In 50 minuten krijgen we zeven lange nummers voorgeschoteld, die niet onder de vijf minuten vallen. Voor de doorgewinterde metal luisteraar is dit uiteraard geen probleem, maar wellicht vindt u het naar zes jaar pauze wat weinig. Ik zal me er verder niet door laten beïnvloeden. De pure black metal momenten zijn op deze plaat over het algemeen wat meer naar de achtergrond gedreven en hebben plaats gemaakt voor wat meer avantgardistische en progressiever werk. De laatste term kan wat vies klinken, maar betekent hier weinig meer dan dat we geen standaard blasts meer horen. Cleane zang en rustigere passages zaten al langer in het werk van Farsot verstopt, maar komen vrij natuurlijk wat meer op de voorgrond op ‘Life Promised Death’.

De start van ‘Chimera’ is hier een goed voorbeeld van, het bouwt mooi op naar climax en net als je daar bent, houden we nog even in voor het losbarst. Knap gecomponeerd, want ik zat al klaar om met mijn hoofd te gaan knikken. Zo is ook opener ‘Nausea’ niet vreemd van verassingen. Na een rustig noisy intro gaan we daar juist wel lekker pompend van start, maar later in het nummer komen we in wat meer mid-tempo sferen terecht. Qua atmosfeer hebben we sowieso niet te klagen, de productie is dik in orde en qua tekstuele thematiek zitten we in de goede hoek. Deze lijkt nog steeds te wijzen op haat, angst, dood en rouw. Prima in het zwart geblakerde straatje dus.