Alcatraz Open Air '22 - Dag 2 - Kortrijk 13.08.2022
Theo Wapenaar & Erik van Dijk | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
De zaterdag van Alcatraz is er één voor de thrashers met o.a. Testament, Exodus, Death Angel en Heathen. Verder staat er overigens genoeg aan leuke bands uit andere genres, wat te denken van bijvoorbeeld Behemoth en Watain. In dit verslag is ook een stuk opgenomen van de MILF MEMOIRES, met een inside over het Backstage gebeuren op Alcatraz.
Ook deze dag begint vroeg om 10:45 en belooft weer warm te worden. Het eerste hoogtepunt van deze dag is het Belgische Cyclone. Deze thrash metal legendes kende een daverende herstart op Alcatraz 2021 waar 18 maanden hard werken beloont werd, en het is dan ook geen wonder dat de band vandaag op de Swamp Stage wederom haar opwachting maakt. Vanaf het instrumentale ‘Prelude to the End’ gaat het direct los. Met nummers als ‘In the Grip of Evil’, ‘Paralysed’ en ‘Take Thy Breath’ onstaat er meteen een flinke circlepit en dat doet echter wat stof opwaaien, het verdorde gras heeft plaats gemaakt voor woestijnzand, het publiek maalt er niet om en gaat compleet los. Onder aanvoering van frontman Guido Gevels, die aan een tweede jeugd begonnen lijkt te zijn, voert Cyclone het tempo op met fijne thrashers als ‘Fall Under His Command’, ‘Throw the First Stone’ en het afsluitende ‘Fighting the Fatal’. Opmerkelijk is het plezier dat de band uitstraalt op het podium en de interactie tussen band en publiek. Cyclone gaat op vakantie en duikt daarna de studio in om de nieuwe nummers voor de derde plaat af te maken. Ik zeg kom maar op, want dit was genieten.
Butcher Babies is een Amerikaanse metal band uit Los Angeles, Californië, bestaande uit frontvrouwen Heidi Shepherd en Carla Harvey. De band bracht in 2013 de debuutplaat ‘Goliath’ en deze werd met name in de US een flinke hit. Inmiddels heeft de band drie albums uitgebracht waarvan ‘Lilith’ uit 2017 het laatste is. Butcher Babies moet het vooral hebben van de energie van frontvrouwen Heidi en Carla die continu stuiteren over het podium. Met nummers als ‘Monsters Ball’, ‘It’s Killin’ Time, Baby!’ en hitsingle ‘Magnolia Blvd.’ weten de dames het vuurtje op te stoken en het publiek te bewegen in de pit. De groovende metal met de gruntende dames is een vermakelijk schouwspel op de vroege middag.
De Belgisch-Limburgse Speed / Thrash metal formatie Evil Invaders is de vijfde band die vandaag in de verzengende hitte de Prison Stage onveilig mag maken.
Het veld is compleet afgeladen en dat komt niet alleen door het feit dat deze zaterdag de drukstbezochte dag van het festival is of doordat Evil Invaders min of meer een thuiswedstrijd speelt. De ster van dit kwartet met als blikvanger zanger/gitarist Johannes “Joe” van Audenhove is namelijk flink aan het reizen na jarenlang hard werken en door goede platen uit te brengen. De muzikale energie van dit kwartet, werkt aanstekelijk op het publiek en Evil Invaders pakt direct het publiek in vanaf de eerste tonen van ‘Hissing in Crescendo’. Ook het visuele aspect is dik in orde. Van de microfoonstandaards bestaande uit diverse gevaarlijk ogende messen en kettingen (voorzien van E.I. logo), de rookfonteinen tot aan de bewegelijkheid van gitarist Joeri van de Schoot en bassist Max Mayhem (tevens Bütcher), de bijna maniakale bewegingen van Joe alsmede de voortdurend lachende drummer Senne Jacobs.
Evil Invaders speelt een puike set waarbij de ballade ‘In Deepest Black’ van het meest recente album ‘Shattering Reflection’ (2022) een mooi contrast vormt met het navolgende ‘Sledgehammer Justice’ dat een behoorlijk flinke circle pit teweeg brengt. Eigenlijk weet Evil Invaders de boel toch wel aan de gang te houden want het is een komen en gaan van crowdsurfers en bij de snelheidsmonster ‘Tortured by the Beast’ gaat de dansvloer wederom in de fik. Na dit nummer blaast de band de aftocht om uiteindelijk onder massaal gescandeer van de bandnaam door het publiek de set koelbloedig af te maken met de laatste vier nummers. Vorig jaar speelde Evil invaders (evenals meerdere bands op deze editie) ook al op Alcatraz en een krappe maand geleden speelde deze gasten, in een soortgelijke hitte als vandaag met exact dezelfde set de festival weide van Graspop Metal Meeting ook al compleet plat. Evil Invaders blijft een band om in de gaten te houden, dikke pret gegarandeerd!
De New Yorkse crossover formatie Life Of Agony oogstte van begin tot midden jaren negentig met de debuutplaat ‘River Runs Red’ en het daar op volgende ‘Ugly’ redelijke successen. Voor het uitbrengen van de derde plaat ‘Soul Searching Sun’ in 1987 begon het te rommelen in de line-up en vervolgens ging in 1999 de stekker er uit. Door de jaren heen is er veel gebeurt in de gelederen van de band. De band is meerdere malen opgedoekt en de transitie van vocalist Keith Caputo naar Mina Caputo zal niemand onopgemerkt zijn gebleven. Anno 2022 doet Life Of Agony er nog steeds toe en staat de band gewoon weer op het hoofdpodium van menig festival.nEen afgeladen festivalweide staat paraat als de ‘Little Spots of You’ (outtro van het voorlaatste album) als intro door de speakers klinkt. Heel verassend zet de band als tweede intro het instrumentale ‘Plexiglass Gate’ in, een nummer dat officieel alleen op verzamelaars staat en op latere re-issues als vullertje gebruikt is. Door de echte set te openen met de titelsong van de eerste plaat zet Life Of Agony direct de toon voor de rest van het optreden.
De band is in vorm en hakt er met klassiekers als ‘My Eyes’, ‘Bad Seed’, ‘Method of Groove’ en ‘This Time’ even flink op los. Bassist Alan Robert en gitarist Joey Zampella bewegen behoorlijk enthousiast en springend over het podium zonder overigens een steek te laten vallen, terwijl Mina met haar diva gedrag en regelmatig geïmproviseerde vocalen het publiek om haar vinger windt. De songs ‘Lost at 22’ (Ugly) en ‘Weeds’ (Soul Searching Sun) zijn beiden van voor de eerste breuk van de band en sluiten daarmee volledig aan bij de “old school” set aan die de band ten gehore brengt. Met ‘Scars’ van het laatste album ‘The Sound of Scars’ (2019) dat halverwege het optreden wordt gespeeld krijgt Alcatraz het enige nummer uit deze eeuw te horen en dat is voor iedereen eigenlijk een rustpuntje. Als Mina de woorden “If you don’t walk with me……I will walk alone” op een gevoelige en ingetogen manier ten gehore brengt dan weet het publiek genoeg…..nog één keer los gaan op een nummer van de eerste plaat en allemaal vol meezingen en bewegen. Als bonus klimt Mina over de barrier en laat zich letterlijk dragen op de handen van het uitgelaten publiek. Na ‘Underground’ is zowel het publiek als band redelijk bevangen door de hitte, het is zelfs zo heftig dat L.O.A. drummer Veronica Bellino niet in staat was om de volgende dag de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk te maken om op het Bloodstock festival te spelen.
Op deze Alcatraz zaterdag worden de thrash metal fanaten dik in de watten gelegd. De organisatie heeft een flink aantal thrash bands weten te strikken en dat zijn vooralsnog niet de minste ook. Nadat de Belgen van Cyclone en Evil Invaders al flink hebben huisgehouden op AlcaTHRASH is het nu de beurt aan een geweldig rijtje Bay Area thrash metal bands. Omdat Heathen te kampen heeft met logistieke problemen en daardoor verplaatst is naar het einde van de dag mag Vio-Lence het spits afbijten. Helaas heeft er een wisseling in het programma plaatsgevonden, die niet al te helder is gecommuniceerd met de bezoekers, en begint Vio-Lence een stuk vroeger dan oorspronkelijk aangekondigd. De band trapt lekker vet af met ‘Eternal Nightmare’ en ‘Serial Killer’, de eerste twee nummers van het debuut uit 1988. Het geluid is hard en zuiver, zo komen de enigszins aparte en hoge vocalen van Sean Killian prima uit de verf. De man valt sowieso flink op met zijn net niet lichtgevende oranje workershirt en gedreven podium act. De nadruk van de set ligt duidelijk op het ‘Eternal Nightmare’ album, dat best als “klassieker” binnen het genre bestempeld mag worden.
Van het tweede album ‘Oppressing the Masses’ krijgen de hongerige thrash fanaten ‘Officer Nice’ en ‘World in a World’ op zich afgevuurd. Middels ‘Upon Their Cross’, afkomstig van de dit jaar verschenen EP ‘Let the World Burn’, schotelt Vio-Lence het enige nummer voor van de huidige, en reeds derde, re-incarnatie van de band. Met muzikanten als bassist Christan Olde Wolbers (ex-Fear Factory, ex-Cyclone, Powerflo), de gitaristen Bobby Gustafson (ex-Overkill, ex-Grip Inc.) Phil Demmel (ex-Machine Head, ex-Torque en oer Vio-lence lid) beschikt Vio-lence over een ervaren line-up die een vette show kunnen garanderen. Het gemis van gitarist Phil Demmel, die als invalkracht op tournee met Lamb Of God is, valt nauwelijks op want diens vervanger Ira Black (ex-I Am Morbid, ex-Lizzy Borden, ex-heel veel) staat op het podium te spelen alsof hij al jaren deel uitmaakt van deze formatie. Het publiek ging lekker los op Vio-lence en veroorzaakte door de droogte een flinke stofwolk in de Swamp tent, laten we maar denken dat het rook was van het vuurtje dat de band alvast heeft aangestoken voor de thrash metal bands die nog gaan komen.
Der Weg Einer Freiheit is een Duitse atmosferische black metal band ontstaan in 2009 aanvankelijk als duo. De band rond frontman Nikita Kamprad bracht vijf albums uit, waarbij het album ‘Finisterre’ en het in 2021 verschenen ‘Noktvrn’ de huidige koers van de band bepalen. Na instrumentale intro ‘Finisterre II’ krijgen we het mooi opgebouwde ‘Monument’ van het laatste album. Met ‘Einkehr’ en ‘Repulsion’ worden we getrakteerd op ouder materiaal en het verschil is duidelijk hoorbaar, de nummers zijn snel en aanmerkelijk rauwer. ‘Am Rande der Dunkelheit’, ‘Immortal’ en het machtige ‘Aufbruch’ zorgen voor een mooi uitgebalanceerde set van Der Weg Einer Freiheit.
MILF MEMOIRES: Alcatraz backstage
Backstage. Where to begin. De voorbereiding: speelt er een band waarmee we connecties hebben? Kunnen we de campervan kwijt of nemen we een hotel? Wie kennen we bij het festival. Gaan we op bluf of gooien we met bandnamen? De meiden van Death Angel. Al jaren horen we die. Da’s zo gegroeid. Hoewel we heel wat meer bands de revue hebben zien passeren in onze metaldays valt DA écht onder vriendschap. Dynamo Open Air daar begon het voornamelijk. Hét metalfest in de 90s. En veel van die bands spelen nu nog, of weer. Wij relaxt backstage op het grasveld achter het podium, alles was daar bij elkaar. Geen verschillende vip areas, afgescheiden kleedkamers of speciale diningrooms. Tussen optredens door, en ook tijdens, een grote bong aansteken. Die trok aandacht. Nederland liep toen nog voor met het weedrookbeleid. Langzamerhand dwarrelde er weer een bandlid neer en er kwamen er steeds meer bijzitten. De een bracht drank, de ander smokes, bands, crew, organisators, managers. One big party. En zo deden we heel wat contacten op, waarvan we er velen jarenlang hebben onderhouden. Connecties baby! En zo komen we bij Alcatraz.
Alcatraz
Een van de tofste festivals. Niet te groot, niet te klein. Vette entourage en aankleding. Fantastische line-up en een nog betere sfeer. Maar da’s altijd when metalheads unite. Politie die even komt kijken zeggen hetzelfde als de non-metal-staff, hoteleigenaars of taxichauffeurs: Ja, we zien graag
metalheads. Netjes, beleefd, ruimen hun shit op (meestal), geen opstootjes, geen gezeik. In tegenstelling tot ervaringen met houseparties, dancefeesten of andere festivals. Ja, geef ons metalheads anyday. Alle overtollige energie goes right into the pit! 
Alcatraz backstage is vetstrak georganiseerd zonder dat het statisch is of verzuurd. Tim Tronckoe heeft altijd een backstage fotohoek. Mét rook, wat soms hilarisch de hele entree waar bands aankomen blauw laat staan. Om de hoek daar zijn meest koele toiletten, belangrijk, want fuck wat is het heet. Iedere band heeft uiteraard een eigen kleedkamer maar ook een eigen douche. Daar maakt een van ons snel gebruik van tijdens een bandsigning en een onbewaakt ogenblik, dankzij een handdoek gekregen van Exodus. Handig hoor zo’n sporthal. Een vip bar met daarnaast security die checkt of je wel naar het kleedkamergedeelte mag. Want niet alle wristbands zijn er geldig. Daar is ook de grote eetzaal, met airco! Goedbezocht, dus dé perfecte spot om onopvallend maar overduidelijk te scouten of bands al zijn gearriveerd. Samen met de ‘usual suspects’, ook in bezit van AAA wristband, bezetten we de koelste tafel en worden bandleden enthousiast getackeld en verwelkomt, mits een van ons ze (her)kent. Een van ons loopt enthousiast op de zanger van Vanderberg af om in het Nederlands haar respect te uiten over het doorstaan van de ongekende hitte tijdens het optreden. Hij blijkt Engels te spreken. Nogmaals het verhaal. Hij bedankt vriendelijk voor de complimenten om daarna vriendelijk uit te leggen dat hij niet de zanger van Vandenberg is maar de bassist van Voivod. Ze lijken ook allemaal op elkaar die muzikanten.
Triple A wristbands betekent bewegingsvrijheid. Overal gaan en staan. Band kijken sidestage, mits er geen ‘closed stage’ is en het geluid ok is. Want frontstage is het geluid meestal beter. Maar ja, daar staan geen grote ventilators en die maken het overleven nu toch een stuk aangenamer. Van verschillende kanten worden flessen drank aangesleept uit verlaten kleedkamers, via iemand die weer iemand kent onder het genot van verleidelijke blikken en smartass comments. Die werken tenslotte. Hoewel de warmte zorgt voor beperkte inname van alcoholisch vocht dit weekend. De flesjes water zijn echter niet aan te slepen. Zorgt weliswaar voor een iets minder erotische dronk, maar hard nodig. Vergis je echter niet, er zijn een hoop ongeschreven regels backstage, net als op een tourbus trouwens. En mensen die voor het eerst of stiekem backstage zijn haal je er zo uit. Stiekem duurt trouwens nooit lang. Maar daarover een andere keer meer.
In de wandelgangen
Uiteraard leggen we onze poezelige oortjes graag te luisteren. But what happens backstage stays backstage. Or does it? Een inbraak in een trailer van Testament tijdens hun tour, tourbussen van Death Angel en Heathen die op de meest verkeerde momenten pech krijgen tijdens een tour, tot 3 keer toe, liefdes die opbloeien maar niet ‘mogen’ tussen bandleden of crew, exen die elkaar ongemakkelijk trachten te vermijden en elkaar toch tegen het lijf lopen, bandleden die toegeven hun vorige band veel leuker te vinden dan hun huidige, hilarische baby- en peutertalk met bandleden die nooit gedacht hadden nog vader te worden, de drumster van LOA met aftershow heatstroke linearecht richting ziekenhuis, een ex bandlid die over het podium rent van zijn former band onder het genot van veelzeggende dodelijke blikken, een tour die blijkt gecancelled door underage me-too ellende, Heathen die op stagetime nog op de ferry zit en uiteindelijk na de laatste band nog op mag of Thanatos waar bandleden elkaar verrassen met origineel albumartwork. Maar we zien vooral blije bands die elkaar lang niet hebben gezien door covid en elkaar in de armen vallen. Want een fest is dé plek om als muzikant zelf ook favoriete bands te zien spelen. We zien oude vrienden die er naar jaren nog fantastisch uitzien, energiek en vol levenslust, en muzikanten die hun beste tijd hebben gehad. En dat is te zien en horen op het podium. Je voelt het in de crowd. Die magische energie die een band uitstraalt en iedereen meeneemt in het live-gevoel, of het ‘muzikaal zit het nog wel goed maar het pakt je niet meer’. The show must go on maar het verhaal achter de band en bandleden speelt wel degelijk mee.
Klokslag 20.00 uur is de beurt aan Death Angel om de totaal uitgedroogde Swamp stage onderhanden te nemen. Al jaren is Death Angel door het vele touren een goed geoliede machine en leek het bij vlagen wel of Mark Osegueda en zijn bandgenoten ondanks de spontaniteit toch een tikkeltje op de automatische piloot opereerde. Vandaag is er geen totaal geen sprake van die automatische piloot, Death Angel heeft er zichtbaar (en hoorbaar) zin en plezier in vandaag. De inzet van de bandleden en het goede geluid doet wederom een hoop stof opwaaien in de tent. Met slechts vijftig minuten speeltijd op de klok raast Death Angel zich door een redelijk voor de hand liggende set heen. Tussen het zeer herkenbare intro van ‘The Ultra Violence’ gekoppeld aan ‘Mistress of Pain’ en de afsluitende climax ‘Thrown to the Wolves’ ramt de band zich door greatest hits set als ‘Voracious Souls’, ‘Seemingly Endless Time’, ‘The Dream Calls for Blood’, ’Caster of Shame’, ‘The Moth’ en het recentere ‘Humanicide’ heen. Het is werkelijk verbazingwekkend hoe fanatiek en intensief het publiek nog tekeer gaat na uren van extreme hitte. Deels zal dat de toewijding en passie zijn van het metal publiek maar voor een heel groot deel mag Death Angel dat voor haar rekening nemen met dit sublieme optreden.
Het Engelse Carcass liet september afgelopen jaar eindelijk weer eens van zich horen middels een nieuw album. We hebben immers acht jaar moeten wachten op de opvolger van ‘Surgical Steel’ (2013). Het nieuwe album draagt de naam ‘Torn Arteries’ en Carcass zet zich hiermee direct weer op de kaart.Carcass mag vandaag op Alcatraz aantreden op de Swamp Stage en doet dat in een goed gevulde tent. Met ‘Exhume to Consume’ en ‘Buried Dreams’ krijgen we eerst wat “oudjes” te verteren voordat Carcass het nieuwe werk van het album ‘Torn Arteries’ ten gehore brengt. Nummers als ‘Kelly’s Meat Emporium’, ‘Under the Scalpel Blade’ en ‘Dance of Ixtab’ passeren de revue en zorgen voor de nodige beweging in de pit. Het duo Walker / Steer heeft er vandaag zin in, is gepast amicaal en levert met Carcass een stabiele en sterke set af.
De liefhebbers van thrash metal zijn nauwelijks bekomen van een spetterend Death Angel optreden maar moeten niet veel later weer aan de bak voor het hoofdpodium alwaar Testament haar opwachting maakt. Deze dag is sowieso een al dag om te smullen voor de thrashers maar heeft ook een hoog De-ja Vu gehalte met de tweede band op het podium van de ‘Bay Strikes Back Tour’ die plaatsvond vlak voor dat in 2020 de boel wereldwijd op slot ging. Met de ons aller welbekende drummer Dave Lombardo terug op het nest gaat Testament na het intro ‘Catacomb’ los met ‘Rise Up’. Het vijftal speelt vervolgens een behoorlijke “Old School” set wat in mijn bescheiden opinie altijd lekker valt op een festival. Het grappige is dat tijdens het spelen van deze oudere nummers het podiumdoek veranderd. De afbeelding met de hoes van het laatste album ‘Titans of Creation’ veranderd naar allereerste logo van de band in slechts de kleuren zwart en wit. De zang van Chuck Billy staat helaas wat zacht in de mix maar echt hinderlijk is dat niet met herkenbare nummers uit de vroegere periode als o.a. ‘The New Order’, ‘First Strike is Deadly’, ‘Into the Pit’, ‘Practice What You Preach’, ‘Over the Wall’ en ‘Alone in the Dark’. De wat nieuwere nummers maar inmiddels ook al jong belegen songs ‘The Formation of Damnation’ en ‘D.N.R. (Do Not Resuscitate)’ sluiten prima aan bij het geheel. Testament speelt een prima en zeer degelijke show met een opvallend felle lichtshow en muzikanten die allen in vorm zijn. Zo voldoet de band exact aan de verwachtingen van het publiek niet meer maar zeer zeker ook niet minder, weer een top act vandaag.
Ook het Zweedse Enslaved heeft sinds de oprichting in 1991 een flinke transformatie door gemaakt. De progressieve viking / black metal wijzigde in een meer subtiele vorm van progressieve metal. Het laatste album ‘Utgard’ uit 2020 is hiervan een duidelijk voorbeeld. Destijds vroeg in een vraaggesprek aan gitarist Ivar Bjørnson waartoe de muzikale reis Enslaved zou leiden, maar ook Ivar kon geen duidelijk antwoord geven. Op Alcatraz vandaag staat de band in de mooie Helldorado tent en doet dit tegelijk met Testament op de main stage. Het bezoekersaantal is redelijk te noemen, hoewel de concurrentie dus groot is. Met opener ‘Isa’ laat Enslaved in ieder geval blijken er zin in te hebben. Met het sterke ‘Jettegryta’ en ‘Homebound’ komt het meest recente album aan bod en dit zijn dan ook de up-tempo nummers. Datzelfde geldt voor het geweldige ‘Caravans to the Outer Worlds’ van de gelijknamige EP uit 2021. Met ‘Ruun’ en ‘Havenless’ worden we nog getrakteerd op oudere nummers zo dat Enslaved vandaag op Alcatraz een mooie en gevarieerde set afwerkt.
Na een drukke maar vooral lange en hete dag worden de thrashers volgens het originele plan nog eenmaal op de proef gesteld in de tent waar de Swamp Stage zich bevindt. Er zal nog een toetje volgen maar headliner van de dag, Exodus, is vastbesloten om het onderste uit de kan te halen bij iedere aanwezige ziel.
Met de toepasselijke titel ‘The Beatings Will Continue’ van het laatste album ‘Persona Non Grata’ stuwt Exodus het al reeds murw gebeukte publiek nog eenmaal naar grote hoogte. Om nog even duidelijk te maken waar het allemaal om draait vanavond gooit de band ‘A Lesson in Violence’ er maar meteen tegen aan. En “violent” is het, getuige de onvermoeibare pit en het hoge aantal crowdsurfers. Exodus zet hun strooptocht voort met ‘Blood In, Blood Out’, het nieuwe ‘The Years of Death and Dying’ en het uit de Rob Dukes stammende periode ‘Deathamphetamine’. Het is goed om Exodus weer in topvorm te zien tijdens dit geweldige feest. Drummer Tom Hunting is weer hersteld na een zware ziekte en ook gitarist Gary Holt kan zich weer volledig focussen op zijn eigen band na zijn welverdiende rol bij Slayer.
Toch is Exodus niet helemaal ongehavend want gitarist Lee Altus (tevens Heathen) moet om persoonlijke redenen deze tour aan zich voorbij laten gaan. Brandon Ellis (The Black Dahlia Murder, ex- Cannabis Corpse), de (tijdelijke) vervanger van Altus, krijgt alle ruimte van de rest van de band om zich te profileren en wekt dankzij zijn spel en podium prestatie de indruk al jaren deel uit te maken van Exodus. Na het luidkeels meegebrulde ‘Blacklist’ en de min of meer verplichte hit ‘Piranha’ geeft Exodus het publiek even wat tijd om op adem te komen door hun, waarschijnlijk langzaamste nummer ooit, ‘Prescribing Horror’ ten gehore te brengen. Na de titelsong van het album waar het ooit mee begon ‘Bonded by Blood’ nadert dit optreden van Exodus zijn hoogtepunt. Na het inzetten van de eerste tonen van Slayer’s ‘Raining Blood’ besluit het publiek spontaan om een wall of death op te zetten, zeer goed bedoeld maar als de band op het moment suprême stopt met spelen staat Gary Holt breed lachend en wijzend aan de rand van het podium om aan te geven dat het een schijnbeweging was….een hilarisch moment. Met de dansklassieker ‘Toxic Waltz’ en het furieuze ‘Strke of the Beast’ waarbij de wall of death alsnog plaatsvindt neemt Exodus afscheid van het publiek, een publiek dat totaal gesloopt is!
Het zit de Bay Area thrashers van Heathen niet mee vandaag. Het was de bedoeling dat Heathen vandaag om 13.50 uur zou spelen op de Swamp Stage maar wegens logistieke problemen lukte het de band niet om op tijd in Kortrijk te zijn. De band wil en zal uiteindelijk spelen maar krijgt de ondankbare taak om tijdens Behemoth (Prison Stage) en Watain (Helldorado Stage) en na het slopende geweld van hun broeders Exodus als toetje te fungeren op de Swamp Stage. Tien minuten later dan de beoogde aanvangstijd van 01.05 uur klinkt eindelijk het intro ‘This Rotting Sphere’ uit de P.A. Voor slechts een handje vol maar fanatieke fans opent Heathen hun set met ‘The Blight’ en ‘Empire of the Blind’ van het meest recente album. Na ‘Arrows of Agony’ en ‘Dying Season’ van het prima derde album ‘Evolution of Chaos’ en slechts één nummer van het nostalgische debuut ‘Breaking the Silence’ namens ‘Goblin’s Blade’ moet Heathen (met de Canadees Kyle Edissi (Invicta) als tijdelijke vervanger van Lee Altus op gitaar) vanwege de “curfew” van 02.00 uur alweer afsluiten en doet dat middels het nummer ‘Sun in My Hand’, het vierde nummer dat de band speelt van het laatst verschenen album. Door het spelen van het laatstgenoemde, enigszins gezapige nummer komt de band niet meer toe aan twee klassieke krakers als ‘Death by Hanging’ en ‘Hypnotized’, die elders wel gespeeld werden en dat is vanuit de band misschien wel een inschattingsfoutje op een festival als Alcatraz.
Op een festival met meerdere podia wordt je wel eens gedwongen tot het maken van keuzes. Soms zijn deze eigenlijk onmogelijk, zo speelt op Alcatraz Watain nagenoeg gelijk met Behemoth en is er voor de thrashers het verplaatste optreden van Heathen. Goed, Watain is een band die je niet te vaak ziet en de band bracht in april weer eens een nieuw album getiteld ‘The Agony & Ecstasy of Watain’. De show van Watain markeert zich door een vlammenzee en normalerwijs veel vuurwerk. Dat vuurwerk moet achterwege blijven in verband met de beperkingen in de Helldorado tent, vuur is er daarentegen voldoende en dan niet alleen visueel. Ook Watain kent een vurige start, met ‘Death’s Cold Dark’ en ‘Malfeitor’ laat Watain geen misverstand bestaan over de intenties. Met ‘The Howling’ en ‘Leper’s Grace’ komt het nieuwe album aan bod en er ontspint zich een pure black metal show. Oude beukers als ‘Reaping Death’ worden afgewisseld met o.a. het beste nummer van de nieuwe plaat ‘Ecstasies in Night Infinite’ en worden strak en aggressief gebracht met gevoel voor show. Watain levert een overtuigend optreden op Alcatraz.
Het Poolse Behemoth is de underground status inmiddels ontgroeit en mag de tweede dag op Alcatraz afsluiten op de Prison Stage. Grote omslag voor de band was het populaire album ‘The Satanist’ waarmee de band zowel de oude fans als de nieuwe fans bediende. ‘I Loved You at Your Darkest’ uit 2018 ging een stap verder en wat de nieuwe plaat ‘Opvs Contra Natvram’ (release september 2022) ons gaat brengen is nog ongewis. Opener ‘Ora pro Nobis Lucifer’ knalt er lekker in en trekt meteen de aandacht van de bezoekers op de Prisonground. Met ‘Wolves ov Siberia’ en ‘Ov Fire and the Void’ van het album ‘Evangelion’ (2009) dendert Behemoth lekker door. De band brengt een geweldige show met licht en laser en daarnaast het nodige vuurwerk en rook en dit oogt professioneel zoals het een headliner betaamd. Met ‘The Deathless Sun’, ‘Off to War!’ en ‘Ov My Herculean Exile’ schotelt Behemoth een drietal nummers van het nog te verschijnen album voor en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat deze nummers mij wel kunnen bekoren. Met ‘Decade of Therion’ en ‘Slaves Shall Serve’ krijgen we nog een paar krakers uit de hardere black / death metal periode van Behemoth zodat er een zekere balans ontstaat tussen oud en nieuw en ook de old school fans aan hun trekken komen. Met ‘Bartzabel’, ‘Blow Your Trumpets Gabriel’ en het afsluitende ‘O Father O Satan O Sun!’ keert de herkenbaarheid terug. Behemoth brengt een overtuigende show, teleurstellend is echter dat deze ruim een kwartier korter duurt dan aangekondigd.
De zaterdag op Alcatraz was een warme, zo niet de warmste dag in de historie van het festival en bracht ons een super vette line up met veel voer voor de thrashers en een lekkere donkere afsluiting. Terwijl de MILF’S de backstage nog even gegijzeld houden, keren de naar naar schatting 15.000 bezoekers rustig huiswaarts, naar de camping of een andere accommodatie en maken aldaar zich aldaar op voor een derde dag Alcatraz…
