Aardvark bestaat uit een viertal mannen die heavy metal spelen zonder opsmuk of poespas en dat is exact wat past bij de cultuur. De mannen uit Melbourne spelen ongecompliceerde metal die doet denken aan bands als Rogue Male uit het NWOBHM tijdperk. De heerlijk rauwe vocalen van gitarist Ed Vaark en de min of meer eenvoudige opbouw van de songs hebben een sterke “feel good vibe” en dat maakt dat de nummers lekker wegluisteren.

Het album opent met het nummer ‘Ankh’ en dat is dan weer geen dertien uit een dozijn nummer. Een rustig intro verandert in een lekker heavy nummer, maar na een lekkere solo zakt het tempo weer en krijgen we een fade-out om vervolgens weer knallend te eindigen. Lekkere heavy rockers als het titelnummer ‘Tough Love’ en het eerder uitgebrachte ‘Don’t Call Me a Liar’ zijn lekkere heavy nummers en rammen lekker door.

Een nummer als ‘Fire’ klinkt wat populairder, waar Aardvark met nummers als ‘Destructor’, ‘Fight Back’ en ‘Killer’ weet te brengen. Nummers met sterk gitaarwerk en sterke solo’s door het duo Wilcox / Vaark en waar de zanger met zijn incidentele high pitch uithalen het jaren 80 gevoel weet terug te halen. ‘The Dream Is Nearly Over’ is de traditionele ballad en ondanks de gedurfde poging van Vaark (eerlijk gezegd zijn de backing vocalen meer raak), de bijna even traditionele solo’s beklijft dit nummer niet. ‘Too Old to Cry’ van de eerste uitgebrachte single klinkt weer lekker heavy en is een mooie afsluiter.