Na het intro trapt de band af met het nummer ‘Thermageddon’. Een lekkere up-tempo opening met een pakkende riff met melodisch gitaarwerk en dito solo’s. Het geheel klinkt bruut als vanouds met populaire elementen in de vorm van de achtergrond vocalen. Vanaf ‘Art of Obedience’ zakt het tempo en deze lijn kunnen we eigenlijk doortrekken over het gehele album. Dreigende tracks als ‘Blessed Be the Fools’ worden voornamelijk gedragen door de heerlijk brute vocalen, muzikaal heeft het helaas wat minder om het lijf.

‘At the Altar of Beauty’ start furieus met lekker en stevig drumwerk van Nicolas “Ranko” Muller. De tempowisselingen en het brute karakter maken dat het nummer uitstijgt boven een flink aantal nummers. Daarna maakt Svart Crown serieus pas op de plaats, ‘Down to Nowhere’ kunnen we scharen onder de extreme metal ballads, met een fluisterende stem en clean vocals weet JB Le Bail desalniettemin een duister sfeertje te creëren, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Muzikaal zit alles sterk in elkaar en is het album zonder meer aantrekkelijk, duidelijk wordt wel dat Svart Crown een flinke stap richting richting mainstream zet maar dat is op zich geen probleem daar het album best vermakelijk klinkt.