Voor de opvolger heeft Dino dezelfde vriendengroep om zich heen. Ook nu zijn de composities robuust met instrumentale krachtpatserij, die doet denken aan Dream Theater, Fear Factory, Freak Kitchen en Kamelot. Dino’s fabelachtige stem toornt boven het geweld uit met zanglijnen, die aan Jorn Lande (Ark, Yngwie Malmsteen, Masterplan en Allen/Lande) refereren. De plaat heeft wat minder melodie, speltechniek, power en stevige thema’s zitten de subtiliteiten soms in de weg.

‘Jaws Of Life‘ en ‘Power To The Peopl’ hakken er lekker in. De laatstgenoemde song is literair ook sterk opgezet. Ook ‘Hangman’ is zo’n blockbuster met verschillende passages en geweldige gitaren! ‘Seasons’ volgt in een wat trager tempo en een vibe van Fates Warning en de latere Queensryche. ‘What The Hell Is Going On’ houdt het tempo wat rustig, met een mooie afwisseling tussen akoestische en elektrische gitaren.

Het volgende ‘Groove Central‘ is stevig, met passages uit de moderne metal, maar mist ook wat verrassingen en diepte. ‘Fool In Rain’ heeft veel invloeden van de jaren ’80 Whitesnake met een prachtige gitaarsolo, terwijl ‘How Many Times’ verschillende stijlen aan elkaar plakt, in een moderne modus, zoals bij Soen en Leprous, mooi gedaan! De rust van een piano en wat stillere passages houden ‘Torn’ overeind. De titelsong van de plaat sluit na 44 minuten de zaak af met groteske power, virtuositeit en klasse, wat een einde! Alle thema’s uit vorige songs lijken bij elkaar te komen.

Tja, dit is wel gaaf, hoor! Het debuut scoorde bij mij wat meer op onbevangen melodieën en lef, maar de nieuweling is krachtiger, met steviger fundamenten. De composities zijn wat meer geslepen, hechter en strakker met de magistrale stem in de voorhoede. Ook qua lyrics is er meer verbinding, Dino is hierin wat ‘verder’ gevormd. Hele gave luistertip voor de fans van stevige power metal!