Buiten Mike Browning zijn er geen originele leden in deze band over, die we kennen van de cult klassieker ‘The Key’. Waar die sound toen nieuw en uniek was, met keyboards ondersteunde technische death metal, die een spacy/sci-fi insteek had, kunnen we concluderen dat Nocturnus A.D. nog steeds een uniek geluid heeft. Het is zelfs wat meer thrashy ingestoken, getuige de kortere rechttoe rechtaan nummers ‘The Ascension Throne of Osiris’ en eerste single ‘CephaloGod’. De nummers hebben een kop en een staart, met prima riffs en solo’s en de karakteristieke schreeuw zang van Browning. Die levert wel steeds meer aan kracht in helaas, wat ook meteen een van de minpunten van deze plaat is. Vanaf ‘Mesolithic’ gaan we wel lekker de proggy kant op. Vergelijking met Atheist ligt hier snel op de loer, maar ook de gekheid van Faith no More zou geen vreemde vergelijking zijn. Helaas is het nummer vrij fragmentarisch van aard en kom ik er nooit echt lekker in.

Dit thema geldt helaas wel voor de rest van de plaat. Het talent en de kunde zijn zeker op gitaargebied aanwezig. Gitaristen Heftel en Koblak kunnen echt wel een moppie spelen, wat we terug horen in vette riffs en gave harmonieën en smakelijke solo’s. Ook de keyboards vallen er prima in, maar het pakt mij allemaal gewoon niet zo. Voor de liefhebbers van Vektor en eventueel Voivod zou dit nog wel een interessante plaat kunnen zijn.