Christian Bass die indruk maakt. De break is raar, maar gelukkig kort waardoor we die snel kunnen vergeten. ‘Expatriate’ is de welkome afwisseling in al het rammend geweld. Het is beduidend rustiger. De opbouw is sterk en ligt dramatisch, er komt nog wel wat gitaar in voor, maar het is duidelijk meer een belichting van de gevoelige kant van de band. ‘Terminate The Unconcern’ is het laatste lange nummer van dit gedeelte van het album. Het heeft wederom een duidelijke structuur met een goed intro, waarna het geheel zich toch ontpopt tot een flinke beukplaat. Het gitaarspel maakt het uitdagend, dit wordt vooral duidelijk in de break, waar de verhalende lijn van de gitaren versterkend werkt. Het tweede nummer onder de drie minuten en tevens ook de outro van ‘Of Truth’ is ‘The Ashes Of My Enemies’ en daarmee hebben we alle korte nummers van dit dubbel album gehad.

Goed door naar schijf twee; ‘Of Sacrifice’. Hier dus geen intro maar meteen een energieke aftrap met ‘Children Of A Lesser God’. Het is best een lekker nummer. Maar na de break sleept het een beetje naar zijn einde. Eigenlijk had tot de break ook prima geweest, hoewel we dan wel wat fantastisch drumwerk hadden gemist.
Rare techno, wat gebeurt hier! Het is als een foute rave, met gemene vocalen en een vleugje gitaar. Daarmee hebben we ‘La Résistance’ besproken. Clean vocals! Dat gebeurt niet vaak bij Heaven Shall Burn. Toch krijgen we hier wat van mee in ‘The Sorrows Of Victory’. Het nummer is in eerste instantie een stuk rustiger, maar trekt als een ware epos over een veldslag dan toch een beetje open, zodat Christian Bass nog even los kan gaan op zijn drums. De mix tussen de verschillende stijlen wat betreft vocalen werkt uiteindelijk toch wat verwarrend en wat begon als een mooie epos eindigt dan toch een beetje rommelig.

‘Stateless’ is zo’n harde pit plaat die de nodige stofwolken doet uitwaaien over een een veld bij een live optreden. Het is hard, agressief en het tempo ligt hoog. Ditzelfde geldt voor ‘Tirpitz’ alleen heeft ‘Tirpitz’ een lange outro, zodat je even op adem kunt komen voor wat er nog komen gaat. Want voor wie dacht het kan niet harder…..Nou dat kan ’t wel. ‘Truther’ is werkelijk een tsunami van agressie. Het tempo ligt wel heel hoog. Lekker om je coronavet eens op te verbranden? Toch voelt het een beetje rommelig. De enige vraag die dan nog rest; zou drummer Christian Bass nu dan eindelijk moe zijn? De band heeft ook nog een bassist en dat mogen we horen in de intro’s van ‘Critical Mass’ en ‘Eagles Among Vultures’ waarin Eric Bischoff wat meer op de voorgrond treedt. Beide prima intro’s voor het harde beukwerk wat volgt. Afgesloten wordt er met ‘Weakness Leaving My Heart’. Mooi spel tussen strijkers en toetsen sleept je mee het nummer in. Het duurt wel wat lang voordat dit aangevuld wordt met een subtiele gitaar. Het is rustige rock en voor Heaven Shall Burn de gevoelige ballad die de andere kant van de band maar weer eens belicht.

‘Of Truth And Sacrifice’ is eigenlijk een prima album op ‘La Résistance’ na, valt er niks op aan te merken. Toch voelt het allemaal of het heel lang duurt. Waarschijnlijk omdat er vaak gekozen wordt voor dezelfde opbouw in de nummers, en de nummers relatief lang zijn. Met 19 nummers krijg je in ieder geval wel waar voor je geld. ‘Of Truth’ zit wat sterker in elkaar, hoewel dat wel een kwestie van smaak is, aangezien ‘Of Sacrifice’ beduidend harder is. Het is in ieder geval veel om te beluisteren, dus aangezien de halve wereld in lockdown zit, misschien ook wel het juiste album op het juiste moment.