In drie kwartier dwalen we mee door een landschap van opbouwende nummers, zo nu en dan een blast beat, melancholische melodieën en diepe krijsen. Het geheel schurkt zich rond in de post-black, atmosferische black of blackgaze hoek en van verschillende grotere bands hoor je duidelijk invloeden terug. Alcest ligt steeds om de hoek door de lekkere melodielijnen, maar door de langgerekte nummers moet ik ook nog eens denken aan Wolves in the Throne Room. Dat zijn niet de minste namen en ik moet zeggen dat het best een degelijke plaat is. De nummers hebben een goede opbouw, met zo af en toe een versnelling en een smakelijke solo. 

Probleem met dit genre is dat er zo veel van uitgekomen is de afgelopen jaren dat bands echt met kop en schouders er bovenuit moeten steken voor een memorabele release. En dat is ‘The endless endeavour’ helaas niet geworden. Wel jammer, want je hoort dat de mannen kunnen spelen en de productie klinkt ook lekker, met een lichte waas erover. Zoals het hoort in dit genre. Jammer voor Drawn Into Descent is dat het me geen enkel moment echt pakt. Misschien voor de echte liefhebbers wel een leuke release, maar er is beter te vinden.