Op het moment dat dan echt de verveling is toegeslagen is het tijd voor ‘Night Reaction’. Drums zijn hier veel meer in de lead en dat werkt verfrissend. Het geheel heeft een fijn tempo, met strakke riffs maar het heeft vooral iets speels. Duidelijk meer variatie, en daar ben je als luisteraar op dit punt ook wel aan toe!

Om nog meer variatie in te brengen mag de rockballad natuurlijk niet ontbreken. ‘Chains Of Love’ kent een stabiele opbouw. De vocalen van Martin Holsner komen goed naar voren, en uiteraardwordt die geile gitaarsolo ook weer aan het geheel toegevoegd. ‘Break (into forever)’ is een fijn rocknummer. Niet een te hoog tempo, ook niet heel spannend. Wel iets meer rauwheid op de vocalen en dat is oké. De “break” heeft natuurlijk weer de nodige gitaarsolo’s, want die zijn “forever” terugkomend op dit album.

‘State Of Denial’ heeft de solo’s in de intro, om het roer maar eens om te gooien. Het geheel heeft een rustige vibe, en valt wel terug in de vertrouwde opbouw. Iets heel anders is dan de afsluiter van het album ‘Neon Sunrise’. Entousiasme alom met de rustige western vibe, om er vervolgens achter te komen dat dit meer een outro van het album is.

‘Neon Sunrise’ is al met al een redelijk album van Captain Black Beard. Was dit in de jaren 80 geproduceerd dan had het een grote hit geweest. Helaas zijn we nu wat meer verwend en zou iets meer variatie in de opbouw welkom zijn. Solo’s zijn vet, maar niet als je bij het begin van het nummer al kunt voorspellen waar ze ingezet gaan worden, en dat was helaas de tendens op dit album. Uiteindelijk is dan de album hoes het meest spannende.