De EP opent met het nummer ‘Doom’ lekker up tempo met blastbeats en new wave gitaarpartijen, muzikaal zit één en ander goed in elkaar. Vocaal is het wel even wennen, Anselmo varieert met zijn vocalen en zo weet hij behalve de smerige zwartgallige zang ook goregrind achtige geluiden te produceren. Ook in ‘Nail’ zijn de vocalen voor ondergetekende de boosdoener, muzikaal wederom geweldig, de vocalen zijn over het algemeen sterk en black maar… de bijna pig squels gaan mij een brug te ver.

Scour ramt lekker door met nummers als ‘Propaganda’ dat naadloos aansluit op de voorgangers en ‘Flames’ waarin voor het eerst wordt gespeeld met breaks en tempowisselingen. Met ‘Flames’ wordt enigszins afstand genomen van het black geluid, de lekker lompe gitaarriffs, breaks en plotse tempoversnellingen zijn goed voor de variatie en sluiten beter aan bij dat wat heer Anselmo brengt. Wat de band met ‘Microbes’ probeert te bewijzen is mij een raadsel, de 2 minuten piano gepingel zijn volstrekt overbodig en sluiten niet aan op het geweld dat gebracht wordt met de andere songs. Als intro naar het sluitstuk lijkt het geschikt, maar duurt het te lang. Dat sluitstuk is weer de orkaan zoals we die gewend zijn van de eerste drie nummers.

Scour brengt muzikaal sterke composities, lekker up tempo met sterke drums. Vocaal is het even slikken, maar Anselmo zal er ongetwijfeld zijn ei in kwijt kunnen…