‘Origin’ is als intro spannend maar doet zeker nog niet twijfelen aan welke kant we staan. Dapper hiero hoor! Zeker nog niet ‘Afraid To Die’ na 1:48 minuten. Dit voelt, als onderdeel van een EP, als verspilling aan. De subtiele intro staat namelijk enorm in contradictie met het daarop volgende nummer ‘For Those Afraid To Die’. Het heeft een rauwe en wat industriële vibe. Het is bij tijd en wijlen een muzikale chaos, waar gedurende het nummer er meer ritme en structuur in komt. De vocalen van Mason Preece zijn erg op de voorgrond, rauw en ongepolijst, maar raken die snaar net niet.

Allicht is dat de reden dat niemand minder dan Jesse Leach van Killswitch Engage op het volgende nummer ‘Heaven’ komt ondersteunen. De vocalen blijven hier logischerwijs ook meer op de voorgrond. Waar het nummer meer melodie kent, en vooral meer structuur. Hierdoor verliest het zijn kracht niet. De breakdown wordt ingezet net wanneer de verkozen melodie doormiddel van een gitaar riedeltje, op de zenuwen begint te werken. Gelukkig weet Cris Baker op de gitaren ook de rauwe verharding goed te ondersteunen.

De rammende afsluiter en het nummer met de meeste potentie is toch wel ‘House Fire’. De rammende opening gaat over in een beukend geheel van stoere riffs. Dit heeft ballen. Hier ligt de nadruk niet alleen op mean vocals, maar weet Mason Preece te overtuigen met rappe clean vocals. Het is lomp en hard, en voelt als een verademing. Het is net wat zwaarder dan eerder op de EP, maar dit geluid past goed bij de band