Het resultaat mag er zijn, ‘Child Within The Man’ ademt de gloriedagen uit en heeft een lekkere “feel good vibe”. Opener en tweede single ‘Everybody Bleeds’ is lekker up-tempo en heavy, en sleurt je mee de jaren 80 in. Sterk gitaarwerk en solo’s van Devin Bronson en een Bach die laat horen dat er nog steeds niets aan te merken op zijn vocalen. Het wat korte ‘Freedom’ sluit naadloos aan op de voorganger en ook hier is het gitaarwerk opvallend sterk waar we in dit nummer John 5 van Mötley Crüe horen. De voorlopig laatste single ‘(Hold On) To The Dream’ opent als een ballad, maar gaat over in een lekkere, ietwat populair, klinkende rocker.

‘What Do I Got To Lose?’, de eerst uitgebrachte single, is ook weer zo’n rocker die lekker weg luistert, zo’n nummer dat voorzichtig een glimlach op je gezicht brengt. Anders is dit met ‘Hard Darkness’, het nummer heeft een geheel andere vibe en klinkt een beetje als een buitenbeentje, waar de solo van Orianthi Panagaris (o.a. Alice Cooper) een hoogtepuntje is. ook ‘Vendetta’ is zo’n nummer dat het voor mij net niet heeft en wordt overschaduwd door een heavy rockers als ‘Future Of Youth’ en ‘F.U.’ (Fake You) waar we gitarist Steve Stevens van onder andere Billy Idol te horen krijgen. Met ‘Crucify Me’ en ‘About To Break’ noteren we geen hoogtepunten maar gewoon solide heavy rockers. ‘To Live Again’ is een semi-ballad en een leuke afsluiter.

Uiteindelijk wordt ik wel vrolijk van dit album. Verschillende songs hebben de emotie van de klassiekers van weleer, zonder ze ook maar te willen vergelijken want dat is zinloos. Bach beschikt nog steeds over een geweldige strot en weet uitstekende muzikanten aan zich te binden. ‘Child Within The Man’ is een oerdegelijk album met een aantal heerlijke uitschieters.