Al meteen bij intro ‘Typhonian Serpents’ hoor je dat het deze band menens is. Voordat je het weet barsten ze uit de startblokken en blazen ze je speakers ongeveer op met de geluidsmuur die over je heen walst. De eerste twee referenties die mij te binnen schieten zijn Akhlys en Bestia Arcana, dus de liefhebber weet dan wel hoe laat het is. Dikke, galmende gitaartapijterij en vreemd en verwrongen leads zijn wat de klok slaat, hoewel hier en daar ook de rust is ingebouwd met wat rechtlijniger gitaarwerk en cleane voordrachtzang. Duidelijk is dat er geen beginners bezig zijn met dit audiale geweld, hier zit een idee en visie achter. ‘ Manifesting Tartarus’ laat horen dat de band ook op half tempo goed uit de voeten kan. ‘Desmotropia’ is op sommige momenten nog duisterder, langzamer en dreigender en kent wat heerlijk riffwerk. ‘Virtue of Satyr’ trakteert ons op Malcolm McDowell als Caligula die een prima nummer inluidt. ‘Oracle Mass’ is een wat vreemd instrumentaaltje tussendoor waarna ‘Skeptomophes’ dit album kan afsluiten. Met z’n twaalf minuten neemt dit nummer je mee door alle modus operandi die de band kent, van bijzonder snelle kakofonie tot hypnotiserende, trage riffjes. Is het album dan echt af? Nee, er volgt ook nog ‘En’, wat een nummer is alsof iemand begon met wat natuuropnames maar zich stiekem een ritueel afspeelt dat z’n climax bereikt bijna aan het eind (geheel instrumenteel).

De plaat is vreemd, hard, maar voor fans van de bovengenoemde bands zeker een aanrader.