Alcatraz Festival 2019 - Dag 3, 11.8.2019
Juliette Ruygrok, Nick de Vet en Erik van Dijk | Photography © Eus Straver
De zondag van Alcatraz brengt beduidend beter weer en ook deze dag staan er weer een aantal aardige namen op het programma. Van de jonge Nieuw Zeelandse gasten van Alien Weaponry tot de oude rotten van Metal Church en Sacred Reich. Een en ander wordt besloten met de metal opera van Avantasia.
Met een haiku van drummer Henry de Jong gaat het optreden van Alien Weaponry van start. Een goed begin van voor sommige gevangenen hoewel het na twee dagen feesten een zware zondag is. Maar toch weet een aantal vroege vogels zich te verzamelen. Met de inzet van ‘Holding My Breath’ onstaat er al een circle pit. Alien Weaponry brengt dan ook het grove geschut, en stilstaan is voor de echte enthousiasteling geen optie. Haar in je bier en lekker headbangen blijkt vooraan het motto! Een lekker applaus volgt. Alien Weaponry speelt lekker door. Het is een fijne set die de Prison doet ontwaken. De jonge mannen uit Nieuw Zeeland maken indruk. Gewoon spelen en niet lullen is niet iets waar veel bands mee weg komen, toch Alien Weaponry presteert het op deze zondag ochtend. Het tempo gaat gedurende de set omhoog. Vol krijgen ze het veld niet, misschien is een mainstage nog iets te groot. Maar enthousiast is het publiek wel en de circle pit draait op volle toeren. Tijdens ‘Kai Tangata’ ontstaat er een spontane wall of death, waar andere bands daar nog weleens om moeten vragen, heeft Alien Weaponry dat niet nodig. Indrukwekkend hoeveel energie de echte pitbeesten nog hebben op dag 3! Een vleugje Maori door de set, niemand weet wat ze zingen maar who cares. Alien weaponry overtuigt en alcatraz is wakker.
Door de maatregelen vanwege harde wind op zaterdag was er nog een wijziging in het programma. De jonge death metallers van Carnation uit Heist op den Berg zijn verplaatst van de zaterdag naar zondag op de Swampstage. Deze band draait mee sinds 2013 en vooral sinds de release van van ´Chapel of Abhorrence´ gaan de zaken van deze heren voortreffelijk. Na een geslaagde show op Alcatraz´18, mogen ze dit deze editie dunnetjes overdoen. In een goed gevulde tent wordt aangetreden met ´The Whisperer´. Vooral frontman Simon Duson trekt met zijn bebloed gezicht de aandacht. Verder ligt de nadruk deze gig op de vorig jaar op ´Seasons of mist´ verschenen full-length. Nog een leuk feitje is dat er beelden zijn geschoten voor een nieuwe videoclip. Een knallende show van een band die we in de gaten moeten houden!
Anvil is zo’n band die je overal kan neer zetten en voor sfeer weten te zorgen. De band rond zanger / gitarist Steve “Lips” Kudlow is ontstaan in 1981 en wist met albums als ‘Metal On Metal’ en ‘Forged In Fire’ de aandacht op te eisen. Verschillende factoren zijn debet aan het feit dat de band nooit echt een doorbraak heeft weten te realiseren, maar Lips en drummer Robb Reiner weten niet van stoppen en hebben nog steeds iedere show plezier. Na het instrumentale ‘March of the Crabs’ volgt ‘666’ en ‘Oh Baby’. Lips is nog niet goed bij stem, iets dat later in de set verbetert, maar dat mag de pret niet drukken. Het plezier op het podium is duidelijk en dat is iets dat voor de sfeer zorgt. Nummers als ‘Badass Rock ‘n’ Roll’ worden met een gezonde dosis humor gebracht, maar het zijn de krakers als ‘Winged Assassins’ en ‘Metal On Metal’ die het maken.
Unleashed is de volgende band die in de tent op de Swampstage zijn death metal mag presenteren. Al dertien albums lang, sinds 1989 veroveren Johnny Hedlund en kompanen de wereld met hun metal over vikingen en de Scandinavische geschiedenis. Of het nu “cultplaat” ‘Where No Life Dwells (Into Glory ride)’ is of het nieuwste wapenfeit ‘Hammer Batallion’, het gaat er allemaal in als zoete koek en zijn deze vikingen het na 30 jaar nog lang niet verleerd.
Het Amerikaanse Metal Church is ontstaan in 1980 en bracht een aantal klassiekers in het eerste decennia. Wie kent niet het gelijknamige debuut, opvolger ‘The Dark’ of het album ‘Blessing in Disguise’. Met de terugkeer van zanger Mike Howe is er weer een zanger met inhoud en het meest recente album ‘Damned If You Do’ (2018) is er weer een waar de fans wat mee kunnen. ‘Damned If You Do’ is ook de opener van de set, en na ‘Needle and Suture’ en ‘Badlands’ is het gevoel bij de show wat tam. Met ‘Start The Fire’ wordt eindelijk het vuurtje aangewakkerd en krijgt de bezoeker wat meer gevoel bij de show van Metal Church. Zeker wanneer een kraker als ‘Beyond The Black’ van de debuutplaat voorbij komt groeit en enthousiasme bij het publiek voor de PrisonStage. Met ’By the Numbers’ volgt nog een recent nummer waarna ‘Fake Healer’ de set afsluit. De conclusie is dat Metal Church komt wat langzaam op gang komt, maar wanneer het dan over is heeft eigenlijk te kort geduurd.
Campingglamour
Het grootste voordeel aan de Graveyard is toch wel de locatie. Lekker dicht op het festival terrein, zodat je je rottende lijk niet al te ver hoeft te verslepen om je favoriete band te bewonderen. Ook handig als je vroeg piekt en even een powernap nodig hebt om bij te komen van al het metalgeweld. Wanneer het festival terrein geopend is, zijn het dus ook de vroegpiekers die je hier aantreft. Zij zorgen er voor dat de naam Graveyard echt toepasselijk is. Hoewel in de vroege ochtend er natuurlijk een hoger percentage corpsen te bewonderen valt. De wind die een ieder vast niet ontgaan is dit weekend speelt op de camping geen rol. Hier geen vliegende partytenten, die zijn er gewoon niet. Verboden en terecht! Wil je luxe? Dan ga je maar glamping op Eagle Plaza, waar je naast de gewone opgezette tent ook de keuze hebt uit een soort van kampeer villa. Maar dat is niet voor de doorgewinterde metalhead. Zij die gewoon keihard bier zuipen en willen leven als dieren doen dat op de Graveyard. Zij die met wc rollen rondrennen en overal een spoor van bierblikken achterlaten, zij zijn de rottende corpsen die de Graveyard eer aan doen. En gek genoeg zijn zij ook dezelfde beschaafde en liefelijke metalzielen die ’s ochtends met een kater hun troep weer opruimen. Want Alcatraz heeft met de Graveyard een camping die onberispelijk schoon is. Je kan er zelfs je oude kampeertroep in leveren voor scouts die ’t hard kunnen gebruiken, zo hoef je niet te slepen met je zooi naar de auto en help je een goed doel. En op maandag ochtend, of je nu deed aan camping of glamping, nee op maandag dan verandert de Graveyard en ondergaat iedereen een zelfde lot. Op maandag dan is het net een scene uit ‘The Walking Death’ en oprecht een Graveyard, met een stoet corpsen die na een weekend bier en gitaren weer terug mogen de vrije wereld in, Alcatraz opent de deuren en laat de gevangenen vrij. Of is het eigenlijk andersom, en begint de vrijheid wanneer de deuren sluiten……
De oude rotten van Voivod zijn overgekomen uit het Canadese Quebec voor een staaltje progressieve metal. Echt druk is het niet voor de SwampStage maar Voivod neemt er genoegen mee. Vorig jaar verscheen het laatste album ‘The Wake’ en het wordt duidelijk dat het publiek de lekkere nummers ‘Obsolete Beings’ en ‘Iconspiracy’ nog niet geheel eigen heeft gemaakt. Het enthousiasme van de band is er niet minder om, Daniel “Chewy” Mongrain toont behalve de skills op zijn gitaar een gezonde dosis spelplezier en ook de 55 jarige Denis Bélanger a.k.a. Snake laat duidelijk zien er nog steeds zin in te hebben. Met het nummer ‘Overreaction’ van het album ‘Killing Technology’ (1987) komt de herkenbaarheid terug en daarmee ook het enthousiasme van het publiek. Voivod sluit af met niks anders dan meebruller ‘Voivod’ en dat is voor velen een hoogtepunt van de set.
Thrash metal is er deze Alcatraz editie in overvloed. Uit Phoenix-Arizona brengt Sacred Reich een bezoekje aan de Prison Stage. Normaal kwam deze band zowat jaarlijks “op korte vakantie” naar Europa, maar sinds de komst van oud gediende Dave Mcclain (ex Machine Head) terug op drums en de 22 jarige Joey Radziwill als gitarist plus het eerste nieuwe studiowerk in 23 jaar gaat het er iets serieuzer aan toe middels een uitgebreide zomertour. Zoals altijd heeft frontman / bassist Phil Rind er zin in en laat hij merken wat een geweldig festival het is. Een band in topvorm waar het speelplezier van af spat en het massaal aanwezige publiek kan genieten van klassiekers als ‘The American Way’, ‘Independent’ en het magnifieke ‘Surf Nicaragua’. Het nog te verschijnen ‘Awakening’ wordt ook niet overgeslagen.
Decapitated is de volgende klinkende act die de tent mag afbreken met zijn beukende death metal. De Polen hebben een lange en tragische geschiedenis die begon in 1996. Anno 2019 is alleen gitarist Vogg nog over van de originele line up maar zijn ze populairder dan ooit tevoren. Daarbij helpt Vader drummer James Stewart ze live met zijn retestrakke en energieke drumspel goed op weg. Ooit begonnen als technische en brute death metal is het later veel groovender geworden. Gelukkig is Decapitated een band die zijn trouwe oude fans niet verloogend en de band brengt een set met zowel oud als nieuw werk en blaast het oude ‘Winds of Creation’ net zo goed als bijvoorbeeld het latere ‘Blood Mantra’. Enige nadeel is de geluidsafstelling die niet altijd even optimaal is.
Even wat blues rock met Rose Tattoo. Gladde gitaarsolo’s en swingende ritmes openen de set met ‘Bad Boy For Love’. Lekker mee deinen en klappen, het is weer een sfeer momentje in the Prison. Frontman Angry Anderson geniet zichtbaar. Het veld staat dan ook redelijk vol ten tijde van ‘One Of The Boys’ en de sfeer zit er lekker in. ‘Rock ‘N Roll Outlaw’ wordt lekker meegezongen, en het zijn met name de gevangenen die levenslang hebben die genieten van de 72 jarige zanger Angry en zijn band. Met ‘Once In A Lifetime’ komt het tempo weer beetje terug in de set, ook de jeugd heeft hier een moment van herkenning en deint lekker mee. Rose Tattoo is een echte sfeerband en brengt daarnaast fatsoenlijke rock die voor iedereen toegankelijk is. Het in grote getale klappende publiek is dan ook meer dan verdient. ‘Nice Boys’ mag natuurlijk niet ontbreken, en is eigenlijk het liedje waar iedereen even voor komt kijken.
Over klassieke bands gespoken: Deicide uit Tampa- Florida laat weer eens van zich horen, én hoe! Oerleden Glenn Benton (bas/ vocalen) en Steve Asheim (drums) lieten na het vertrek van de Hoffman broers wisselende indrukken achter, maar gitaristen duo Kevin Quirion en Chris Canella bewijzen niet onder te doen. Vijftig minuten lang wordt de kolkende massa vol moshpits en honderden crowdsurfers getrakteerd op een uitmuntend portie Florida death metal waarbij de nadruk toch ligt op de begin (glorie)tijd van de band. Zonder poespas wordt de set er doorheen geramd waar ´Dead By Dawn, ‘Kill the Christian’ en ‘Scars of the Crucifix´ een paar van de vele hoogtepunten zijn. Deicide heeft een verpletterende indruk achter gelaten en vormt een van de hoogtepunten van Alcatraz 2019!
Het Imposante decor is het eerste wat je opvalt bij Powerwolf. De geschminkte fans zijn in grote getale aanwezig. Dit wordt een feestje. Mocht je vooraan staan dan mis je wel direct je wenkbrauwen door de hoeveel vuurelementen die al tijdens het eerste nummer van de show ‘Killers With The Cross’ naar voren komen. Onder luid applaus worden ze ontvangen. De show is lekker theatraal zoals je van Powerwolf mag verwachten. Tijdens ‘Blessed And Possessed’ neemt het aantal crowdsurfers drastisch toe en mogen de bewaarders lekker aan de bak. Pogingen vanaf de front of house bereiken zelfs het podium. Wordt hier een nieuw afstandsrecord voor het weekend neergezet? Het camera platform heeft vandaag een andere functie. Slim! Ook de jongste fan (en een enkele muzikant) kan zo genieten van het optreden. ‘Demons Are A Girls Best Friend’ vraagt een hoog “oh oh ho” gehalte van het publiek. Hier en daar hoor je dan ook stembanden scheuren. Frontman Attila Dorn probeert het publiek uit te leggen hoe de tekst van het volgende nummer werkt. Koppig joelt het publiek door. Na 5 minuten “oh”, en “ho” en nog meer “oh” zijn we dan daar en wordt ‘All We Need Is Blood’ ingezet. Een drukke avond op de Amsterdamse wallen is niks bij de hoeveelheid “oh oh ho” die we vandaag horen. Maar goed het publiek smult ervan en de “oh” herhaalt zich uit vele kelen, moeilijk is het ook niet. ‘Army Of The Night’ brengt dan weer wat vuur in de show. Letterlijk. Marshmallow iemand? Want zo zullen de geschminkte koppen vooraan er ondertussen wel uitzien. ‘Reserection By Erection’ zet het podium in vuur en vlam. Powerwolf brengt power, vuur en niet te vergeten de “oh” en dat heeft een festival ook soms nodig.
Tijd voor een stukje technische modern metal in de swamp. Tesseract heeft ook wel een donker hol nodig voor de lichteffecten. Het is niet heel druk bij de inzet van het ‘Concealing Fate, Part 1 Acceptance’, maar gedurende de rest van dit drieluik komen er toch steeds meer mensen kijken naar waar die groovende gitaren en rammende bassecties toch vandaan komen. Ze spelen lekker door en ‘Deception’ wordt al vroeg in de set ingezet voor de trouwe fan. Zanger Dan Tompkins zoekt het publiek op en klimt op de barriers, en zo wordt er hard gewerkt om het publiek mee te krijgen. Dat lukt ook, tot de tempowisseling wordt ingezet. Gelukkig zullen er daar nog velen van volgen in de set van Tesseract. Het vliegt werkelijk alle kanten op, dat maakt Tesseract verassend maar ook moeilijker toegankelijk op een festival waar de meeste bezoekers gewoon lekker willen springen en blèren. Tijdens ‘Luminary’ komt de gevoelige noot iets meer naar boven. De clean vocals van zanger Dan Tompkins zijn haarscherp en komen lekker uit de verf. Dit nummer vormt ook meer een geheel en wordt met een fijn applaus ontvangen. De tent loopt ondertussen redelijk vol en de incidentele crowdsurfer wordt gespot. Hier geen records maar vooral mensen die kijken en genieten. Genieten van bijvoorbeeld bassist Amos Williams, die toch een klasse apart is. Genieten van de onvoorspelbare nummers en de vreemde tempowisselingen. Tesseract zal niet iedereen bekoren, maar voor hen die er wel in opgaan is het een speciaal moment op een fantastisch festival.
Zweden is dit jaar goed vertegenwoordigd. Ook Meshuggah uit Umea maakt zijn opwachting. Waar je ze in de tent verwacht doen zij dit op de mainstage en getuige de belangstellenden is dit geen slecht besluit geweest. De podium aankleding is indrukwekkend evenals het muzikale vakmanschap en de lichtshow die het ritme volgt van de muziek. Vooral drummer Tomas Haake staat met zijn niet te volgen drumritmes “in the picture”, het geluid is subliem en met een nummer als ‘Bleed’ blijven de groovers op eenzame hoogte. Een welkome band op de Prisonstage die het publiek vermaakt van begin tot eind.
Rotting Christ is “co-headliner” van de tent en deze Griekse black metal veteranen (begonnen als grindcore) zijn winnaars als het op productiviteit aankomt. Al 31 jaar en 13 albums, waarvan ‘The Heretics’ eerder dit jaar verscheen. De vrij rechttoe recht aan black metal van de heren wordt goed ontvangen op de Swampstage waar Rotting Christ in de loop der jaren echt zijn eigen sound heeft gecreëerd en een flinke fanbase heeft opgebouwd. Het gespeelde van ‘Heretic’ (o.a ‘Hallowed Be Thy Name’) klinkt dan ook het meest volwassen en wordt halverwege de show een cover ‘Societas Satanas (Thou Art Lord)’ ingelast.
Powermetal is nergens zo groots als in Duitsland, Scandinavië en België. Headliner vanavond is Tobias Sammet’s Avantasia. Het side project van de frontman van het Duitse Edguy was al eerder op de weide te bewonderen maar vandaag als hoofdact op de Prisonstage. De show is als het ware een metal opera waarbij diverse gast vocalisten hun opwachting waarmaken. Zo verschijnen onder andere Jorn Lande en voormalig Queensryche zanger Geoff Tate op de bühne. Waar deze gasten verrassend goed klinken zijn de vocalen van Sammet matig en niet altijd even zuiver. Hoogtepunt is het 12 minuten klokkende ‘Let The Storm Descend Upon You’ waar alle registers open gaan. Qua instrumentenbeheersing is er niks op aan te merken maar de show mist over het algemeen vooral power en is de gegeven 1 uur en 40 minuten iets wat veel.
Het is aan het Braziliaanse Soulfly om Alcatraz 2019 in stijl af te sluiten. De tent van de SwampStage loopt deze jaargang nog een maal vol met mensen die zin hebben in wat steviger materiaal na de metal opera van Avantasia. Het Soulfly rond Max Cavalera bracht vorig jaar het laatste album ‘Ritual’ uit en van dat album is het het nummer ‘The Summoning’ dat we al eerste door de strot geduwd krijgen. ‘Under Rapture’, ‘Plata o Plomo’ en ‘Babylon’ voordat we vanuit ‘Bleed’ overgaan naar de Bob Marley song ‘Get Up, Stand Up’. Natuurlijk wordt lekker mee gebruld met de cover van de rastaman en eigenlijk is het ook wel grappig en vermakelijk. Max en de zijnen trappen er nog een paar nieuwe songs door waarna Jumpdafuckup / Eye for an Eye de set en het festival afsluit.
Alcatraz 2019 was weer een mooi feestje en de organisatie toont aan dat je zonder een echte headliner ieder jaar weer meer mensen kan te trekken. Met 25.000 man verdeeld over drie dagen is de organisatie tevreden. Onlangs is het contract voor een periode van zes verlengd en daaruit spreekt visie en stabiliteit. Noteer voor 2020 alvast de heet weekeinde van 7 t/m 9 augustus voor een nieuwe editie van Alcatraz Hard Rock and Metal Festival.
Alle foto’s van Alcatraz 2019 vind je hier