komt ook goed voor de dag met rappe versnellingen en strakke uithalen. Vaders en zoons komen enthousiast voorbij crowdsurfen. Dit noemen het overdragen van tradities. ‘A Day Of Reckoning’ wordt ingezet en luidkeels wordt er meegebruld. ‘Do Or Die’ zet de agressie verder voort. Het is een vlammende show, waar het publiek kennelijk heel de dag energie voor heeft gespaard. Testament is de vonk die de prison doet ontvlammen. ‘Into The Pit’ it is!
In de Swamp staat toch wel iets unieks met Lord Of The Lost. Zanger Chris Harms brengt zeer krachtige weemoedige vocalen, maar kan ook goede grunts door het geheel heen slingeren. Zo heeft het gothic invloeden, maar weet de Duitse formatie muzikaal zoveel meer te brengen. Ze zijn best populair door hun deelname aan het Eurovisie Songfestival 2023. Maar dit is een zeer bijzondere act. Zo variëren de eerste nummers ‘The Curtain Falls’, ‘The Future Of A Past Life’ en ‘Loreley’ van opzwepend naar weemoedig en weer opzwepend, deze gasten brengen alles en zeker veel energie. ‘Destruction Manual’ is dan weer een stuk trager, maar de diepe vocalen van Chris Harms komen hier perfect tot uiting. Met ‘For They Know Not What They Do’ is dan weer stampen geblazen. Dit is tof hoor! En het luide gejuich in de Swamp is meer dan terecht. Lord Of The Lost zijn muzikale smaakmakers en daarnaast ook toffe energieke verschijning op het podium. De set is zorgvuldig opgebouwd en zeer afwisselend, zo kan men even op adem komen met ‘Born With A Broken Heart’ en vol bewondering meegaan in de dromerige vocalen van Chris Harms en de meeslepende melodie in de muziek. De energie komt terug in de show met ‘Six Feet Underground’. Het geheel is buitengewoon krachtig bij de inzet van het refrein gaat het vooraan los! ‘Raining Stars’ begint wat rustiger, maar de opbouw zorgt al snel voor enthousiast klapvee tot achterin de Swamp. Springen en zingen, deze gasten zijn super fit. En de Swamp springt mee tijdens ‘Blood For Blood’ voor de moshpit wordt vervolgens strak door geramd met ‘We’re All Created Evil’. De Songfestival hit ‘Blood & Glitter’ mag natuurlijk niet ontbreken voor mee galmende fans in de Swamp. Het is een beleving alom en Lord of the Lost is de aangename verassing van de dag!
Voor Epica staat de Prison weer afgeladen. De gevangenen kijken vooral voor bewondering naar de welbekende Nederlandse, symfonische metal formatie. Het podium is mooi ingericht en dit zorgt ook voor oogstrelende visuals. De crowdsurfers blijven komen. Het is een vlammende (letterlijk) show, waarbij er druk met de metal manen gezwaaid wordt. Epica stelt zeker niet teleur met favorieten ‘Abyss Of Time’, ‘Unleashed’ en ‘Cry For The Moon’ op de lijst. Het is genieten met een zeer zuivere balans tussen krachtige grunts en dromerige melodieën die haarfijn worden overgebracht.
Vandaag is La Morgue nog niet bezocht maar voor het Zweedse Truckfighters maken we de uitzondering ondanks het drukke programma op de andere podia, verdient deze stoner formatie toch echt de aandacht. La Morgue is lekker gevuld, en onder luid gejuich wordt ‘Mind Control’ afgerond. De pit komt aardig op gang met ‘Atomic’ het is vooral de energieke podium verschijning die aanstekelijk werkt, waar gitarist Dango echt uitblinkt en als een wervelwind over het podium verplaatst. Het is zeker niet perfect, maar de ranzige rauwe vibe past prima bij de podium uitstraling van de mannen. Het publiek wordt opgeslokt in de rauwe klanken en is niet meer te houden. Dit wordt een zweterig feestje in La Morgue. Tijdens ‘Monte Gargano’ roepen zanger Ozo en gitarist Dango random dingen, maar het publiek reageert enthousiast terug, alvorens de rauwe solo en opbouw worden ingezet. Het resulteert in een heus springfestijn vooraan. Luid gejuich is dan ook terecht voor deze ware entertainers. Rustiger is ‘Mastodont’ maar laat horen dat de mannen muzikaal ook kunnen imponeren en meer dan slechts een fuifnummer zijn. Tegen de eind van de show is zuurstof een schaarste in La Morgue. Ongepolijst, rauw en adembenemend het optreden van Truckfighters is het allemaal!
Klapvee aantreden want de Nederlandse punkrockers Heideroosjes trappen af in Helldorado. Ze trappen gelijk energiek af met ‘Break The Public Peace’. Zanger Marco Roelofs komt lekker door en het feest kan beginnen. ‘Scapegoat Revolution’ brengt een hoog oh ho gehalte en het galmt dan ook lekker mee in Helldorado. De Heideroosjes bestaan 35 jaar en dat moet gevierd worden met een circle pit tijdens ‘Fistful Of Ideals’. De mannen bruisen van de energie en zo ook het crowdsurfende publiek. ‘Time Is Ticking Away’ wordt meertalig aangekondigd, een goed Nederlander lult immers ook een aardig woordje over de grens. Helldorado ontvlamt in een zingend geheel. De sfeer is episch! Bij ‘Damclub Hooligan’ wordt waar mogelijk nog harder meegezongen en lekker in moerstaal! Het is de laatste show van het seizoen. Maar wat een feest! De Heideroosjes maken na 35 jaar nog steeds nieuwe platen ‘Blijven Schreeuwen’ is een statement zoals punkrock hoort te hebben tegen de zittende macht, maar werkt ook zeer aanstekelijk en past prima in de set. Applaus voor de crew met ‘We’re All Fucked Up’ de Heideroosjes brengen knaller na knaller, saamhorigheid en een rammend feestje. Uiteraard komen succesnummers als ‘Sjonnie & Anita’ , ‘Klapvee’ en ‘Madammen Met Een Bondjas’ ook nog voorbij in een medley, en is er plek voor een cover van de Ramones ‘I Wanna Be Sedated’. De Helldorado is een bruisend spektakel en opgewarmd voor Hatebreed.
De Prison gaat vanavond op slot met Europe. Overtuigend wordt er geopend met ’Broken Wings’. Zanger Joey Tempest is goed bij stem en gooide enthousiast de standaard de lucht in bij ‘Rock The Night’, dit brengt de meezingers direct in de stemming. De sfeer hangt er lekker bij. ‘Scream Of Anger’ voert het tempo goed op. Vooraan wordt er naast meegezongen dus ook druk gecrowdsurfd en geheadbangd. Best indrukwekkend voor die oude rockers. ‘Sign Of The Times’ wordt prachtig ingezet met de toetsen. De uithalen van Joey zijn vol passie. De mannen spelen sowieso gepassioneerd en dat betaald zich terug met handen in de lucht tot ver achterin het veld. ‘Carrie’ brengt ruimte voor de gevoelige noot in de set, maar uiteraard ook voor romantiek en vals mee galmen op het veld. Na dit mooie moment wordt het tempo strak opgevoerd met het rauwere ‘War Of Kings’ en dat belicht toch ook wel de diversiteit van Europe. Het is genieten van stevige rock, maar tegelijk wacht iedereen toch op dat ene nummer. Gelukkig worden er ook bekende covers gebracht met ‘ No Woman, No Cry’ in de medley met ‘Superstitious’. Hèhè het aftellen is begonnen, eindelijk is het zover de prison ontwaakt nog één keer voor de finale van de dag met ‘The Final Countdown’. Er wordt gesprongen en gezongen met de laatste energie van de gevangenen. Vlammen schieten uit de torens en daarmee eindigt deze toffe dag in de bajes.
Toch kunnen we nog even door. De contradictie met Hatebreed in Helldorado kan bijna niet groter. De tent is afgeladen en hier is een beukend feest gaande. Rammend geweld wordt gebracht met onder andere ‘Proven’, ‘Destroy Everything’ en ‘A Call For Blood’. Hatebreed heeft zich laten inspireren door Slayer en de cover ‘Ghost Of War’ veroorzaakt een circle pit die stofwolken doet opkomen in de dampende menigte. Dit heeft wel ballen hoor, en Alcatraz bruist nog steeds ongeacht het late tijdstip. Bij de inzet van ‘Everyone Bleeds Now’ worden de rookkanonnen afgevuurd. Helldorado schut op zijn grondvesten. Metalhoorns zwaaien enthousiast in de lucht. Echt een mega bal wordt losgelaten op het publiek (dit ding heet de “Ball Of Death”, en heeft een diameter van een meter of 3), werkelijk briljant. Er wordt druk door geramd terwijl die bal blijft rondgaan, dit zorgt voor een spektakel tussen balspelen en crowsurfen ( mooi idee voor een nieuwe olympische sport) de security heeft in ieder geval de handen vol aan beide. ‘Tear It Down’ is wat er met mijn enkelband gebeurt. De rest van de avond voel ik me dan ook ‘Betrayed By Life’. Rustig in de hoek de show afkijken, betekent helaas ook dat je die “Ball Of Death” in je eentje kan koppen op een onoplettend moment. Gevloerd door een bal, en een enkel die vanaf nu zo instabiel is als een springkussen vol met metalheads (ook wel dagelijks bij de ingang te vinden), keren we voldaan terug naar de Graveyard om daar weg te rotten met de andere corpsen. Hatebreed overtuigd en sluit op beestachtige wijze deze zaterdag af in de Helldorado.
