Opener ‘Music’ begint veel te traag en pas vanaf 3 minuten kunnen we gaan genieten van een heerlijk vlot en swingend nummer. Het navolgende ‘Noise’ pakt je wel meteen bij de kladden en heeft wel die typische Nighwish feel. De veelvoud aan tekst wordt door Floor zeer adequaat vertolkt, bijzonder knap. Ook ‘Shoemaker’ zal hoge ogen gooien, heeft wel een beetje dezelfde opbouw maar met op het einde een bijzonder knap staaltje opera zang van Floor. Met ‘Pan’, dat wel heel erg opzichtig is voorzien van muziekstukken uit de “oude” tijden en ‘Tribal’ hebben we nog twee lekker stevige tracks. ‘Procession’ en ‘How’s The Heart’ zijn stukken melodieuzer, luisteren wel vlot weg en de folky bijdragen van Donockley zijn hier sterker vertegenwoordigd. Dat gebeurd helemaal in ‘Harvest’ dat dan wel een leuke song mag zijn, ook nog eens gezongen door Donockley zelf, maar voor mij echt geskipt had mogen worden. Het lekker doomy ‘’Endlessness’ waar Hietala eindelijk zijn vocale zijde mag laten horen is een fraai slotstuk van cd 1.

Cd 2 is er een voor de liefhebbers van mooie luistermuziek zoals die bij natuurfilms te horen is. Het zevendelige ‘All The Works Of Nature Which Adorn The World’ sterft bijna in schoonheid en is zeer vakkundig uitgevoerd. Het is echter wel voor de liefhebbers en zal nou niet bepaald dikwijls zijn rondjes draaien bij de gemiddelde Nightwish fan.

Nightwish zal met ‘Human: II: Nature’ zeker haar status als symfonische topact consolideren. Floor levert een wereldprestatie op vocaal gebied en qua sound, productie en uitvoering is het echt super dik in orde. De songs zijn uitgebalanceerd en bijna allemaal mini musicals. Ze hebben tijd nodig om te ondergaan, zijn allesbehalve catchy en wellicht te lastig om live het publiek in te pakken. Muzikaal is het dus wonderschoon en fraai complex maar het is vooral een album dat je met de koptelefoon op dient te beluisteren om de schoonheid te doorgronden. Al met al een verdienstelijk album met wederom een toename van de folky stukken hetgeen mij wel verontrust want dat gaat toch wat ten koste van de hardere kant van de band. Echte toppers ontbreken echter, qua muzikaal en vocaal luistergenot is het wel degelijk optimaal genieten.