‘Falling To Pieces‘ opent slepend en sterk, gelaagde vocalen in de refreinen, helemaal in de stijl van de latere Winger, geweldige track! Een korte, fraaie solo is pakkend en het nummer kent een rustig thema, dat in een slotrefrein afsluit, iets dat deze band vaker doet. ‘Ray Of Light’ volgt, een heerlijke toetapper met gedubbelde zang en pakkende akkoorden. De track maakt plaats voor ‘Alive‘, een wat duwende track, met invloeden van Frontline. ‘City Of Angels’ is melodieus, minder gruizig, een mooie song met een solistisch middenstuk, heerlijke invulling van Wartmann!  ‘Stand Up’ is een drukkend nummer, met ballad moods.

 De stamper ‘Best Of Me’ is met de gedragen zang een fijne uitschieter van de plaat. ‘Falling From Grace’ is een mooi nummer, maar verschillende thema’s uit de plaat komen terug, de track lijkt wel wat richtingloos. ‘Frontline ‘ volgt, het is een pakkende, melodieuze rocksong, ook hier is het effect van gedubbelde zang effectief. ‘The Last Day‘ is voor mij de sterkste compositie van de plaat, gebruik makend van de vaste ingrediënten van de band: dubbele zang, bovenliggende refreinen, een duwende ritmesectie en poepruig gitaarwerk!  ‘How Long’ sluit de plaat af, een terugkerend gitaarthema en aanstekelijke zangstukken zitten mooi verweven, sterk gedaan!

Ray Of Light komt eigenlijk uit het niets op de markt, de band was hier en daar al afgeschreven. Maar ‘Salute’ is een leuke plaat, die veel luisterbeurten gemakkelijk verdient. Wel zijn er wat terugkerende ideeën in de songs, leuk voor de herkenbaarheid, maar compositorisch laat men hier en daar wat kansen liggen. Alle lof en respect voor het spel en het doorzettingsvermogen van deze mannen, Robert Böbel kan met een gerust hart van bovenaf meeluisteren. Nu snel het podium op, mannen!