De conclusie kan na het eerste nummer wel getrokken worden dat dit gewoon wel een lekkere plaat moet worden. Gelukkig kunnen we hierbij ook weer spreken van een nieuwe term, namelijk “Aristocratic Suicidal Black Metal”. Want er waren nog niet genoeg sub-subgenres. We hanteren hiervoor de volgende eigenschappen: pakkende riffs die lekker wegluisteren, polka`s afgewisseld met blasbeats en rollende midtempo drums, afgetopt met een goede krijs. Deze mannen weten wel wat omhoog is en hoe je goede nummers schrijft. Luister maar naar de lekkere start van ‘The Horn Marauding’ met van die typische tremolo riffs, of de doomy breaks in afsluiter ‘Twelve Moons in Hell’. Er is genoeg variatie aanwezig, de riffs luisteren lekker weg en de productie is niet te gruizig. Wat wil je nog meer?

Voor de puristen onder ons is dit wellicht allemaal net wat te toegankelijk of niet bruut genoeg, maar ik zou daar zelf niet zoveel om willen geven. Kanttekening: we hebben hier te maken met een band uit Quebec, maar ze vallen qua sound niet in de Metal Quebecois Noir sound als je het mij vraagt. Geen probleem verder, je zet deze plaat gewoon weer aan als ie afgelopen is. Lekker werkje!