Alcatraz Festival 2019 - Dag 2, 10.8.2019
Juliette Ruygrok, Nick de Vet en Erik van Dijk | Photography © Eus Straver
Na de mooie eerste dag maakt Kortrijk zich op voor de tweede dag van het Hard Rock & Metal Festival. Een gevarieerde dag met metalcore bands als Of Mice And Men, Crossfaith en oude rockers als Thin Lizzy, Sanctuary en Flotsam and Jetsam. Headliners van deze dag zijn de melodische death metal band Avatar en de Vlaamse sludge band Amenra sluit de dag af.
Wanneer de bezoekers op het festival terrein komen is het in eerste instantie schrikken. De PrisonStage is afgezet, El Presidio is dicht en ook het VIP balkon is afgezet met linten. De flinke wind zorgt voor problemen en de veiligheid van bands en publiek kan niet gegarandeerd worden. Hoewel de organisatie haar best doet om het publiek in te lichten rond de situatie en het vervolg van de dag blijft er iets van onzekerheid. Uiteindelijk wordt alleen de band Bury Tomorrow verplaatst van PrisonStage naar SwampStage met als consequentie dat death metal band Carnation een dag later moet aantreden.
Door de weersomstandigheden is Hell City de band die de aftrap mag verzorgen. Deze Belgische (female fronted) band draait sinds 2007 mee en brengt een combi van heavy metal en hardrock. Michelle Nivelle beschikt over een goede strot, maar nummers als ‘Your Darkest Hour’ zijn live niet memorabel te noemen en een matig gevulde tent van de Swampstage helpt daar ook niet bij.
Het is aan Of Mice & Man om de prison stage te openen op deze ietwat onstuimige zaterdag ochtend. De wind zorgt er in ieder geval voor dat alle metalmanen lekker kunnen wapperen. Of Mice & Man mag tegen de wind inspelen, maar gelukkig verwaait niet alles en wordt de prison wakker geschut met een lekker portie agressie, rammende gitaren en toffe grunts. De bassist heeft een trainingspak aan, en dat mag ook wel, want met zoveel “energie” is optreden ook gewoon een sportieve prestatie. Tijdens ‘Defy’ lijkt het publiek hier ook wel voor in, en hier en daar zie je dan ook de haren wapperen (of komt dat door de wind?). Zanger Aaron Pauley maakt indruk en tijdens ‘Would You Still Be There’ wordt duidelijk dat ook met de clean vocalen hij het nodige bereik heeft. Een kleine pit ontstaat tijdens ‘Earth & Sky’ maar echt bekoren doet Of Mice & Man nog niet. Misschien moeten de gevangen nog even wakker worden. Gedurende de set komt er dan toch echt meer pit in, er is zowaar meer beweging in het publiek dan op het podium. Het publiek wil wel, maar het het wat statige optreden van de band is redelijk in contradictie met de energieke muziek die zij brengen. De set is hard en op zich prima. Met Knallers als ‘O.G. Loko’. Alcatraz is in ieder geval wakker.
Door het gewijzigde programma kunnen de metalcore fans vanuit the Prison meteen door naar de Swamp voor Burry Tomorrow. Deze mannen komen vol energie op. Bij de inzet van ‘No Less Violent’ hebben we dan ook meteen een circle pit te pakken. Langs de rand van de tent vinden we wat rottende lijken die zo van de Graveyard zijn afgekropen, maar he ze zijn er wel. Zanger Daniel Winter – Bates zoekt de interactie met het publiek. En dat werkt. Tijdens ‘Earth Bound’ veranderen de rottende lijken zowaar in crowdsurfers. Burry Tomorrow heeft misschien niet het beste geluid, maar wel de energie om the swamp stage te doen veranderen in een zweterige tent. ‘Knife Of gold’ wordt ingezet, wat een energie. Zo hoort ’t! En de swamp stage voelt ‘m. Dit is de eerste verassing van de dag, waar er hopelijk nog velen van volgen. Hopelijk kijkt Of Mice & Man mee, want zo maak je een festival wakker. ‘The Age’ heel de tent springt, fantastisch! ‘Man On Fire’ het is tijd om de security aan werk te zetten vindt zanger Daniel Winter – Bates en het publiek gehoorzaamt braaf. Wat een frontman als je zoveel man de lucht in weet te krijgen, voor een portie crowdsurfen. Het is een heus feestje. En dan vervolgens de security bedanken. Hij is echt heel spontaan, en tot dusver de beste frontman van het festival! Het laatste nummer ‘Black Flame’ wordt luidkeels mee gezongen, en onder luid applaus, wat volledig terecht is verlaten de mannen het podium.
Heavy / power metal band Sanctuary is oorspronkelijk ontstaan in 1985 en bracht twee tijdloze albums, ‘Refuge Denied’ in 1988 en ‘Into the Mirror Black’ in 1990. Na een onderbreking van 18 jaar werd de band nieuw leven ingeblazen en bracht de band het derde studio album ‘The Year the Sun Died’ in 2014. De band was aan het werken aan nieuw materiaal toen plotseling in 2017 zanger en frontman Warrel Dane overleed. Vandaag op Alcatraz is Joseph Michael de vocalist in de band rond oerleden Dave Budbill en Lenny Rutledge. Sanctuary opent met de nummers ‘Arise and Purify’ en ‘Frozen’ van het laatste album en met name zanger Joseph Michael heeft met deze nummers moeite. Natuurlijk is het lastig de schoenen te vullen van een cultheld als Warrel Dane, maar vocaal klinkt het niet echt zuiver en mede door de harde wind laat het geluid ook wat te wensen over. Later in de set gaat het gelukkig beter en is de stem van Joseph beter opgewarmd en zo komen de oudjes als o.a. ‘Termination Force’, ‘Die for My Sins’, ‘Future Tense’ en ‘Taste Revenge’ een stuk beter uit de verf. Het is leuk Sanctuary weer eens live aan het werk te zien en met name de oude krakers weer eens te mogen horen, Sanctuary zonder Warrel is echter een band zonder echte frontman.
Fifth Angel mag midden op de dag zijn kunstje vertonen en doet dat niet onaardig. Deze uit Washington afkomstige power metal band was halverwege de jaren ’80 actief en draait sinds 2017 weer mee. Muzikaal en vooral vocaal heeft het een hoop weg van de oude Judas Priest. ‘The Night’, ‘Dust to Dust’, ‘Fifth Angel’ en ‘We Rule’ doen het allemaal prima . Enige puntjes van kritiek zijn de overbodige drumsolo van Ken Mary (zien we later ook nog met Flotsam en Thin Lizzy) en de zwakke onzekere podiumpresentatie. Een beetje beweging op de Swampstage en meer interactie naar het publiek kan geen kwaad.
Het Japanse Crossfaith heeft lekkere housebeat als intro, maar dat kunnen de Belgische metalbands en security ook! Even hakken en dan rammen! Het lijkt te werken want de vuisten gaan enthousiast de lucht. Het is een vreemde combo om hardstyle en metal te combineren maar waarom ook niet. Het publiek vind het best en tijdens ‘Xeno’ doet iedereen al lekker mee. Het is een vreemd feestje met crowdsurfende beren en andere verkleedpartijen (alweer waarom?). Crossfaith is vreemd maar wel lekker. De Japanse mooi boys overtuigen en bij de inzet van ‘Jagerbomb’ gaat het publiek los. De hoeveelheid circle pits is ondertussen voldoende om een lokale stofwolk voor het podium te doen ontstaan, wat echt knap is gezien de hoeveelheid gevallen regen. Dit publiek moet een topconditie bezitten. Toetsenist Terufumi Tamano waagt zich al zingende over de barriers voor een stukje crowdsurfen. Met het entertainment gehalte zit het wel goed. ‘Cound Down To Hell’ brengt de middelvingers massaal in de lucht op verzoek van de zanger. Het beukt door. De groovende gitaren doen het publiek massaal springen. Drummer Tatsuya Amano gaat los als heuse animal. Crossfaith overtuigd en past prima binnen het programma van vandaag. Afgesloten wordt er met ‘Leviathan’ iedereen mag gaan zitten om vervolgens op te springen. Het is een fijne energieke set, die het spring gehalte binnen de bajesklanten aardig weet te verhogen.
Soilwork is een gevestigde naam. Deze Zweden zijn sinds 1996 vaandeldragers binnen de melodieuze death metal waar zij met ‘Natural Born Chaos’ en ‘Stabbing the Drama’ de grootste successen hadden. Ooit was de zeer getalenteerde Belg, drummer Dirk Verbeuren in dienst en zijn ongeëvenaarde spel heeft een belangrijke stempel gedrukt op de nummers van Soilwork. Na zijn vertrek naar Megadeth moest er een vacature ingelost worden. De jonge Deense slagwerker Bastian Thusgaard doet dat naar behoren. Op nieuwe album ‘Verkligheten’ laat hij horen prima op zijn plek te zitten en ook live niks op aan te merken. Ook zanger Björn Strid zijn cleane vocalen klinken zuiver en de overige bandleden hebben er duidelijk zin in en wordt de set vol overgave gebracht. Geluidstechnisch gezien laat het helaas later in de set te wensen over, maar dat mag de pret van het overtuigende optreden op de Swampstage niet drukken.
Het lijkt even te duren voordat het publiek de weg naar de Prison stage en Prong weet te vinden. De mannen rocken lekker en ‘Unconditional’ zorgt ervoor dat de sfeer erin komt. Met fraai basswerk en stoere riffs glijdt de set naadloos over in ‘Lost and Found’. Langzaam stromen meer metalheads richting de prison stage om hun manen eens flink te laten wapperen. Na enige aanmoediging ontstaat dan toch een pit tijdens ‘Beg To Differ’. Maar de mannen moeten eraan trekken. Het is hard werken, wat vreemd is want muzikaal is het rete strak. Met ‘Ultimate Authority’ gaat het tempo flink omhoog met een enkele crowdsurfer daarbij. Maar over het algemeen kunnen de bewaarders van de gevangenis nog relaxed achterover leunen. ‘Revenche Best Served Cold’ wat zeker niet het sterkste nummer van de set is, brengt wel wat meezingers. Prong lijkt te groeien in de show, maar het blijft toch een beetje een sfeerloos geheel.
Flotsam and Jetsam is ontstaan in 1984 en maakte indruk met de albums ‘Doomsday for the Deceiver’ en ‘No Place for Disgrace’ in de jaren ’80. De band kon niet voldoen aan de verwachtingen met de albums die volgde, maar de terugkeer van Michael Gilbert in 2010 deed de band weer opleven. Albums als ‘Flotsam and Jetsam’ uit 2016 en ‘The End of Chaos’ die in januari dit jaar verscheen klinken weer als vanouds en doen goede tijden enigszins herleven. Opener ‘Prisoner of Time’ van het laatste album onderstreept bovenstaande en zorgt voor een vliegende start van Flotsam and Jetsam. Nummers uit de begin periode als ‘Desecrator’ en ‘Hammerhead’ zetten de SwampStage in vuur en vlam, wat een geweldig optreden en wat een geweldige zanger is Eric A. Knutson. Flotsam and Jetsam ramt door in een overvolle tent en net als de heren op het podium geniet de zaal. Met afsluiters als ‘I Live You Die’ en het tijdloze ‘No Place for Disgrace’ zorgt de band er voor dat optreden uitstekend is en misschien een van de beste van de dag.
U.D.O. is natuurlijk het project rond de voormalige Accept zanger en frontman Udo Dirkschneider. Nadat de man definitief Accept de rug toekeerde bracht hij met een steeds weer wisselende line-up tal van albums met wisselend succes. Twee jaar geleden bracht herr Dirkschneider een klassieke Accept set naar Alcatraz, deze jaargang moeten we het doen met het materiaal van U.D.O. De 67 jarige Dirkschneider is en blijft een markant figuur in de wereld van heavy metal. Feit blijft dat de man met het nieuwe werk niet kan tippen aan dat van uit de Accept periode. Natuurlijk zijn nummers als ‘Tongue Reaper’, ‘ Man and Machine’ en ‘Animal House’ de moeite waard, maar ook niet meer dan dat. Toch mochten Udo c.s. zich verheugen op een redelijke gevulde SwampStage en deden de heren hun best en dat wordt gewaardeerd door het publiek op Alcatraz.
Een band waar veel mensen naar uitkeken is Hypocrisy. Deze Zweedse (melodieuze) death metalband onder leiding van Peter Tagtgren heeft sinds de oprichting in 1991 een behoorlijke staat van dienst opgebouwd, begonnen als een uit USA death metal geïnspireerde band werd het later steeds melodieuzer. Deze verandering is duidelijk hoorbaar van debuut ‘Penetralia’ naar het derde ‘Abducted’ Na een hiatus van een paar jaar is de band sinds 2 jaar weer aan het touren met een bezoekje Swampstage op Alcatraz tot gevolg. Grappig is dat er vanavond medleys worden gespeeld van o.a ‘Pleasure of Molestation, Osculum Obscenum, Penetralia’ en met ‘Roswell 47’ komt er een eind aan een uurtje melodeath in zijn puurste vorm. Een kritiekpuntje zou kunnen zijn, waarom geen toetsenist als elk nummer doorspekt is van de samples.
Verassend is het te noemen dat Thin Lizzy onder de naam Thin Lizzy op het programma staat en niet als Black Star Riders. Dit aangezien Black Star Riders eerdaags een nieuw album uitbrengt. Misschien omdat vandaag Troy Sanders van Mastadon de bassgitaar op zich neemt en dat is geen lid van Black Star Riders. Tijd voor portie stevige rock en lekker meezingen. Jailbreak is het nummer waarmee de set wordt ingeluid. Drummer Ken Mary speelt vandaag zijn derde show na Fifth Angel en Flotsam en Jetsam pakt hij deze ook even mee. Scott Gorham is het enige originele bandlid, Ricky Warwick op vocalen speelt normaal ook met hem in Black Star Riders. ‘Are You Ready’ is het tweede nummer van de set en wordt met lekker applaus ontvangen. ‘Don’t Believe A Word’ brengt het tempo lekker in de set. Ricky Warwick is misschien geen Phil, maar storend is het ook niet en met overtuiging wordt deze hit gebracht. ‘Waiting For An Alibi’, ‘Emerald’ alles wordt meegezongen en goed ontvangen. Het is weer beregezellig in the prison. De toffe gitaarsolo’s glijden er lekker in, net als de biertjes. ‘Rosalie’ wordt ingezet om het tempo in de set lekker omhoog te knallen, precies op het juiste moment. Het is geen visueel bijzondere show, maar gewoon spelen en lekker rocken, wat prima kan met zo’n grote keuze aan hits. Maar bij ‘The Boys Are Back In Town’ gaat het echt uit volle borst. Het is de perfecte afsluiter zou je denken, want wat kan nou nog deze set aanvullen. Maar als toetje trakteert Thin Lizzy op nog een rondje ‘Whiskey In The Jar’.
De Noorse black metal band Mayhem bracht in de afgelopen jaren shows in het teken van het cult en debuutalbum ‘De Mysteriis Dom Sathanas’, shows waarbij dit album in zijn geheel gespeeld werd. Op Alcatraz is de SwampStage het toneel van een reguliere show van Mayhem. Wat in eerste instantie opvalt is dat bij de eerste nummers als ‘Ancient Skin’ en ‘To Daimonion’ de band in het volle licht staat zonder rook. Op deze mannier zijn de mannen goed te aanschouwen en is het het met name een lust om frontman Attila Csihar aan het werk te zien. De gelaatsuitdrukkingen zijn geweldig en zo is goed te zien hoe de man op gaat in de muziek. Met ‘Freezing Moon’, ‘Life Eternal’ en titelnummer ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ belanden we in het tijdperk van de debuutplaat en is het traditionele blauw en rode licht terug en draait het rookkanon weer overuren. Mayhem brengt een sterke obscure show waarbij met name drummer Hellhammer opvalt en er flink op los slaat.
Hail to the king! Avatar wordt ingeluid door de lokale freaks van Alcatraz, die prima bij deze show passen. Vervolgens duurt het nog even voordat de mannen op komen. Misschien omdat Mayhem nog staat te vlammen. Goed het moment is eindelijk daar, het moment waarop veel uitgedoste gevangenen hebben gewacht. Mooi vuurwerk wat normaal de avond afsluit gaat de lucht in, maar vergis je niet, dit is het begin een visueel hoogtepuntje. Met ‘A Statue Of The King’ gaat meteen ‘t dak eraf. Luid gejuich voor deze theatrale entertainers. Er wordt meteen doorgepakt met ‘Hail The Apocalyse’. Wat een energie hebben deze gasten. Ook mooi hoe ze keer op keer synchroon hun haren laten wapperen, geeft toch net dat extra’s. De mimiek van zanger Johannes Eckerstrom blijft toch ook elke keer weer bijzonder. Dan ook nog een stukje humor voor ‘Paint Me Red’ ingezet wordt. Als we het over stage preformance hebben gaat Avatar echt over the top. Muzikaal pakken ze gelukkig ook lekker door met stoere riffs en vol bassen. Toch wil het publiek vooral kijken en op een groot aantal crowdsurfers na ontstaat er niet echt een pit, terwijl de muziek daar zeker stevig genoeg voor is. Een mooi momentje met sfeervolle verlichting zorgt voor het massaal verklappen van het publiek voordat ‘Bloody Angel’ er in ramt. De vele tempowisselingen brengen het hoge meezing gehalte wel op peil. Tof hoe ze dit ook live weten over te brengen. ‘The Eagle Has Landed’ doet het publiek uit volle borst mee blèren en mee zwaaien. De publieksfavorieten zijn daarmee al vroeg in show gepasseerd. De temperatuur begint ondertussen aardig te zakken. Gelukkig weet Avatar het publiek aardig warm te houden met een grote dosis vlammen. ‘Smells Like A Freakshow’, ‘Glory To Our King’ en nog wat imposant vuurwerk sluiten de show en daarmee een mooie 2e dag op de Prison stage af. ‘The King Welcomes You To Avatar Country’ en het publiek verwelkomt Avatar in hun harten.
Afsluitende band op de SwampStage is de West Vlaamse sludge band Amenra. De Kortrijkse band is ontstaan in 1999 en heeft in die jaren naam gemaakt met de live optredens. In 2017 verscheen het geweldige album ‘Mass VI’ waarmee de band live zaal op zaal uitverkocht. Bijna traditioneel opent Amenra met het nummer ‘Boden’ van het vierde album waarna zich een ijzige mis aan de bezoeker voltrekt. De ijzige schreeuwen van vocalist Colin H. Van Eeckhout zijn imponerend, net zoals de band het publiek weet te pakken zonder enige interactie met het publiek te ontplooien. Geweldige nummers als ‘Plus près de toi’ en ‘A Solitary Reign’ van de nieuwe plaat ‘Mass VI’ volgen en zijn even even unheimlich als overweldigend. De mis van Amenra is een overtuigende afsluiting van een mooie dag Alcatraz.
Alle foto’s van Alcatraz 2019 vind je hier