Cattle Decapitation brengt al sinds de oprichting in 1996 bezorgdheid over de mensheid ten opzichte van de natuur, dierenwelzijn en de omgang met de wereld. Dit wordt in de teksten verwerkt. De band houdt van experimenteren waarin de hoofdrol is weggelegd voor vocalist Travis Ryan met zijn onmenselijke vocalen. Nooit eerder heeft hij zo veel verschillende manieren van zingen gebruikt. Op ‘Monolith of Inhumanity’ uit 2012 verschenen de eerste clean vocalen. Op ‘Death Atlas’ experimenteert Ryan hier veel mee, met name in de refreinen. Ook wordt de band heden versterkt door gitarist Belisario Dimuzio en bassist Olivier Pinard (Cryptopsy).

Na een intro zet de band met ‘The Geocide’ meteen de stempel van wat komen gaat. Snelle blastbeats van David McGraw worden afgewisseld met de bijzondere wisselwerking in de vocalen en een epische sfeer. Dit epische karakter kenmerkt sowieso het gehele album. ‘Vulturous’ is een riff gebaseerd nummer en is bovendien erg progressief. Eerder werd ‘One Day Closer to the End of the World’ al als eerste voorproef uitgebracht met een haast catchy refrein. ‘Time’s Cruel Certain’ en, het negen minuten klokkende, ‘Death Atlas’ zijn uitschieters waar je als luisteraar echt de emotie en boosheid naar de mens voelt.

Cattle Decapitation heeft met ‘Death Atlas’ de lat erg hoog gelegd, maar heeft qua songwriting zichzelf overtroffen. Nummers hebben veel diepgang en interessante structuren