Bij de inzet van ‘Three Steps To Hell’, zwakt dit helaas behoorlijk af. De riffs kunnen zo op een Metallica album, waardoor het nog een aardige rock vibe heeft, maar het oh ho ho gehalte zorgt dan toch echt voor een te simpele indruk. Over ‘In Death We Trust’ kan veel geschreven worden. Het nummer gaat werkelijk alle kanten op. Toch houden we het hier kort. “Less is more” en dit is te veel!

De serieuze kant van de band moet belicht worden in ‘1939’ wat tekstueel echt wel een belangrijke boodschap draagt over het stoppen van oorlogen. De coupletten zijn rustig en passend somber. Het refrein is helaas te vrolijk, en past weer in zo’n jaren 80 actiefilm waarin alles goed komt. Het breekt af aan de boodschap en dat is jammer. Had dan de lijn van ‘The Revenant’ gevolgd, dit is een volledige ballad en prima geschikt om belangrijke boodschappen over te dragen. Maar goed twee ballads op één album is ook weer wat.

Uiteindelijk komt het dan neer op dat laatste nummer ‘Five Angry Man’. Het opent met de nodige ballen, gaat over in een rustig couplet maar met een rappe tekst. Dit is een gewaagde overgang maar het werkt. Het geheel heeft een rare vibe, maar eindelijk komt die Psycore dan echt naar voren. Dit had veel meer gemogen, en is zonder meer het hoogtepunt van het album.

Wat je bij Dymytry hoort, is dat ze voor een keuze staan. Kiezen ze voor de uitgekauwde veilige route en snel succes bij een groot publiek dan is de jaren 80 vibe prima, en past de invloed van power metal als overheersende factor binnen hun nummers prima. Gaan ze voor gewaagd en genres die toch dichter bij hen zelf liggen? Dan is de weg naar een groot publiek allicht lastiger, maar de muziek zeker vetter. Het album ‘Five Angry Man’ heeft in ieder geval niet zoveel indruk gemaakt als het gelijknamige nummer.