Hoe toepasselijk wil je een titel hebben in deze Corona tijden: ‘The World That Was’. Temple of Void doet zeker een goede gooi naar de titel “Corona soundtrack van het jaar.” Want wat een heerlijk duistere ellende hoesten deze heren, uit het land van ome Donald, over ons heen. Hij kan ons nog zoveel wijsmaken, maar dit is zo besmettelijk als de zwarte pest. Na een korte blootstelling, ook al is het buiten de 1.5 meter, kan ik je vertellen dat je het virus zeker opgelopen hebt.

Temple of Void valt onder de categorie old school death / doom metal. Maar eigenlijk zijn ze ook weer niet te vergelijken met de death metal bands van welleer. Ze spelen traag, het is death metal, maar er zit zoveel meer in. Ik vind misschien Krypts uit Finland wel wat van ze weghebben, maar verder hebben ze echt een eigen sound geschapen. Het is zoveel duisterder als de meeste death metal bands. Bijna elke song is een epische dodenmars en verteld een heerlijk dramatisch muzikaal verhaal.

De band is ook niet bang om buiten de lijntjes te kleuren en daar hou ik wel van. Een analoog jaren tachtig keyboard, clean zang, flamenco gitaar? Het maakt Temple of Void geen flikker uit, ze rammen het gewoon door je strot. Zonder dat het ook maar ergens teveel word. Luister maar eens naar ‘Leave the Light Behind’ (het vierde nummer van kant A). Dit nummer verteld