Wat blijkt: als je de plaat opdeelt in 2 nummers (oke, ze bestaan uit 3 stukken elk) en hem vernoemd naar een prog band uit de jaren 70, dat de hypetrain dan ook hard door rijdt. Dan heb ik vaak de neiging om extra kritisch te zijn. Maar ook deze extra kritische houding zorgt er niet voor dat ik niet positief ben over deze plaat. Het is gewoon echt een mooi en goed werk geworden, waarbij de elementen die op eerdere platen aanwezig waren, beter uitgewerkt zijn en goed op hun plek vallen. Men had het vroeger wel eens over de “belangrijke 3e plaat”, dit is een duidelijk voorbeeld dat vroeger daaronder was gevallen. 

Absolute Elsewhere’ valt uiteen in 2 delen, namerlijk ‘The Stargate’ en ‘The Message’. Deze nummers zijn allebei driedelig en duren ongeveer 20 minuten. Je hebt alleen nergens het gevoel dat de nummers of onderdelen hiervan zo lang duren. Je krijgt een 40 minuten lange space trip voorgeschoteld waarin death metal, progrock en ambient goed gemixt zijn. Origineel zonder corny te worden, maar wel to the point. Het is lastig om het goed te omschrijven, dus luister  het vooral eens op Spotify, of een andere streamingsdienst. Dit is typisch zo`n plaat die niet voor iedereen is, maar als je een wat meer open vizier hebt kun je je hier geen buil aan vallen!