Alcatraz Hard Rock & Metal Festival – Kortrijk – 15/8/2021
Erik van Dijk & Remco Kreft | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Alcatraz dag 3: Verassingen en een teleurstelling op de slotdag
De slotdag belooft weer een spektakel te worden met thrash metal bands als Kreator en Artillery, de black metal iconen van Marduk en de oudjes als Raven en Doro. Belgische trots is er in de vorm van Wiegedood, Evil Invaders, BARK en Amenra, al met al een dag om naar uit te kijken.
De verrassing van de dag is de opener op de Prison Stage Russkaja, een ska-punkband uit Wenen, Oostenrijk. De band noemt zijn geluid “Russian Turbo Polka Metal”. De muziek is gebaseerd op polka, ska, fanfare, pop, rock en traditionele Russische muziek. De band werd in 2005 opgericht door voormalig Stahlhammer zanger Georgij Makazaria. Om 11 uur mag de band de prison Stage openen en de Oostenrijkers doen dit met verve. De aanstekelijke muziek, begeleid door saxofoon is een verademing op de vroege morgen. Het publiek gaat uit zijn dak en de biertap stroomt als geen andere ochtend. Met nummers als ‘Love Revolution’, ‘Druschba (You’re Not Alone)’ en ‘Psycho Traktor’ zorgt Russkaja voor een feestje, en ja we zijn wakker!
Na de feestelijke opening van Russkaja is het aan de Belgische thrash metal band After All om hier op aan te sluiten. De West Vlaamse band is ontstaan in 1990 en heeft inmiddels negen albums uitgebracht, waarvan het laatste al weer dateert van 2016. Op één of andere manier krijgt After All het niet voor elkaar om de Prison Ground in beweging te krijgen, sterker het publiek reageert vrij lauw. Hoe zeer frontman Mike Slembrouck ook zijn best doet, het lijkt geen effect te hebben op het publiek. Muzikaal zit één en ander sterk in elkaar, oer leden Christophe Depree en Dries Van Damme hebben wat dat gaan gaat de zaken meer dan goed voor elkaar. Wellicht zijn het de vocalen van Mike, deze hebben een hoog power metal gehalte en zouden misschien wat rauwer kunnen. Wie zal het zeggen, After All brengt een solide optreden waarvoor het publiek deze ochtend kennelijk nog niet klaar is en dat is jammer.
Een opmerkelijke band is het internationale Sloper. De band is een muzikaal project van de Belgische / Nederlandse drummers Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). De band is ontstaan 2019 en in 2020 verscheen de debuut EP ‘Sloper’. Muzikaal brengt de band relaxed klinkende rock en zo is Sloper een aangename verrassing tussen het brute metal geweld op deze dag. De Engelse zanger / gitarist Peter Shoulder heeft een vriendelijk stemgeluid en singles als ‘I’m alive’ en ‘Mind Melter’ vinden hun weg bij het aandachtig luisterende publiek in de Swamp tent. Opvallend hoe de 73 jarige Cesar Zuiderwijk geniet achter zijn drumkit en pure passie voor de muziek uitstraalt. Nu snel naar buiten want er staan wat ongeduldige Limburgers op de Prison Stage.
De Belgen van Evil Invaders zijn niet meer weg te denken uit de hedendaagse metal scene. De band is ontstaan in 2007 en na wat line up wisselingen heeft frontman Joe Van Audenhove een stabiele band gevormd. ‘Feed Me Violence’ is het tweede en laatste studio album en stamt uit 2017, laatste release is het live album ‘Surge of Insanity’. Evil Invaders trapt het gaspedaal in om het vervolgens niet meer los te laten. De energieke speed / thrash metal en de daarbij vertoonde spelvreugde werkt aanstekelijk en binnen no time vliegen de crowdsurfers over het publiek. Met nummers als ‘As Life Slowly Fades’, ‘Feed Me Violence’ en het wat rustigere ‘Broken Dreams in Isolation’, alsof Joe een voortuitziende blik heeft gehad, werken goed voor het publiek, dit samen met de energie die de band zelf levert zorgen voor een metalfeest. Op het podium en weer in de pit, het maakt voor de heren niet uit. Max Mayhem vergist zich in de route terug naar het podium en ging achterom via de backstage en moest derhalve de foto met het publiek aan zich voorbij laten gaan.
Van de energieke stuiterballen van Evil Invaders gaan we naar de Swamp Stage voor het Deense Artillery. De band is ontstaan in 1982 en kent in gitarist Michael Stützer het langst zittende bandlid. In mei dit jaar bracht Artillery het tiende studio album uit, simpel genaamd ‘X’. Artillery opent met een het oudje ‘The Challenge’ uit 1987 en meteen wordt duidelijk dat zanger Michael Bastholm Dahl live voor het spektakel moet zorgen. De jongste telg uit de band rent over het podium, waar de anderen vrij statisch hun instrument bespelen. Michael maakt echter één fout, na een uitstapje richting publiek verkiest ook hij de verkeerde route terug naar het podium waardoor hij het laatste couplet mist, de band speelt door en Micheal krijgt een reprimande van Kræn Meier. Artillery speelt een fijne festival set met alleen ‘Turn Up the Rage’ als nieuw nummer en verder oudere nummers. Een leuke show die wel wat energieker had gemogen..
Even weg uit de drukte. Behalve het geweldige El Presidio zijn er meer plekken op het festival terrein om je even te onttrekken aan de decibels. Een grote metal market waar allerhande merchandise kan worden aangeschaft of simpelweg even zitten uit de zon en de dagelijkse maaltijd verorberen in een grote tent met overkaping. Frieten, gigantische fROCKandellen, pulled prok of een eenvoudige pizza en voor de liefhebber een vegetarische hap, voor elk wat wils….
Over energiek gesproken. Kijk dan maar eens naar de heren Mark en John Gallagher, respectievelijk 61 en 62, van Raven. Het tweetal is al actief met de band sinds 1974 en brengen keer op keer dezelfde drive op het podium. De gebroeders Gallagher hebben met Mike Heller (o.a. Fear Factory) een drummer die het soms over enthousiaste tweetal in toom moet houden. De eerste drie platen van Raven zijn cult en dat weten de heren goed. Met ‘Take Control’, ‘Hell Patrol’ en ‘Fire Power’ komen deze drie platen direct aan bod. Na een tweetal nummers van het vorig jaar verschenen album ‘Metal City’, waaronder het geweldige ‘Top of the Mountain’ is het weer terug naar de oudheid. Mark doet zijn gitaarsolo, John priegelt wat op zijn bas en we gaan verder met oude klassiekers als ‘Rock Until You Drop’ en het veel te snel uit gevoerde ‘Faster Than the Speed of Light’. Verder niets aan te merken op Raven, een bijna standaard vertoning met enthousiasme en overduidelijke liefde voor de muziek.
Het Nederlandse Asphyx brengt eindelijk weer een stevig portie death doom naar Kortrijk. De heren uit Overijssel zijn al sinds eind jaren 80 actief en brachten met ‘The Rack’ en ‘Last One on Earth’ beginjaren 90 tijdloze albums uit. In januari dit jaar voegde de band met ‘Necroceros’ een nieuw hoofdstuk toe aan rijke discografie. Na het intro brult frontman van Drunen voor de duidelijkheid dat het hier gaat om “death fucking metal” en met ‘The Nameless Elite’ en ‘Molten Black Earth’ worden we meteen getrakteerd op nummers van het nieuwe album. Martin van Drunen gaat als vanouds weer flink tekeer, Alwin Zuur en Paul Baayens bewegen energiek en drummer Stefan “Husky” Hüskens timmert het geheel strak en vakkundig aan elkaar. Met ‘Death the Brutal Way’ en ‘Deathhammer’ krijgen we wat ouder materiaal toegediend en het publiek in de swamp gaat los in de pit en ook de crowdsurfers zijn weer talloos. Met ‘Botox Implosion’ krijgen we nog een nieuw en geweldige song voordat Asphyx afsluit met de titelnummers van eerder genoemde klassiekers. Asphyx verzaakt nooit en doet dit ook niet in Kortrijk, “Death Doom Elite”.
De Swamp Stage kleurt donkerzwart wanneer het Zweedse Marduk aantreedt. De black metal band uit Norrköping, ontstaan in 1990, is het donkerste wat deze Alcatraz editie te bieden heeft. Morgan, Mortuus en de twee nieuwelingen Simon en Lindholm hadden voorafgaand aan Alcatraz al twee shows afgewerkt, en dus klaar en ingespeeld voor de show op Alcatraz. Marduk heeft wat technische problemen en kan een aantal songs niet spelen, wat wel gespeeld wordt is zwarte cult. Na de opener ‘Werewolf’ volgen de ‘Plague Angel’ krakers ‘The Hangman of Prague’ en ‘Seven Angels, Seven Trumpets’. Het is bijkans niet te evenaren, de pure haat die Mortuus weet uit te stralen op het podium. ‘Those of the Unlight’, ‘Frontschwein’ en ‘World Funeral’ zorgen dat de bloemlezing van de Zweden op Alacatraz compleet is, al zal de bloem verwelkt zijn en geen bestaansrecht hebben. Marduk brengt op de Swamp Stage één van de bruutste sets van de afgelopen jaren, pure haat in optima forma.
Het Oekraïense Jinjer is ontstaan in 2010 en is de afgelopen jaren aan een flinke opmars bezig. De progressieve metalcore band bracht in 2019 het derde album ‘Macro’ uit en de opvolger ‘Wallflowers’ dient zich alweer aan op 27 augustus. Het ijzer smeden wanneer het heet is, lijkt mij een passend gezegde. Jinjer kent een enorme populariteit en ook vandaag voor de Prison Stage is het druk. Een grote reden van de populariteit kunnen je toedichten aan frontvrouw Tatiana Shmailyuk, wat een klasbak is deze dame. De afwisseling van screams naar lage grunts en opmerkelijke clean vocalen gaat haar ogenschijnlijk zo makkelijk af dat het onvoorstelbaar is. Met opener ‘Pit Of Consciousness’ onstaat er direct een pit en wordt de beveiligers, die de crowdsurfers van een pijnloze landing voorzien, flink aan het werk gezet . Brute nummers als ‘Perennial’ en ‘Jequiti’ volgen voordat Jinjer afsluit met twee nieuwe nummers en er aan de wervelstorm een einde komt.
De grootste telerstelling voor velen was de afmelding van Vio-Lence en de vervanger Freedom Call kan daarin geen verandering brengen. Na de geweldige Vio-Lence show in 2019 was de band één publiekstrekker op Alcatraz en het verhaal dat de band de band te duur zou zijn om voor één show in te vliegen kan meteen naar het rijk der fabelen. Naar verluidt is alleen Phil Demmel volledig gevaccineerd en de overige bandleden dus niet, waardoor reizen naar Europa onmogelijk bleek. jammer, maar we gaan door en genieten van de bands die er wel zijn…
Op de Prison Stage is de “Heavy Metal Queen Doro” gearriveerd en de Prison Ground loopt vol met geïnteresseerden. Doro Pesch is zichtbaar in haar nopjes om eindelijk weer eens voor een groot publiek haar kunsten te mogen vertonen. Gedurende de crisis was Doro ook al volop aanwezig en was ze live te aanschouwen op verschillende zit concerten en ook dat siert haar. Vandaag op Alcatraz heeft Doro weer een knappe festival set uitgekozen met een overduidelijke hoofdrol voor de Warlock periode. De openers ‘I Rule the Ruins’ en ‘Three Minute Warning’ komen van het ‘Triumph and Agony’ album, waarna de titelsong ‘Burning the Witches’ van het legendarische debuutalbum wordt gespeeld. Het publiek geniet en brult vrolijk mee op verzoek van de frontvrouw. Ook het werk na Warlock komt aan bod, ‘Raise Your Fist In The Air’ en de vuisten op de Prison Ground gaan de lucht in, Doro geniet op het podium getuige haar voortdurende glimlach. Het lekkere up-tempo ‘Hellbound’ wordt afgewisseld met de semi ballad ‘Für immer’ en zo blijft er balans in de set. Meebrullers als ‘All for Metal’ en ‘All We Are’ zorgen voor de nodige interactie met het publiek. Doro levert, zoals altijd en er staat duidelijk geen maat op de 61 jarige diva.
Terug naar La Morgue waar de mannen van BARK al staan te trappelen van ongeduld. De band bracht in december 2020 het derde album ‘Written in Stone’ uit en kreeg nog niet eerder de mogelijkheid om de nieuwe songs aan groot publiek live te brengen. Publiek was in grote getalen aanwezig, de veel te kleine tent staat weer afgeladen vol en BARK geeft vol gas. Met krakers van het eerste album als ‘Voice of Dog’ en het sterke ‘Last Man Standing’ van de tweede plaat zorgt BARK voor een flinke moshpit en een continu stroom aan stagedivers. Frontman Ron Bruynseels blaft het publiek toe op een manier zoals hij alleen dat kan, wat een agressie weet deze man te brengen op het podium. De gitaristen Martin Furia (gisteren nog actief met Destruction) en nieuwkomer Toon Huet flankeren al headbangend hun frontman, terwijl de ritmesectie met Ward en Jorn Van der Straeten zich meer op de achtergrond houden. ‘I’m a Wreck’ en ‘To the Grave’ van het geweldige derde album completeren de set en een geweldig energiek optreden van het Antwerpse BARK.
AmenRa speelt vandaag een thuiswedstrijd. De Kortrijkse band bracht in juni dit jaar het geweldige album ‘De doorn’ uit en geniet de eer de Swamp Stage voor deze festival editie te mogen af sluiten. Al ruim voor aanvang stroomt de grote tent vol en uiteindelijk staan het publiek tot ruim buiten de grote tent de band te aanschouwen. Het podium is al vanouds donker, frontman Colin H. Van Eeckhout staat traditioneel met zijn rug naar het publiek waarmee AmenRa een ongekende sfeer weet neer te zetten. De keuze voor de Swamp Stage in deze is logisch, in het volle licht is deze opgeroepen sfeer bijkans niet te creëren. Nummers als het epische ‘Razoreater’ en het meeslepende ‘A Solitary Reign’ brengen ons naar de nieuwste AmenRa parel ‘De evenmens’. Opvallend is dat Colin zich tot het publiek keert bij het gesproken woord in het nummer. De crowdsurfers zien er ietwat vreemd uit, daar je de band in een soort van trance zou moeten beleven. AmenRa sluiten af met ‘Diaken’ van het voorlaatste album en dit completeert de bloemlezing van het repertoire dat is opgebouwd in 22 jaar.
De Duitse thrash metal band Kreator mag de Prison Stage deze editie afsluiten. Aanvankelijk zou deze plek vergeven zijn geweest aan Amon Amarth, maar in deze tijd moet je creatief zijn en snel handelen om een line up in stand te houden. Kreator is een waardige vervanger, de band is officieel ontstaan in 1984 en bracht met name in de jaren 80 vier uitstekende albums uit als o.a. ‘Pleasure to Kill’ en ‘Extreem Aggression’. Anno 2021 is de band van Mille Petrozza uitgegroeid tot een headliner voor de middelgrote festivals, zijn de rauwe randjes uit de muziek verdwenen, en is de band meer mainstream geworden. Na het intro opent Kreator met de nummers ‘Violent Revolution’ en de kraker ‘Extreme Aggression’. Met de nummers ‘Satan Is Real’ en ‘Hail to the Hordes’ krijgen we de eerste nummers van het laatste album ‘Gods of Violence’ te horen en dit zijn de toch meer toegankelijke meezingers. Met name ‘Hail to the Hordes’ is een soort van power thrash nummer dat lekker meegebruld kan worden door het publiek. Petrozza c.s. laten veel albums uit de rijke discografie voorbij komen, maar waar de “die hard” fan zit toch vooral te wachten op de afsluiters ‘Flag of Hate en ‘Pleasure to Kill’. Kreator brengt een aangename show en is een waardige afsluiter van Alcatraz 2021.
Wanneer we terugkijken op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival 2021 dan kunnen we niet anders dan tevreden zijn. Drie dagen in een geweldige atmosfeer met 75 geweldige bands en dit alles zonder social distance. Bij deze dank aan de geweldige organisatie, een organisatie met lef en bravoure om dit aan te durven en tot een geweldig succes te maken. Alcatraz heeft zich op de definitief op de kaart gezet, getuige de uitspraak van veel nieuwe bezoekers volgend jaar terug te komen naar Kortrijk. Alcatraz, tot volgend jaar!
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.