Alcatraz Hard Rock & Metal Festival – Kortrijk – 14/8/2021
Erik van Dijk & Remco Kreft | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Alcatraz dag 2: Een dag vol veteranen en lokale helden
De tweede dag Alcatraz start weer met een bezoekje aan Kortrijk Xpo voor een tweede negatief getest / volledig gevaccineerd bandje. Het onwerkelijke gevoel van een festival bezoek van de dag van gisteren heeft plaatsgemaakt voor spanning, het weer is wederom geweldig en er staan een aantal interessante namen op het programma als o.a. Emperor, Hypocrisy, Destruction en veel lokale helden.
Bij aankomst op de Lange Munte staat er een lange rij, later bleek dat deze rij was voor publiek dat een nieuwe PCR test moesten afnemen en ondanks een van te voren te reserveren tijdslot tot wel 2 uur in de rij stonden. Goed, vervelend voor de betrokkenen, maar dit is dan ook de enige negatieve noot van een verder uitstekend georganiseerd festival. Een vroege start vandaag, de lokale helden van Dyscordia trappen immers al af om 11:00 op de Prison Stage. Vanaf het geweldige VIP dek zijn de verrichtingen van de band goed te volgen. De progressieve metal band is ontstaan in 2010 en bracht vorig jaar het derde album ‘Delete / Rewrite’ uit. Dyscordia kan rekenen op behoorlijk wat bijval van publiek op de vroege ochtend en speelt een strakke set met nieuw en ouder materiaal. Een mooie start van een lange dag metal en meer…
De allerbeste manier om van je kater af te komen is denk ik wel Necrotted gaan kijken en luisteren op de Swamp stage. Iedereen die het slaap nog in de ogen had is daar binnen twee minuten vanaf. Wat kunnen deze Duitsers toch lekker timmeren. Met een sterke nieuwe plaat op zak, ‘Operation: Mental Castration’, laten de mannen uit Abtsgmünd en geen gras over groeien. Van dik hout zaagt men slam death planken van de buitencategorie. Jammer dat de triggers zo hard en tikkerig in de mix staan, maar dat is dan ook alles wat we te zeiken heb vandaag. Necrotted zet een zeer sterk, uber lomp en kneiterhard death metal concert neer, wat erg wordt gewaardeerd op dit vroege tijdstip.
Op de Prison Stage is het tijd voor meer Vlaams geweld. De West Vlaamse moderne metal band Spoil Engine staat al te trappelen op het podium. De band is ontstaan in 2004 en bracht tot op heden vijf albums uit, het laatste dateert van 2019, ‘Renaissance Noire’. Spoil Engine opent met het nummer ‘R!OT’ en laat direct weten niet voor niets naar Kortrijk te zijn afgereisd, onder leiding van frontvrouw Iris Goessens geeft de band vanaf de start vol gas. De melodische death / metalcore wordt goed verteerd op de vroege morgen en de energie die de band geeft op het podium wordt ruimschoots van uit het publiek teruggegeven. Opmerkelijk zijn de vocalen van Iris, die behalve harsh ook bijzonder fijne clean vocals in haar bereik heeft. Spoil Engine brengt een sterke set en dito optreden op het hoofdpodium.
Het is tijd voor onvervalste, autentieke, old school hardcore. Niemand minder dan good old Ryker’s staan klaar in de Swamps stage om ons te verblijden met klanken van weleer. De Duitsers waren er al bij vanaf het allereerste begin, toen bands als Cro-Mags, Youth of Today, Agnostic Front, Gorrila Biscuits en Sick of it All nog het de scepter zwaaide. Wat direct opvalt is dat Kid-D weer terug is op het oude nest en dat is toch wel heel erg fijn. Die man is toch wel het gezicht van deze band en een niet te vergeten een geweldige frontman. Ryker’s begint wat weifelend. Door het grote podium en de te grote afstand naar het publiek duurt het even voordat de band en zaal (tent) loskomt. De band speelt goed, en dat mag met zoveel jaren ervaring, maar is zoekende. Het concert slaat, in positieve zin, totaal om als Kid-D de afstand naar het publiek verkleint. Zo hoort het bij een hardcore concert, Kid-D manifesteert zich pal voor en tussen het publiek. De vonk slaat meteen over naar zowel de band als de fans, wat resulteert in een heerlijk moshpit een flinke berg crowdsurfers. Alle klassieker komen uiteraard langs met als hoogtepunt toch echt het iets recentere ‘Hard tot he Core’. De oude mannen van Ryker’s kunnen het nog steeds, respect voor deze geweldige band.
Na het hardcore geweld van Rykers is het aan Burning Witches om wat subtiele heavy metal los te laten op de Prison Ground. De Zwitserse band heeft in Laura Guldemond een Nederlandse zangeres na het vertrek van Seraina Telli en bracht met Laura het vierde album ‘The Witch of the North’ uit in het zesjarig bestaan van de band. Burning Witches maakt er een mooi spektakel van en het veld voor het hoofdpodium loopt langzaam vol. Natuurlijk komen er vermakelijke songs als ‘Flight of the Valkyries’ van het laatste album voorbij, maar ook oudere songs als ‘Hexenhammer’ en de heerlijk heavy kraker ‘Burning Witches’ vinden goedkeuring van het publiek. De dames zijn bijzonder energiek op het podium en met name Laura, die nog even een rondje handjeklap doet met de eerste rij van het publiek, toont zich zeker qua live performance een waardig vervanger van Seraina. Burning Witches verzorgd een aangenaam optreden en brengt iets van nuance tussen het overige metal geweld.
Het is tijd voor een Belgisch punk feestje en wie anders dan Funeral Dress is daar uitermate geschikt voor? De Swamp stage gaat letterlijk los vanaf de allereerste klanken. De band bestaat al vanaf 1985 en is “still going strong”. Ze hebben wel al in geen eeuwen meer een plaat uitgebracht maar naar verluidt gaat dat er dit jaar toch echt verandering in komen. Waar op aarde vindt je nog een band met drie hanenkammen op het podium? En wat een energie spat er nog van deze band af! Met krakers als ‘Way of Life’ en de absolute hit ‘Party On’ (inclusief mega strandballen in het publiek) wordt de Swamp stage vakkundig afgebroken. Als één band heeft uitgebeeld hoe blij we zijn dat we weer met z’n alle massaal kunnen feesten op (metal) festivals dan is het Funeral Dress wel. Wat een dikke party was dit!
In 2016 was daar ineens Fleddy Melculy, de Belgische hardcore/metal band onder aanvoering van Jeroen Camerlynck scoorde een hit met het nummer ‘T-shirt van Metallica’ en de band werd groots onthaald in België en Nederland. Datzelfde jaar verscheen de debuutplaat ‘Helgië’ en inmiddels heeft de band een tweede album ‘De Kerk van Melculy’ uitgebracht. Live staat Fleddy Melculy garant voor een feestje, zo ook op de dertiende editie van Alcatraz. Vanaf de song ‘Feestje in uw huisje’ gaat het los op de Prison Ground met de aanstekelijk muziek en de gezonde dosis humor. ‘Pinker’, ‘Stop!’ en ‘Freddie’ volgen voordat we bij één van de grootste krakers aankomen. ‘Geen vlees wel vis’, een parodie op de vegetariër, wordt luidkeels meegebruld door het publiek, net als de afsluitende eerste hit ‘T-shirt van Metallica’. In één woord Geweldig!
Met Seven Witches krijgen we een heavy metal band uit de Verenigde Staten. De band uit New Jersey is geformeerd in 1998, met gitarist Jack Frost als enig origineel bandlid. Als zanger zien we een oude rot met een flinke staat van dienst in James Rivera die in 2019 nog met Helstar op Alcatraz stond. Vandaag op Alcatraz laat het duo zich bijstaan door drummer H van de heavy band Sons Of Sounds en bassist Alex Jansen, beide afkomstig uit Duitsland. Seven Witches brengt lekker heavy metal songs als ‘Dance With the Dead’, ‘Johnny’ en ‘Apocalyptic Dreams’ en wat direct opvalt is goed de inmiddels 61 jarige Rivera nog bij stem is. Ongelofelijk, op deze man staat echt geen maat, ogenschijnlijk makkelijk haalt hij zijn hoge uithalen. Seven Witches brengt een uiterst vermakelijke show en het publiek geniet van deze prestatie.
Een graag geziene gast op festivals is de Duitse thrash metal band Destruction. De band rond frontman Schmier brengt al sinds 1983 thrash metal en hij blijft trouw aan de eigen sound. Opvallend is dat Destruction op Alcatraz aantreedt zonder Mike Sifringer. Mike is oprichtend bandlid en de enige die tot dusver in iedere line up aanwezig was. Mike wordt vervangen door Martin Furia, die we kennen van o.a. BARK en Furia. Destruction geeft vanaf de opening vol gas met oude krakers als ‘Total Desaster’, ‘Death Trap’ en ‘Mad Butcher’. Zowel op veld als op het podium gaat het compleet los. Martin Furia, voorheen als geluidsman verbonden aan de Teutoonse thrash metal band, speelt alsof hij al jaren in de band zit en brengt zeker qua energie op het podium beduidend meer dan Mike. Destruction verzaakt niet en brengt 45 minuten aan heerlijke thrash songs met klassiekers en recenter materiaal.
We begeven ons weer naar de Swamp stage want het is tijd voor Hypocrisy. Het Zweedse death metal gezelschap rondom Peter Tägtgren staat altijd garant voor een strakke pot death metal en dat zal vandaag niet anders zijn. Al vanaf 1991 is Hypocrisy actief en de band heeft ons tot 2013 bestookt met louter hoogstaande albums. Het is jammer dat er daarna eigenlijk nooit meer een nieuw album is uitgekomen, maar Peter heeft met Pain ook verdienstelijke albums uitgebracht. Vandaag is hij er dus met zijn oerband en hoe. Vanaf de opener ‘Fractured Millenium’ is het meteen raak, wat een beestachtige sound zet deze band toch neer, een van de betere op de Swamp stage vandaag. Met ‘Valley of the Damned’, ‘The Final Chapter’ en ‘Adjusting The Sun’ zijn het eigenlijk alleen maar klappers die voorbij komen. Het publiek sluit de band enthousiast in haar armen en Hypocrisy betaald dit terug met een overtuigende set. Dit was hypnotiserend goed, wij hebben genoten.
De Duitse metal veteraan Dirkschneider geeft ook deze editie acte de préséance. De voormalig frontman van Accept heeft ook solo een flinke discografie opgebouwd en het is op zich bewonderenswaardig dat de man met zijn 69 jaar nog op het podium te vinden is. Goed is het niet altijd en ook de start op Alcatraz met de Accept kraker ‘Starlight’ gaat niet de boeken is als foutloos. Herr Dirkschneider heeft voor vanavond wederom gekozen voor een volledige Accept set en vanaf het derde nummer ‘Midnight Mover’ lijken de stembanden zich opgewarmd te hebben. De oude Accept krakers doen het nog steeds goed en Udo heeft goede muzikanten om zich heen verzameld. De Prison Ground staat vol met metalheads en luistert naar nummers als ‘Restless and Wild / Son of a Bitch’, ‘Princess of the Dawn’ en ‘Screaming for a Love-Bite’. Met ‘Fast as a Shark’ en ‘Balls to the Wall’ krijgen we nog wat oudjes voorgeschoteld, het is vermakelijk maar dan ook niet meer dan dat. Het lijkt mij verstandig wanneer Udo er voor zijn 70ste verjaardag een definitief punt achter zet.
De hoofdact op de Swamp stage is deze zaterdag Emperor , en dat is niet meer dan logisch. Wat zijn we toch blij dat Ihsahn in 2005 heeft besloten toch weer te gaan optreden met deze legendarische band. Ze spelen allang niet meer met corpse paint op hun gezichten of met stoere pakken aan, en het ziet er eerder klinisch en ietwat saai uit, maar de muziek blijkt met de jaren alleen maar een betere vertolking te krijgen. Zo verschrikkelijk strak en duidelijk heeft de band nog nooit geklonken, zonder overigens een seconde aan bruutheid in te boeten. Wat Ihsahn solo presteert is bijzonder mooi, maar zijn band Emperor blijft toch een klasse apart. De magistrale muzikale chaos die de band brengt, de duistere sfeer die neerdaalt in Kortrijk, het is bijna te veel, te machtig. En in al deze duisternis zit zoveel schoonheid verborgen. Deze Noren zijn werkelijk van een totaal andere orde. Onze persoonlijke hoogtepunten waren ‘Curse You All Men’, ‘I am The Black Wizards’ en ‘Inno A Satana’, maar eigenlijk was de hele set om je git zwarte vingers bij af te likken. Wij maken een diepe buiging voor deze keizer.
De populariteit van Heilung is eigenlijk ongekend. Met nog geen twee volledige albums op hun naam staat de internationale “band” op de belangrijkste dag van het Alcatraz festival (zaterdag) de main stage af te sluiten. De populariteit van deze neo-folk groep, die haar oorsprong kent in het oude Noorwegen, wordt natuurlijk gedragen door de populariteit van de immens succesvolle televisieserie ‘Vikings’. Waar Wardruna de weg al had voor geplaveid heeft Heilung dit met een fantastische visuele show afgemaakt. Wij metalfans hadden de volksmuziek allang omarmt, dus via ‘Vikings’ bij Heilung uitkomen is niet eens zo’n hele grote stap. Na een soort van rituele ceremonie met wierook en hertengeweien laten de grote trommels de show echt beginnen. ‘In Maidjan’ wordt ingezet. Zowel muzikaal als qua show wordt het optreden prachtig opgebouwd. Of je het wilt of niet, je gaat zeker in een trance raken wanneer je dit aandachtig blijft volgen. Het publiek wat vooraf vrij verdeeld was blijkt toch in grote getalen te zijn blijven staan en de Heilung show wordt met open mond aanschouwd. Ik snap dat er mensen sceptisch zijn en dat dit voor een aantal best ver van metal af staat, maar je kan niet ontkennen dat je naar een waanzinnige goede en unieke show hebt staan kijken. Heilung moet je ondergaan met een open geest, en deze prachtige zomernacht leent zich daar perfect voor. Een bijzondere en hele speciale afsluiter van wederom een geweldige dag op Alcatraz.
