Alcatraz Festival 2019 - Dag 1, 9.8.2019
Juliette Ruygrok, Nick de Vet en Erik van Dijk | Photography © Eus Straver
Vrijdag 9 augustus start de twaalfde editie van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival aan de Lange Munte te Kortrijk. Drie dagen hardrock en metal met op de vrijdag de headliners Saxon en Opeth. Voor deze jaargang is een derde podium op het festival, naast de Prison Stage en Swamp Stage krijgen we dit jaar te maken met La Morgue. Een lange dag die vroeg begint, reeds om half 12 in de ochtend treedt de eerste band aan (Crobot) en Opeth doet rond de klok van 2:00 ’s nachts het licht uit.
Crobot opent energiek, met lekker veel bas. Er komt een nieuw album uit ‘Motherbrain’, en ze zullen daar ongetwijfeld nummers van laten horen. Het regent lekker door maar dat houdt zanger Brandon Yeagley niet tegen om het veld vol te blèren. ‘Keep Me Down’ is zo’n nieuw nummer, de regen spat van ’t podium. Desondanks “shined” Brandon Yeagley door zijn opvallende jasje. Zijn krachtige vocalen echoën over het veld. Werkelijk indrukwekkend wat deze man live brengt. Ondertussen loopt het veld redelijk vol. Even een stukje TOTO en ‘Africa’. Het podium lijkt best glad maar Brandon Yeagley weet dit goed te benutten door wat kekke dansmoves eruit te gooien. De nieuwe single ‘Low Life’ rockt lekker. Het publiek lijkt dit ook te voelen en klapt door het ellendige weer even mee. Entertainment van niveau wanneer Brandon Yeagley op de schouders springt van gitarist Chris Bisschop. Crobot imponeert en heeft helaas de pech openingsact te zijn met ook nog eens slechte weersomstandigheden
Thrash metal komt op Alcatraz ruimschoots aan bod en de bands komen uit alle windhoeken. Uit Sao Paulo / Brazilië komt Nervosa. De band is in 2010 opgericht en bestaat uit 3 vrouwen. Onder leiding van bassiste / vocaliste Fernanda Lira bracht de band 3 full lenghts, een ep en een demo uit. Het laatste wapenfeit ‘Downfall Of Mankind’ verscheen vorig jaar. Vooral de frontvrouw pakt de aandacht op de Swampstage met haar felle krijs stem. De muziek is vrij agressief en helaas niet altijd even strak. Vooral het drumwerk klinkt soms wat sloppy. Al met al weet het publiek het wel te waarderen en zet de band een vermakelijke show neer met als “pronkstuk” de afsluiter: ‘Into the moshpit’.
Het is eindelijk droog wanneer de mannen van Wayward Sons aantreden. Na het oorverdovende optreden van de dames van Nervosa is het tijd voor wat toegankelijke rock. Vol energie betreden de mannen het podium. Fijne rock en gladde gitaarsolo’s weten langzaam de gevangenen naar de prison te lokken. Er wordt gezellig mee geklapt. Zanger Toby Jepson stopt er dan ook de nodige energie in om het publiek te enthousiasmeren. Tijdens het ‘Killing Time’ begint het toch weer te regenen en is het hard werken voor de mannen van Wayward Sons om het publiek te bewegen. Toch blijft frontman Toby Jepson enthousiast en complimenteus. De gevangenen van de prison moeten duidelijk nog even ontwaken. Een beetje regen houdt normaal de doorgewinterde rocker niet tegen. Echte die hards kom je dan ook tegen in hun battle vest voor het podium. Wayward Sons gaat er in ieder geval wel voor, en met de toegankelijke rock is niks mis. Deze mannen sluiten prima aan bij Thin Lizzy die morgen op het programma staan. Het is een prima opwarmer en bij de inzet van ‘Burn’ zit de sfeer voor het podium er lekker in. Lang leve de doorgewinterde rocker in battle vest! Het is nu weer droog, niets zo veranderlijk als ’t weer. Gelukkig is de set van Wayward Sons wel lekker constant. Dit zorgt er voor dat er tot halverwege het veld ondertussen mensen zijn toegestroomd om toch een kijkje te nemen. De mannen van Wayward Sons mogen terug kijken op een fijn optreden met een langzaam ontwakende gevangenis en uiteindelijk een waterig zonnetje.
Deze editie is er voor het eerst een derde podium en deze tent heeft de naam La Morgue meegekregen. Een van de bands die daar zijn opwachting maakt is het Oost Vlaamse Alkerdeel. Deze in 2005 opgerichte band bracht tot op heden drie albums waarvan het laatste, ‘Lede’, in 2016 verscheen. Alkerdeel maakt indruk in de 66 minuten die de band gegund zijn. De mix van rauwe sludge met black metal invloeden grijpt je bij de strot en weet te boeien. Het zijn met name zanger Pede, met zijn intens smerige vocalen en dikke snaren plukker Steven Van Cauwenbergh die indruk maken. La Morgue is een aanwinst en geeft de organisatie de kans om lekker obscure shows neer te zetten waarbij het publiek, in tegenstelling tot de twee andere podiums, met zijn neus op de band staat.
Wat is er nog meer nieuw op Alcatraz? In ieder geval het derde podium, verder is alles teruggebracht naar het oude. Met name El Presidio, de circus Rens tent waar men kon genieten van een goed glas bier en video’s en muziek van DJ’s werd vorig jaar vergroot en aangevuld met de “Freakshows”. Op zich een leuke aanvulling voor de tent, ware het niet dat de sfeer minder was. Dit jaar staan de freaks buiten hun show op te voeren en is El Presidio weer de gezelligste metal kroeg van Vlaanderen. Verder is alles eigenlijk bij het oude gebleven en er is ook geen reden om zaken te wijzigen die succesvol zijn.
Helaas voor de waterige zon is het dan nu toch echt tijd voor het hele gezelschap om naar de Swamp stage te verplaatsen. En niet onterecht met een ware golf van agressie opent Crystal Lake de set. Tijd om te rammen! Geen gelul, gaan met die banaan, crickle pit! Hier kom je van alles tegen, zelfs de kerstman (maar waarom). Het ramt aan een stuk door, Alcatraz zijn we wakker! De tent loopt in ieder geval lekker vol tijdens ‘Six Feet Under’. Wat een toffe intro heeft ‘Machina’, het is iets chaotisch, en het publiek lijkt even tot stilstand te komen, maar who cares. De gitaren beuken er in en zo ook de enthousiaste moshers. De zanger klinkt als een duister wezen dat zo uit het moeras kruipt met zijn lage grunts en dat past prima binnen deze setting. Crystal Lake weet met een energieke podium verschijning Alcatraz te doen ontwaken. “We are the Alpha and the Omega” roept frontman Ryo Kinoshita, alvorens ‘Omega’ wordt ingezet, dit nummer kent meer tempowisselingen maar met wat stevig blastwerk komt er dan toch nog een momentje van stevig door beuken. Het publiek is er in ieder geval voor in, en Swamp stage voelt door de toegenomen luchtvochtigheid van het zweet als heus moeras. Voor een eerste keer in België doen de mannen uit Japan het in ieder geval lekker. Met ‘Appolo’ sluiten ze de set af. Nog een keer lekker springen en dit keer voor de halve tent. Ryo poseert op indrukwekkende wijze op het publiek. Crystal Lake doet de Swamp stage schudden met een beukende energieke set, en dat precies op het juiste moment.
Het uit Houston, Texas afkomstige Helstar is ontstaan in 1981 en vergaarde enige roem met debuut album ‘Burning Star’ uit 1984. De band rond zanger James Rivera en gitarist Larry Barragán bracht in totaal tien albums uit, het laatste album ‘Vampiro’ stamt uit 2016. Op Alcatraz speelt de band een lekkere set op het grote hoofdpodium. Vanaf opener ‘The King of Hell’ gaat het lekker los en verzamelen zich een flink aantal mensen voor de PrisonStage. Opvallend zijn de vocalen van James Rivera, de inmiddels 59 jarige man weet nog steeds een geweldig stemgeluid te produceren en dat verdient respect. Met name nummers als ‘Baptized in Blood’ en en van de debuutplaat afkomstige ‘Run with the Pack’ spreken tot de verbeelding en zorgen voor een lekkere show van Helstar.
Het in 1986 opgerichte Demolition Hammer, uit Bronx-New York maakte begin jaren 90 furore in de thrash metal scene. Na 3 albums trok de band de stekker er uit in ’94, om in 2016 na 21 jaar afwezigheid weer de podia te beklimmen. In de line up is alleen een drummer wissel geweest. Deze Angel Cotte tilt met zijn retestrakke spel het niveau een trede hoger. De 3 kwartier speeltijd op de Swampstage wordt zonder nieuw werk goed benut. Met name van ‘Epidemic of Violence’ passeert het een en ander de revue. Demolition Hammer laat zien na lange afwezigheid nog gewoon mee te tellen!
Van thrash metal naar powermetal op de mainstage. Firewind uit Griekenland is ook geen onbekende. Meestergitarist Gus G, die onder andere bij Ozzy heeft gespeeld laat met zijn band zo nu en dan van zich horen doormiddel van uitstekende albums. Het ensemble draait al sinds 1998 mee en heeft inmiddels al 8 studioalbums. Met een erg getalenteerde zanger die de hogere regionen wel weet te halen staat er verder een goede solide band te musiceren. Een korte maar krachtige set op de PrisonStage waar ‘Maniac’ van Michael Sembello het bekendst is.
Vltimas ontstond in 2015 nadat gitarist Rune Eriksen (o.a. ex-Mayhem), na het verzamelen van een handvol riffs, drummer Flo Mounier (o.a. Cryptopsy) vroeg om een band te formeren. De twee, die al eerder samengespeeld hadden in de band Nader Sadek, kwamen tot een akkoord en de zoektocht naar een zanger werd gestart. Die zanger werd gevonden David Vincent (o.a. I Am Morbid, ex-Morbid Angel). Een verassend sterk album volgde met ‘Something Wicked Marches In’ dat eerder dit jaar verscheen via Season of Mist. Live op Alcatraz brengen de heren op de Swamp Stage exact dat wat er verwacht moeten worden, strak uitgevoerde songs van de debuutplaat. Met een drummer als Flo Mounier mag je natuurlijk verwachten dat de songs strak worden weggezet. David Vincent heeft het duidelijk naar zijn zin, het publiek geniet van de show en met nummers als ‘Something Wicked Marches In’ en ’Total Destroy’ is er niets te klagen. Vltimas brengt een lekkere mix van death en black metal en het geheel klinkt verfrissend.
The Venga Boys luiden het optreden van Thy Art Is Murder in. De prison is ondertussen zonovergoten en de gevangen wagen zich aan een dansje. Beginnen dan maar. Het veld is lekker vol. Het duurt even maar na het luiden van de sirene betreden ze dan eindelijk het podium om af te trappen met ‘Death Squad Anthem’. De eerste pit bewegingen zijn zichtbaar en een rel in de bajes lijkt niet te voorkomen met deze stormvloed van agressie.Tijd voor een politieke les met de inzet van ‘Make America Hate Again’. Na deze les trekt zanger Chris Mc Mahon zijn vest uit, en een spannende panterprint komt tevoorschijn. Drummer Jesse Beahler ramt lekker door tijdens ‘The Purest Strain Of Hate’, het publiek trouwens ook. Tijdens ‘The Son Of Misery’ is het niet geheel duidelijk wat er harder ronddraait, het haar van Chris Mc Mahon of de circle pit. Het is toch bijzonder hij als een Tasmanian devil het optreden weet vol te brullen. Maar als Australische cheetah kom je natuurlijk genoeg in aanraking met deze dieren om te oefenen. Het publiek lijkt hett in ieder geval te waarderen. Halverwege de set lijkt het publiek toch wat in te kakken. Misschien omdat het geheel toch wat eentonig wordt na verloop van tijd. Thy Art Is Murder is vooral hard, en de cheetah is duidelijk gekomen om de gevangenen met huid en haar op te vreten. De backdrop zakt al ruim voor het eind van de show, het drumstel van Saxon staat in ieder geval al klaar voor later op de avond. Met hits als ‘Reign Of Darkness’ ramt drummer Jesse Beahler het geheel tot een einde. Wat een beest is dit! De Australische cheetah en de vallende backdrop kunnen we hierdoor snel vergeten.
Na Demolition Hammer is er met Napalm Death nog een legendarische act binnen gehaald. Dit extreme metal ensemble ontstond in 1981 in het Engelse Meriden. Toen nog zonder boegbeeld ‘Barney’, bassist Shane Embury en gitarist Mitch Harris. Napalm Death behoren tot de pioniers van grindcore en vooral ‘Scum’ en ‘From Enslavement to Obliteration’ zijn cultplaten. Inmiddels zijn we al bij plaat 16 en gaat de band rustig verder waar zij goed in is. Ook op Alcatraz gaan de heren er op los. Hard en meedogenloos knallen ze door hun set heen op de Swampstage waarbij moshpits en ladingen crowdsurfers niet ontbreken. ‘Scum en You Suffer’ zijn niet weg te denken uit een Napalm show.
Het verhaal achter Geoff Tate en Queensrÿche is passé en verdient geen aandacht meer. Queensrÿche is met zanger Todd La Torre sinds 2012 bezig de faam te heroveren en heeft in de huidige samenstelling reeds twee goed ontvangen albums gebracht. Eerder dit jaar verscheen album nummer drie, ‘The Verdict’, via Century Media Records. Wat volgt op de PrisonStage is simpelweg heerlijk. Queensrÿche brengt een sterke set met sterke nummers als ‘NM 156’ en het geweldig gebrachte ‘Walk in the Shadows’ van de debuutplaat ‘The Warning’ en zanger Todd La Torre weet een ieder te overtuigen van zijn zangkunsten. Met het klassieke oudje ‘Queen of the Reich’ en heerlijke ’Operation: Mindcrime’ doet de band er nog een schepje bovenop en zo overtuigd de band vriend en vijand op Alcatraz. Na de afsluiters ‘Take Hold of the Flame’ en ‘Eyes of a Stranger’ heeft het publiek eigenlijk nog niet genoeg.
Tom Angelripper’s Sodom weet van geen ophouden en staat vandaag op de Swampstage. Deze thrash metal band uit Gelsenkirchen behoort tot de ’teutonische big four’, met Tankard, Destruction en Kreator. Sinds 1981 laat Sodom regelmatig van zich horen en sinds vorig jaar lijkt de band weer helemaal terug te zijn. Een lineup wisseling in positieve zin: Frank Blackfire is terug als gitarist en met Stefan Huskens (Asphyx) is er een drummer in dienst die het net allemaal wat strakker brengt. Aan de ene kant jammer maar anderzijds klinken ‘Outbreak Of Evil’, ‘Bombenhagel’ en ‘Agent Orange’, welke zijn 30e verjaardag in gaat overtuigender dan voorheen.
Een band als Uriah Heep behoeft geen introductie. Dat is ook meteen zichtbaar op het veld. Jong en oud stromen toe om toch even iets van de show van deze rockgiganten mee te pakken. Met ‘Grazed By Heaven’ en ‘Take Away My Soul’ opent de set vol energie. De mannen imponeren, en spelen lekker up tempo door. Ondertussen hebben ze hun 25e studioalbum uitgebracht ‘Living The Dream’. De eerste nummers van de set, zijn daar van afkomstig. Het wordt goed ontvangen en enthousiast wordt er mee geklapt. Uriah Heep brengt gezelligheid en saamhorigheid en dat is fijn tussen alle rammende metalbands. Alles klopt aan de set. De opbouw is slim en zeker niet saai. Muzikaal klinkt het prima van toffe solo’s tot krachtige uithalen. En dan mag ook wel met 49 jaar podium ervaring. Ga er maar aan staan! De drumsolo tijdens ‘July Morning’ wordt slim afgewisseld met wat tof baswerk. Na de voorstel ronde glijdt de gitaarsolo er lekker in, deze mannen kunnen spelen en genieten zichtbaar. Uriah Heep zet werkelijk een geweldige set neer, die de torens van de prison doen ontvlammen. Uriah heep is het muzikale kersje op taart deze vrijdag en het publiek smult ervan, er wordt zelfs zo nu en dan een crowdsurfer gespot, maar vooral veel mee gezongen. Het lijkt wel een groot gezellig kampvuur, met de vlammen uit de torens. Een klassieker als ‘Sunrise’ mag niet ontbreken in de set en worden luidkeels mee gezogen. Afsluiter ‘Easy Livin’ is natuurlijk de hit waar iedereen op wacht. Uit 1972 en toch kan iedereen het meezingen. Het is perfecte afsluiter van een toffe set.
De Amerikaanse thrashers van Vio-lence zijn terug. De band San Francisco, Californië is ontstaan in 1985 en bracht drie jaar later het geweldige album ‘Eternal Nightmare’. Na albums als ‘Oppressing the Masses’ (1990) en ‘Nothing to Gain’ (1993) was de koek op en behalve wat optredens op het eigen continent bleef het verder stil. Verrassend was dan ook de aankondiging van de Alcatraz organisatie dat de band voor het eerste optreden op Europese bodem naar Kortrijk kwam. Al bij het openen van de poorten van het gevang blijkt de populariteit van de band, de speciaal gedrukte T-shirts vliegen over de toonbank en zijn snel uitverkocht. De SwampStage loopt in rap tempo vol en Vio-lence knalt uit de startblokken met de nummers van de debuutplaat ‘Eternal Nightmare’. Crowdsurfers en een flinke moshpit zijn het gevolg. Voor zanger Sean Killian kan het allemaal niet gek genoeg, constant probeert de frontman het publiek te betrekken bij de show. Een show die gerust de boeken in kan als één van de meest unieke in de historie van Alcatraz.
Saxon, de heavy metal band uit het Verenigd Koninkrijk, maakte naam in de NWOBHM periode en gaat anno 2019 onverminderd door. In 2018 verscheen het 23ste album ‘Thunderbolt’ en ter ere van het 40 jarig bestaan leverde de band de unieke live registratie ‘The Eagle Has Landed 40 (Live)’ af eerder deze maand. Saxon is zo’n band die de avond kan vullen met klassiekers en dat doet de band dan ook. Vanaf opener ‘Motorcycle Man’ komen vanaf de start een serie klassiekers voorbij die onderbroken worden door recente nummers als ‘Battering Ram’ en ‘Thunderbolt’. Het wordt meteen duidelijk wat het publiek wil, de nieuwe nummers worden gewaardeerd, maar de oudjes bejubeld en meegezongen. Krakers als ‘Wheels of Steel’, ‘Denim and Leather’, ‘Backs to the Wall’ en ‘Power and the Glory’ krijgen de handen op elkaar. Wat wel opvalt is dat de band niet echt energiek overkomt, soms wat plichtmatig lijkt. Daarentegen is zanger Biff Byford op 68 jarige leeftijd vocaal nog steeds top, en met nummers als ‘Heavy Metal Thunder’ hoor je niemand klagen. Saxon is nog steeds een geliefde band en ook op Alctraz is de band een sterke afsluiter. De toegiften ‘Crusader’, ‘747 (Strangers in the Night)’ en ‘Princess of the Night’ onderstrepen een zeer vermakelijk optreden.
Als afsluiter in de tent / Swampstage is er nog een band van formaat binnengehaald. De Zweedse progressieve (death) metalband Opeth onder leiding van de humoristische frontman en gitarist Mikael Akerfeldt. Opgericht in 1990 en geëvolueerd van death metal act met als belangrijkste album ‘Blackwater Park’ naar tegenwoordig meer een progressieve rock band, maar dat terzijde. Nieuw studiowerk is klaar om gereleased te worden, maar vanavond ontbreekt dat nog in de set. De omschakeling van hard (‘Ghost Of Perdition)’ naar subtiele rock (‘In My Time of Need’) is nog steeds ronduit indrukwekkend te noemen. De toegift bestaat uit waanzinnige vertoningen van ‘The Drapery Falls’ en het onvermijdelijke ‘Deliverance’. Deze heren bewijzen maar weer op eenzame hoogte te staan. Opeth is een mainstage waardige band maar in de tent komt het qua beleving en sfeer toch beter tot zijn recht.
Alle foto’s van Alcatraz 2019 vind je hier