Met ongeremde energie en agressie gaan ze van start. ‘No Name’ is de opener van de EP en beukt er werkelijk in. Met stoere riffs en lekker gitaarspel wordt je als luisteraar meegenomen een wereld vol agressie in. Lochie Keogh blijkt op de vocalen prima te passen bij het geluid van de band en is een ware aanwinst voor Alpha Wolf. Er kan nog een tandje bij, dat blijkt in ‘Spirit Breaker’. Vol gas gaat Mitch Fogarty erop los. Aangevuld met toffe riffs van Scottie Simpson is dit er een om van te smullen. Sabian Lynch en Lochie Keogh vullen elkaar fantastisch aan op de vocalen. De overgangen zijn rauw en ongepolijst, dit geeft een wat rommelig effect, maar het past prima binnen het nummer.

‘Russian Roulette’ is zo’n nummer waarin heel veel gebeurt. Het tempo gaat iets terug ten opzichte van ‘Spirit Breaker’ desalniettemin blijft het hard en agressief. Het lagere tempo zorgt er wel voor dat het nummer meer eenheid krijgt. Tekstueel is het allemaal niet heel spannend maar muzikaal gebeurt er genoeg om als luisteraar geboeid te blijven. Het rust moment voor de oortjes is dan ‘Fault’, wat eigenlijk meer gezien kan worden als een intermezzo in plaats van een nummer. Dit is jammer aangezien de EP maar 6 nummers kent, maar na al het rammend geweld ook wel even lekker.

Zeer plots knalt ‘Sub Zero’ er dan in. In de intro ligt de nadruk meer op de vocalen, maar al snel