Grindcore is trouwens wel een beetje een misleidende term, aangezien Fuck the Facts onder de bezielende vocale leiding van Mel Mongeon wel een breder spectrum raakt dan alleen het korte roswerk. Zo ook op ‘Pleine Noirceur’. Er wordt geopend met ‘Doubt, Fear, Neglect’, een slepende track die meer in de hardcore rust dan in de metal. Hier komt ook direct de creatievere kant naar boven van gitarist Topon Das, die mij altijd wel aangestaan heeft in deze band. Er wordt mooi met melodie gespeeld in de leads en riffs, terwijl er ook gewoon goed doorgezaagd wordt.

Na deze opener krijgen we met ‘Aileurs’ gelukkig een lekkere korte beuker, met d-beat erin. Precies waar ik op zat te wachten. Je waant jezelf gewoon in een zweterig klein zaaltje waar iedereen tegen elkaar op beukt. Dit geeft goede energie. Helaas beperkt dit nummer zich samen met ‘Sans Racines’ tot de korte knallers. Op de rest van de plaat zien we een ander gezicht van de Canadezen, dat stiekem al wel aanwezig was, maar niet zoveel ruimte kreeg.

Fuck the Facts heeft duidelijk verdieping en verbreding gezocht in de afgelopen 5 jaar dat er rust genomen werd. Er komt een boel hardcore en sludge om de hoek kijken, wat de wat langere speeltijd wel nodig heeft. 40 minuten is namelijk wel wat aan de lange kant voor een grindcore power trip.