Alcatraz Open Air ’24 – Dag 1 – Kortrijk 09.08.2024
Juliette Ruygrok | Photography © Eus Straver
Het is weer tijd om af te reizen naar de leukste gevangenis ter wereld. Het is alweer de zestiende editie van het Kortrijkse festival, en met 108 beukende bands op het programma en een zonovergoten weersverwachting belooft dit een legendarisch weekend te worden. De zwarte shirts brigade neemt Kortrijk over, Alcatraz “here we come!”.
Na in de motregen, want het begon wel wat druilerig de tent neergeworpen te hebben op de Graveyard, was het tijd om de schoenveters aan te trekken en op verkenning te gaan. De Graveyard zoals de camping toepasselijk heet, ligt naast een crematorium. Dit klinkt allemaal wat ongezellig, maar niks is minder waar. Het is uitgegroeid tot een welkom thuis voor de metalheads, waar men aan van alles heeft gedacht.
Zo is er het Eagle plaza, met luxe tenten, die vooraf besproken kunnen worden voor de diva’s. Wil je met je vrienden staan, kan je vooraf een friendzone boeken en krijg een afgezet stukje grond toegewezen. Er is plek voor campers, motoren. Kortom iedereen kan terecht. Uiteraard is er een groot veld voor de corpsen, en daar staan de tentjes gewoon lekker rommelig door elkaar.
Ongeacht waar je in slaapt, er is voor iedereen luxe. Gratis douchen, en terrein met ontbijtbuffet en voorzieningen. Met kers op de taart ook entertainment. Daarover later meer, want we moeten doorlopen….180 bands 1 schrijver. Dit wordt een ongekende prestatie die niet zou misstaan op de olympische spelen.
We beginnen deze toch wel druilerige opening van het festival met vuurwerk in La Morgue. Waar Alctraz altijd oog houdt voor talent van eigen bodem, is het aan het Belgische X-Pozed, om hier de aftrap te doen. Het is een mix van metalcore, hardcore en nu-metal, dus deze schrijver staat vooraan. Het belooft een toffe show te worden, want zij wonnen de Alcatraz Bash. De mannen van X-Pozed brengen niet alleen een levendige show. Het podium is vooraan lekker verlaagd, dus ruimte genoeg voor zanger Jeroen Berton om het publiek op te zoeken. Maar ook een mooie gelegenheid om je te lange manen weg te laten snoeien, bij de vuurwerk fonteinen. De sfeer hangt er in ieder geval al vroeg lekker bij, zo ook het haar in mijn drankje. De Vlaamse band geniet zichtbaar, en alvorens ‘Back Down’ wordt ingezet met strakke grunts van zanger Jeroen Berton tonen ze hun dankbaarheid. Het publiek smult, en La Morgue is bij deze geopend.
In Helldorado is de eer aan Fatal Move. Deze hardcore formatie uit België moet stevig aan de bak, want de zelf tap installatie bij het betreden van de tent trekt de aandacht van vele mannen, die misschien normaal voor het podium losgaan. Langzaam komt de sfeer erin, maar echt rammen geblazen is het nog niet ondanks dat zanger Ziggy puike trap bewegingen laat zien op het podium. Bij de inzet van de nieuwe EP ‘F.U.G.A.Z.I’ gaan toch echt de vuistjes de lucht in. Fatal Move weet Helldorado redelijk te vullen en tot halverwege in beweging te krijgen, daarmee is ook hier de sfeer gezet.
In de bajes is het ondertussen genieten van stevige rock met de Britse mannen van Massive Wagons. Er werd eerder geopend door Dyscordia, maar die tent op de graveyard zet zichzelf niet op. De eerste zonnestralen breken door, en dat zorgt voor een relaxte sfeer voor het podium. Zanger Barry Mills is een bijzondere verschijning met een hoedje en gekleurde sokken. Daarnaast weet hij het publiek goed op te zwepen, de handjes gaan al vlot de lucht in en het bier vloeit rijkelijk. Nu de temperatuur in de gevangenis plots begint te stijgen. Misschien komt het door het hoog toegankelijk gehalte van Massive Wagons, die met nummers als ‘Fuck The Haters’ en ‘Bangin In Your Stereo’ een gedegen en vooral rockende set neerzetten.
In de Swamp is ondertussen Skeletal Remains begonnen. De Amerikaanse death metal formatie gaat rammend van start. In de hoeken van de tent liggen de eerste vroeg piekers (ja nu al!). Je rust vinden is moeilijk want de diepe grunts van zanger Chris Monrey zijn live monsterlijk te noemen. Indrukwekkend is het drumwerk van Marco Prij van Cryptosis die pas enkele keren met Skeletal Remains heeft opgetreden. Toch blijft het optreden van de band vrij statisch en zo ook het toegestroomde publiek. Halverwege ontstaat er spontaan een best heftige pit. Zo weet het moeras toch langzaam zijn dampende, ranzige sfeer in ere te brengen. Skeletal Remains kwam, bracht klassiekers als ‘Beyond Cremation’ en ‘Catastrophic Retribution’ maar ook nieuwer werk van hun laatste album ‘Fragments Of The Ageless’ als ‘Void Of Despair’ en ramde genadeloos door, totdat de eerste moeras dampen het publiek ontstegen.
Het Nederlandse The Lucifer Principle bestaat 20 jaar en weet al snel de sfeer naar een hoger niveau te brengen in La Morgue met old school death metal en een verfrissende sound. Zanger Earik Mensinga staat bekend als een podium beest en weet met strakke grunts te overtuigen. Gitaristen Thomas de Bruijn, Hein Willekens en bassist Sander Keuls zoeken elkaar geregeld op voor mooie poses. De mannen genieten zichtbaar van hun jubileum en zo ook de toegestroomde fans. De inzet van ‘Feeding The Land Of The Death’ zorgt voor de nodige zombie bewegingen in de tent. Tja en met de armpjes naar voren heb je al snel een polonaise. ‘Razor’ kent een serieuze thematiek, maar is ook een geniaal headbang nummer, en zo zal het geschiede, weer haar in mijn drankje. Polonaises waren een terugkerend ding bij ‘I Am The Law’, dit brak de pit lekker open. Earik Mensinga genoot dusdanig dat hij gezellig mee deed, The Lucifer Principal is immers een heuse sfeerband. Wat een show!
In de Swamp is het tijd voor het Duitse Mental Cruelty. Zanger Lukas Nicolai opent met zelden vertoonde vocalen, alsof een zwerm vleermuizen zojuist losgelaten is in het moeras. Dit alles onder het genot van rammende drums van Danny Staber de breaks zijn strak, zo ook de theatrale bewegingen van zanger Lucas Nicolai. Mental Cruelty, doet de naam eer aan. Muzikaal gebeurt er veel, zo worden er ook toffe clean vocals binnen het rammend geheel gebracht. Het geheel wat toch echt een hoog WTF gehalte heeft en je doet twijfelen aan je mentale staat. De zanger wil geweld, en langzaam komt de pit los op het constant rammende ritme. Het barpersoneel vermaakt zich kostelijk en staat al bangend te tappen (weer haar in mijn drankje). Halverwege de set wordt er druk gesprongen, en de wapperde tentzeilen zorgen voor enige ventilatie in de Swamp die nu wel wat dampig begint aan te voelen. Mental Cruelty bracht een theatrale maar vooral rammende deathcore show, en gaf de Swamp waar het voor kwam, agressie, zweet, oorverdovende grunts en vooral de passende duistere vibe die in deze tent thuis hoort.
In de gevangenis wordt er ondertussen lekker gerockt met het Duitse Orden Ogan. Het podium ziet er indrukwekkend uit. Passend bij power metal vs. cyber heeft zanger Sebastian Levermann een matrix achtig gewaad aan. Met openingsnummer ‘F.E.V.E.R.’ wordt de sfeer gelijk gezet. Ondertussen is de gevangenis zonovergoten. De eerste crowdsurfers zijn al gespot en de bewakers van de bajes kunnen aan de bak. Tijdens ‘Inferno‘ schieten de vlammen de lucht in, want het is nog niet warm genoeg. De verfrissende wind zorgt helaas wel dat het geluid verwaaid achter op het veld. Het nieuwe album ‘The Order Of Fear’ moest natuurlijk ook belicht worden met het gelijknamige ‘The Order Of Fear’ op de setlist. Kraker ‘Gun Man’ wordt met groot enthousiasme ontvangen, tot halverwege het veld werd er luidkeels meegezongen ondanks het weg waaiende geluid. ‘The Things We Believe In’ brengt de gevangenis uiteindelijk in hogere sferen. Luidkeels wordt er mee gezongen en voor de gelegenheid komt hun showelement (Eddie achtig figuur) met een hoge hoed, met rood masker op. Kortom de perfecte sfeermaker op ondertussen de verhitte dag.
De aftrap van Misery Index in the Swamp is hard en genadeloos, zij zijn de voorlopers van de combinatie deathmetal en hardcore, en dit beloofd dus een beukende show te worden. De tent is goed gevuld en vooraan is al direct het enthousiasme te voelen, door de rake klappen die vallen in de pit. Wilde metal manen vliegen in het rond, zo ook het metalzweet en bier. Wilde mannen zijn overigens ook een feit, want ook de eerste crowsurfers gaan al snel door de lucht. Klassiekers als ‘Traitors en ‘The Great Depression’ zorgen dat er tot halverwege de tent heftig geheadbangd wordt. Het geluid is wat schel, maar met oordoppen goed uitgefilterd. Misery Index overtuigd en weet de Swamp te doen aanvoelen als een goor moeras.
Strijk je hanenkam maar recht want in Helldorado zijn het de mannen van The Casualties afkomstig uit New York die rauwe streetpunk ten gehore brengen. Het is een imposante podium verschijning met mooie hanenkammen en vooral veel energie. Dit slaat over op het publiek en tijdens ‘Written In Blood’ gaat de pit lekker los. De inzet van ‘Ashes Of My Enemies’ doet de pit nog verder ontvlammen. Het hoge oh ho ho gehalte doet ook menig stembanden sneuvelen. Dit is een feestje! Mooi ook hoe de jonge generatie punkers in het zonnetje wordt gezet. Sam mocht het podium op voor ‘We Are All We Have’ , hij werd al snel de held van de show en wist met crowdsurfen the front of house te bereiken. De jonge punker werd letterlijk op handen gedragen. Ondertussen beukte de pit er lekker op los en volgde velen het voorbeeld van Sam. The Casualties wisten Helldorado om te turnen in feest, waar in ieder geval één jonge punker de rest van zijn leven over zal praten.
Op de Prisonstage lopen de temperaturen verder op met Feuerschwanz, want de mannen hebben naast imposante outfits natuurlijk ook vuur. Het publiek is overigens ook imposant te noemen, met eenhoorn mutsen en opblaashamers. Alles kan bij deze Duitse folk. Er wordt druk mee gesprongen bij nummers als ‘Death On The Dragonship’ en ‘Kampfzwerg’. De vreemdste creaties komen voorbij, de crowdsurfende Jezus maakt de verkleedpartij compleet. De inzet van de cover ‘Dragostea Din Tei’ (‘O-Zone’), maakt het feestje compleet. Is dit dan alleen maar zottigheid met gitaren zal je denken. Maar Feuerschwanz kan ook een puik stukje muziek brengen, zo kwam er een luit voorbij, een viool en een doedelzak, wordt er naast folk ook hier en daar een vleugje groove toegevoegd en zo was het een zeer vermakelijk metal optreden.
Synchroom gitaarspelen is geen uitdaging voor de power metal formatie Beast In Black. Tijdens openingsnummer ‘Blade Runner’ vliegen de poses naast hoge uithalen van zanger Yannis Papadopoulos je om de oren. Tot ver in het veld hangt de sfeer er direct lekker bij. ‘Hardcore’ zorgt voor menig vuistje in de lucht. Echt hardcore is het zeker niet, maar menig stembanden sneuvelt al vroeg in de show, als men meegaat in de hoge uithalen van zanger Yannis. Die epische uithalen bezorgen menig toegestroomde fan kippenvel tijdens ‘Born Again’. Bassist Máté Molnár positioneert zich goed met dit warme weer en staat voor een fan, om zo ook het andrélon gehalte in de show te borgen. Het is muzikaal ook een goede show, vooraan is het geluid prima en de nummers worden strak uitgevoerd. Om het uitdagend te maken spelen ze ‘Power Of The Beast’ voor het eerst live. Dit heeft een hoog tempo en zorgt voor de nodige mee springers, het beetje werkt hoe dan ook zeer aanstekelijk. De intro van ‘Die By The Blade’ sleept je mee de 80’s in. Deze setting zorgt voor een nog meer feestelijke sfeer, luidkeels wordt er meegebruld. Beast In Black brengt dan het hardere powerwerk naar voren. De setlist varieert en dat maakt het een vermakelijke show voor een ieder. Bezerker (van de Japanse anime serie) wordt regelmatig geëerd. Op het veld zijn regelmatig bijzondere danspassen zichtbaar gedurende de show. De toppers zijn er werkelijk niks bij, en dat onder metal publiek. De gitaarposes van gitarist Kasperi Heikkinen werken kennelijk aanstekelijk. Het hoogtepunt van de Finse formatie is toch wel ‘One Night In Tokio’, wat begint met opzwepende beats die ook doen denken aan ‘Dr. Alban’ uit de jaren 90. De synthesizer loopjes brengen echt de extra feeststemming en de bewaarders van de Prison mogen hard aan de bak. Beast In Black, brengt een compleet feest.
Ondertussen staat La Morgue tot de nok gevuld voor het excentrieke Hippotraktor. Dit is genieten van een rauwe ongepolijste vibe, die zeer krachtig wordt neergezet door de Belgische band. Deze prog, groove post metal formatie brengt van alles, maar vooral knappe breaks in de rauwe riffs. Zanger Stefan de Graef gaat als een wild beest tekeer en gooit daarbij zelfs de microfoon standaard om. Het werkt enorm versterkend, want het tempo ligt niet hoog. Het is complex, rauw maar wordt vooral enorm gewaardeerd door het toegestroomde publiek. La Morgue was nog niet drukker vandaag!
Sylosis mag aantreden voor een half gevulde Helldorado. Dat mag de pret niet drukken want direct bij de inzet van ‘Posion Lost’ slaat de vlam in de pan. Het is rammen geblazen met deze mix van thrash, progressive en melodic deathmetal. Bassist Coner Marshall brengt de eerste rijen ongetwijfeld verkoeling met zijn indrukwekkende headbangen. Dit heeft ballen hoor! Strakke beukende riffs worden afgewisseld met gladde solo’s, alles wordt knap uitgevoerd en het publiek smult van de agressie die Sylosis brengt. Het is niet alleen rammen, bij het einde van ‘I Sever’ wordt er luidkeels meegebruld. ‘Descent’ zorgt knappe golf headbangers. Dit is tof hoor! Sylosis weet de juiste balans tussen lekker beukwerk en de meezingers te brengen zonder ook maar één minuut de energie in de set te verliezen. Het is hun eerste keer op Alcatraz dus klassiekers als ‘Stained Humanity’ mogen niet ontbreken, de wall of death komt hierop lekker los en de pit verdubbeld al snel. Sylosis imponeert en breekt de tent af!
Bij Channel Zero is er geen doorkomen aan op het veld. De bajes is goed gevuld en de bewaarders moeten hard aan de bak om de enorme hoeveelheid crowdsurfers op te vangen. De mannen spelen dan ook een thuiswedstrijd. Ze weten het tempo knap op te voeren met knallers als ‘Suck My Energy’, ‘Fool’s Parade’ en ‘Heroin’, want ze spelen een best of show. Hierdoor voelt naar de bajes gaan in ieder geval niet als een straf. Zanger Franky de Smet-van Damme. is doorweekt van het zweet, wat ook niet gek is want de prison staat in vuur vlam. Hij is goed bij stem en start ‘Help’ a capella in, de hoge halen bij de inzet van de gitaren van gitaristen Mikey Doling en Christophe Depree zorgt voor de nodige kippenvel. Imposante rook kanonnen zorgen voor een oogverblindend effect. Het tempo gaat hierdoor wel even uit de set maar op de vocalen was deze zeker de moeite waard. Vlammend wordt het tempo weer opgevoerd met ‘Succeed Or Bleed’ en ‘Black Fuel’. Channel Zero warmt de prison lekker op, voor wat nog komen zal.
Bij Uada is het weer dringen geblazen om La Morgue in te komen. De Amerikaanse black metal formatie is zeer geliefd onder de fans sinds hun debuut (2016). De sfeer is duister net als de gewaden van de bandleden. Desondanks is het muzikaal best een opzwepende set. Drummer Josieah Babock is een beest en met de vocalen van zanger Jake Superchi in de combinatie had deze band ook niet misstaan in de swamp, La Morgue voelt immers ondertussen net zo dampig aan. Vooraan wordt intens geheadbangd op de duistere toch opzwepend klanken die Uada weet te brengen. Het is een aangename verrassing, met nummers als ‘Djinn’ en ‘Cult Of A Dying Sun’ op de setlist ook een overtuigend optreden.
Bij de opkomst van Saxon valt ook langzaam de avond. Zo is het genieten van de lichteffecten en de imposante backdrop. Al snel komt ‘Power And The Glory’ voorbij, maar het is niet gelijk krakers rammen, want er is ook ruimte voor nieuw materiaal met ‘Hell, Fire And Damnation’ van het gelijknamige album. Het tempo wordt opgevoerd met ‘Heavy Metal Thunder’. Zanger Biff Byford is een legende en verschijning op zich, en staat als een baas op het podium. ‘Strong Arm Of The Law’ gaat naadloos over in ‘1066’. Festival kraker ‘And The Bands Played On’ mag natuurlijk niet ontbreken in de set. Het een geheel van hits. Zanger… vraagt om een battle jacket uit het publiek voordat het uit 1981 afkomstige ‘Denim And Leather’ wordt ingezet. Het jasje past als gegoten. Luidkeels wordt er mee geblèrd, terecht want Biff blijkt de ultieme directeur voor deze bajes. De inzet van ‘Wheels Of Steel’ is graad zuiver, de gare keeltjes van het publiek klinken daarentegen een stuk minder overtuigend. Fuck it!, het is feest en de valse noot moet dan maar, tot ver achterin het veld gaan de handen de lucht in, dit is genieten. De geleende battle jacket wordt gesigneerd retour gegeven, maar daarna volgen natuurlijk meer battle jackets, want iedereen wil natuurlijk de handtekening van Biff op zijn battle vest. Het is een opeenvolging van hits ‘Crusador’ wordt luidkeels meegezongen. Het is genieten met Saxon voor jong en oud. Het kan nog meer, verder, pijn in de keel. ‘Princes Of The Night’ doet de prison op de grondvesten schudden, deze samenzang moet in Antwerpen hoorbaar zijn.
Voor Paradise Lost valt de Swamp nauwelijks te betreden. Deze death/doom met een vleugje gothic formatie heeft toch wel een kenmerkend eigen geluid. Het geluid is fantastisch en zanger Nick Holmes komt prima door bij ‘Enchantment’ het eerste nummer van de set dit belooft wat. De handen gaan dan ook omhoog tot ver achterin de tent. ‘Say Just Words’ wordt ijzersterk neergezet tot grote vreugde van een dampende Swamp. Het tempo wordt opgevoerd met ’Pity The Sadness’ . ‘One Second’ haalt het tempo uit de set, maar de gevoelige klanken worden goed ontvangen en er wordt mee geklapt tot buiten de tent. ‘As I Die’ wordt ingezet speciaal voor de oudere fans. Bassist Steve Edmonson komt overtuigend naar voren binnen dit geheel. De uithalen van Nick zijn passend voor de Swamp en het publiek laat zich meeslepen. Paradise Lost brengt het niveau naar nieuwe hoogtes. ‘No Hope In Sight’ zorgt weer voor wat rauwheid. Dit wordt dan ook onder luid gejuich ontvangen. Er wordt doorgepakt met ‘The Last Time’, die gitaarsolo glijdt er lekker in hoor! Met De cover, ‘Smalltown Boy’ van ‘Bronski Beat’ wordt het helemaal episch. Afsluiter ‘Ghosts’ is mooi, helaas loopt de Swamp langzaam leeg want het is tijd voor Amon Amarth op de prison stage. Paradise Lost was desalniettemin zeker een van de hoogte punten van Alcatraz deze vrijdag.
Op the prison stage wordt er afgesloten met Amon Amarth. Het podium is knap opgedirkt voor deze melodieuze death metal grootheden. De Noorse mythologie kent hoogtijdagen op Alcatraz. Naast harde gitaren is dit een visueel hoogtepunt. ‘Guardians Of Asgaard’ en ‘The Pursuit Of Vikings’ zetten echt die viking sfeer neer. De vlaggerzwaaier mag natuurlijk niet ontbreken bij ‘Tattered Banners and Bloody Flaggs’. Zanger Johan Hegg gaat vol op in de thematiek. Vervolgens is het tijd voor de circle pit met ‘Heidrun’ vooraan wordt Amon Amarth goed ontvangen, hoewel op de rest van het veld er veel sporen zijn van moegestreden metal heads. Het is tijd om het tempo op te voeren met ‘War Of The Gods’ vlammen schieten vanuit het podium en de beruchte Alctraz torens. Dit brengt het leven terug in de prison. De constante toestroom van crowdsurfers lijkt te verdubbelen en als ware viking strijders geeft het publiek nog maar een toe aan de strijdliederen van Amon Amarth. Er wordt druk geroeid op het veld tijdens ‘Put Your Back Into The Oar’. Amon Amarth bracht nog wat toppers als ‘Crack The Sky’ en ‘Twilight Of The Tunder Goed’, maar uiteindelijk waren het vooral de visuele aspecten van de show die indruk maakte. De band speelt prima, maar weet de moegestreden gevangenen niet volledig mee te nemen in hun epische viking strijd.
Wie nog niet genoeg had van de rammende gitaren, gruntende zangers of bier, kon nog door in de Swamp bij Cradle Of Filth, echter staat in Helldorado een gegarandeerd feestje met het Amerikaanse Life Of Agony. Groovende gitaren, diepe vocalen en een scala aan hits, hier hebben we zin an! Er werd geopend met klassieker ‘Through And Through’ en het was direct raak. ‘River Runs Red’ werd vervolgens luidkeels meegezongen en Mia Caputo zocht al snel de interactie met het publiek op door op de barriers te klimmen. De groovende pit kreeg er geen genoeg van, het was vooraan één stuk rammen geblazen en het zweet droop uit de tentdoeken. Life Of Angony speelde enkel de eerste twee albums dus alle grote hits zoals ‘Lost At 22’ en ‘Underground’ kwamen voorbij. Mia moest regelmatig een handtastelijke metalhead een corrigerende tik op het hoofd geven (met de microfoon), waar zij heel de show niet van de barriers af te rammen was. Rammen was het wel in de pit, waar men na het laatste nummer ‘This Time’, schoor, gekneusd en voldaan kon afzakken naar de graveyard. Life Of Agony was episch en de perfecte afsluiter van een geslaagde eerste dag op Alcatraz.
