Was dat dan niet waar? Nu ja, het lijkt aan de oppervlakte wel te kloppen en ook in een eerste luisterbeurt haal ik deze genres er zeker uit. Maar zoals zo vaak is de werkelijkheid wat complexer en zo ook hier. Zowel Radeloos, als Ziedend haal ik er uit. Vooral de zang haalt beide emoties in mij naar boven. Maar hoor ik op ‘Doornenpad’ ook niet een voorzichtige groove voorbij komen? Mijn hoofd gaat in ieder geval lekker rustig op en neer in het refrein. Qua songstructuur is het wel een tikkie voorspelbaar, maar gelukkig zitten er genoeg rafelrandjes aan de nummers zelf om een dikke glimlach op mijn gezicht te toveren.

Gelukkig drukt deze band zich ook uit zoals je het van een Nijmeegse crust band mag verwachten, namelijk tegen rechts extremisme, getuige de teksten van ‘Blut und Buadet (Rot Toch Op Man)’. Wat ook de kortste en hardste song op deze plaat is, die tegen de grind aanligt. Verder blijft het toch een doorspekking van crustpunk met black metal. Denk hierbij ook aan Dodsrit of Martyrdod, om maar een beetje in de Zweedse hoek te blijven hangen. De productie is prima, vies genoeg om te overtuigen, maar clean genoeg voor ongeveer alle details, getuige ook de slepende uitsmijter ‘Een broeder in striemen en bloed’. Liefhebbers van het genre dienen deze plaat zeker even te checken voor een retroactieve top 10 update.