Omega Infinity is een onaardse band (duo) dat het spectrum heeft verlegd naar het heelal. De titels van de nummers zijn vernoemd naar planeten en zo doen we een rondje melkweg. Na het intro ‘Uranus’ doen we ‘Mars’ aan. Een ruim 7 minuten durend nummer met nietige aardse vuiligheid het heelal vervuild. Bruut, smerig en tegelijkertijd dromerig. Op zich een combinatie die lastig in een nummer te vatten is, Omega Infinity weet het te brengen en de uitbarsting die ontstaat na een rustig tussenstuk aan het einde is subliem. ‘Venus’ wordt ingeleid door wat toetsenwerk, waarna opnieuw een subtiele brei over mij wordt uitgespuwd. De brute en ijzige vocalen van Xenoyr krijgen hier voor het eerst versterking van de schone vocalen van Marta (o.a. Todtgelichter).

De reis, dat mag ‘Solar Spectre’ oprecht noemen, doet een stop bij ‘Jupiter’ en net als in bij ‘Mars’ krijgen we hier te maken met vocalist Christian Kolf. Een tergend traag nummer waarbij de duo vocalen werkelijk het hoogtepunt zijn, een sterk portie zwartgallige doom. Wat een heerlijk nummer! ’Sol’ is de lengte van een zonnedag op Mars, en bij dit nummer gaat het tempo flink omhoog. Een complete chaos trekt aan je voorbij, een niets ontziend bruut nummer zonder ook maar enige subtiele trekjes en dit mag voor mij wel een aardse dag duren. ‘Neptune’ opent met sferische tonen uit de keyboards en hier krijgt Marta wat uitgebreider de kans om haar schone vocalen te laten horen. Een meeslepend en duister nummer, wellicht het meest subtiele dat voorbij komt op dit album.