Alcatraz Open Air '22 - Dag 1 - Kortrijk 12.08.2022
Theo Wapenaar & Erik van Dijk | Photography © Eus Straver & Kick Verhaegen
Van vrijdag 12 t/m zondag 14 augustus is het Alcatraz festival in Kortrijk de plaats voor metal liefhebbers. Het festival dat deze jaargang een vierde podium in gebruik heeft genomen heeft voor de eerste dag een aantrekkelijk programma. Met namen als Vandenberg, Mgla, Uli Jon Roth en Accept staat er veel variatie op het programma.
Het festival terrein is in vergelijking met 2021 weer grootser opgezet. Natuurlijk is er de Prison Stage, de Swamp en La Morgue, maar deze jaargang is er een enorme tent bijgekomen die de naam Helldorado heeft meegekregen. Verder is de Metal Market in tact gebleven en is het nog steeds fijn relaxen in El Presidio. Het belooft tropisch warm te worden en ook daar is op ingespeeld, tussen 14:00 en 19:00 zijn er gratis waterflesjes beschikbaar op een vast punt af te halen. Op naar de Prison Stage waar om 10:45 het eerste bandje van Alcatraz Open Air ’22 aftrapt.
Het relatief onbekende Duitse ‘female fronted’ kwartet April Art krijgt de eer om Alcatraz 2022 te openen op de Prison Stage (hoofdpodium). De band onder aanvoering van de roodharige zangeres Lisa-Marie Watz zet een vrolijke en energieke show neer met hun mix van alternatieve en nu-metal achtige klanken. Aangezien het langzaam toestromende publiek op het Alcatraz terrein voornamelijk bezig zijn met het vergaren van drankmunten en het verkennen van de omgeving is slechts een handjevol toeschouwers getuige van een prima optreden.
Op datzelfde moment is het aan het Londense Urne om de nieuwe tent Helldorado te openen. Deze band is ontstaan in 2016 en bracht na een EP in 2018 vorig jaar het album ‘Serpent & Spirit’ uit. Muzikaal worden we hier getrakteerd op lompe sludge wat opmerkelijk lekker klinkt. Met nummers als het titelnummer van de debuutplaat en ‘The Palace of Devils & Wolves’ weet het drietal in korte tijd te overtuigen. Het publiek, dat slechts mondjesmaat de verrichtingen van het drietal bij woont, omarmt de band en laat de lompe groovende riffs over zich heen denderen. Urne is een leuke band, die meer aandacht zou verdienen.
Een uur later geeft het internationale gezelschap Warkings acte de préséance op de Prison Stage. De ridders, of beter gezegd, gladiatoren afkomstig uit Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland bestaan sinds 2018 en hebben inmiddels drie albums op hun naam staan en het vierde album ‘Morgan’ zal in november 2022 het licht zien. De theatrale power metal trekt voor het nog altijd vroege tijdstip redelijk wat bekijks op de festivalweide en gezien het aantal vuisten dat de lucht in gaat bij de melodieuze strijdliederen heeft de band al een behoorlijke aanhang. Visueel is het allemaal dik in orde, de vier bandleden zijn allen gekleed in een gladiator outfit en ook is de podium aankleding goed verzorgd met als opvallendste detail die vier schilden die de basdrums van drummer The Spartan sieren. Het gastoptreden van de zangeres Morgana le Fay doet een extra duit in het zakje van het optreden met melodieuze en soms tegen grunt aanhangende backing vocals. Voor de power metal fans was dit even een momentje om te smullen want ondanks dat Alcatraz qua stijlen altijd een prima uitgebalanceerd programma in het (hard) rock/heavy metal genre, is dit één van de schaarse power metal acts op deze editie.
Vorig jaar was door de pandemie het programma Europees en vooral Belgisch georiënteerd en dat zorgde voor een aantal verrassingen. Wat goed is komt terug moet de organisatie gedacht hebben en zo worden we ook dit jaar getrakteerd op het Antwerpse Bark. De band is ontstaan in 2014 en bracht in 2020 het derde album ‘Written in Stone’ uit en is op het moment druk aan het werk aan het vierde album. Vandaag treedt Bark aan zonder Martin Furia, die wederom verplichtingen heeft met Destruction. In plaats van een inval gitarist is er bij deze show een andere bassist opgenomen waardoor Jorn Van der Straeten de gitaartaken op zich moet nemen. Dit alles is geen probleem voor Jorn en Bark en onder leiding van de geweldige frontman Ron Bruynseels wordt er weer vol gas gegeven. Natuurlijk krijgen we nummers van de eerste drie platen te horen zoals ‘I’m a Wreck’ en het heerlijk groovende ‘Hollow Words’, maar vandaag brengt Bark ook een aantal nieuwe nummers. Sterke nummers die stiekem doen verlangen naar de nieuwe plaat. Bark zorgt voor vermaak in de Swamp tent waar een eerste circlepit een feit is. Wat de line up ook is, Bark verzaakt nooit.
Naarmate de dag vordert stijgt ook de temperatuur met rasse schreden. Voor vele bezoekers een reden om de schaduw op te zoeken of om elders op het terrein een bezoek te brengen aan de El Presidio bar, alwaar de bezoekers lekker beneveld kunnen raken en dan bedoel ik niet (alleen) van de lekkere Belgische biertjes aan de bar maar juist van de verkoelende nevel die neerdaalt vanuit het dak van de tent. Echte gitaarliefhebbers staan om 14.30 uur uiteraard in de brandende zon om te genieten van de gitarist Uli Jon Roth. Roth is behalve voor zijn solowerk bekend voor de periode dat hij actief was als gitarist voor de Duitse hardrock band Scorpions. Uli verving tussen 1973 en 1978 Michael Schenker en nam in die periode vier albums op met de band. Hoewel Roth verschillende solo albums heeft uitgebracht is de Scorpions tijd toch een beetje blijven kleven. Vandaag op de Prison Stage is het na een aantal nummers uit de solo carrière ook weer raak. Tot vermaak van het publiek komen de oude Scorpions krakers als o.a. ‘All Night Long’, ‘Pictured Life’ en ‘Catch Your Train’ voorbij en vormen deze nummers de hoogtepunten van de set van Uli Jon Roth. Ook de afsluiter is overigens een cover, Roth c.s. sluiten af met de Bob Dylan cover ‘All Along the Watchtower’ en brengen een meer dan vermakelijke show.
Op deze eerste detentie dag binnen de poorten van Alcatraz staan in tegenstelling tot zaterdag nauwelijks thrash metal bands geprogrammeerd dus met al het gemak van de wereld speelt het Griekse Suicidal Angels de volledig gevulde Swamp stage tent geheel plat. Het is niet geheel terecht om te zeggen dat Suicidal Angels dat te danken heeft aan het bovengenoemde feit want de band is in de huidige bezetting goed op dreef, zowel live tijdens (vele) shows als met vette albums. In 2018 en 2021 deelde dit kwartet ook al rake klappen uit op Alcatraz maar op deze editie slaat de band nog even wat harder toe. Met vier nummers van het meest recente album ‘Years of Aggression’ (2019) en de min of meer verplichte afsluiter ‘Apokathilosis’ wordt er flink gemoshed en gecrowdsurfed. Het venijnige ‘Bloodbath’ en de hakkende meezinger ‘Capital of War’ maken samen met de flinke wall of death tijdens ‘Moshing Crew’ het feest compleet. Suicidal Angels speelt strak, het geluid is goed en het publiek gaat op tilt. Deze “the best of de eerdere twee Alcatraz optredens” is een prima vermaak. Ik zou zeggen op naar Alcatraz 2023!
Het Amerikaanse Unearth tapt uit een geheel ander vaatje. De band uit Boston, Massachusetts wordt gecategoriseerd als een metalcore band en bracht inmiddels al zeven albums uit waarvan ‘Extinction(s)’ uit 2018 het laatste is. Beukende en groovende ritmes, melodisch gitaarwerk en solo’s en een brullende frontman in Trevor Phipps zorgen voor een vermakelijk schouwspel op de Prison Stage. Met nummers als ‘My Will Be Done’ en het snelle ‘Giles’ worden de “inmates” meegesleurd in een potje agressieve muziek en is een ciclepit haast onvermijdelijk. Unearth dendert onverminderd voort zonder ook maar ergens gas terug te nemen en dit terwijl het kwik inmiddels de tropische waarde heeft bereikt. ‘Zombie Autopilot’, ‘Sanctity of Brothers’ en het afsluitende ‘Black Hearts Now Reign’ zorgen voor een verhit tafereel met een grote pit en crowdsurfers. Unearth laat duidelijk de stem horen en zorgt voor een vermakelijk optreden.
Vijfendertig jaar na het verschijnen van het derde album ‘Alibi’ besloot Adrian Vandenberg, na een indrukwekkende carrière met Whitesnake, Manic Eden, Moonkings en tussendoor ook nog als kunstenaar, de band Vandenberg in 2020 weer nieuw leven in te blazen. Met een compleet nieuwe line up verscheen in het jaar van wederoprichting een nieuw album met de toepasselijke titel ‘2020’. Dankzij welbekende redenen is het in 2022 eindelijk mogelijk om dat album live te gaan promoten. Naast Adrian (Adje voor Nederlanders en Belgen) himself zijn bassist Randy van der Elsen en drummer Koen Herfst nog steeds aan boord. Zanger Ronnie Romero is inmiddels vervangen door de onvolprezen Zweed Mats Levén. Na spetterende optredens in de Boerderij (Zoetermeer) en het Katwijkse Haringrock staat de band vandaag op het menu van Alcatraz.
Ondanks de hitte die nog steeds behoorlijk blijft hangen op het veld verschijnt er veel volk bij de Prison stage. Vandenberg opent met ‘Shadows of the Night’ dat tevens de opener van het laatste album is. Het geluid is niet optimaal en lijkt wel wat flets te zijn, iets dat de melodieuze hardrock van Vandenberg totaal niet ten goede komt. Na wat kleine technische mankementjes schotelt de band het publiek een prima gevarieerde set voor met tracks van het laatste album o.a. ‘Freight Train’, ‘Hell and High Water’, ‘Ride Like the Wind’, klassieke Vandenberg nummers o.a. ‘Your Love is in Vain, ‘Burning Heart’ en Whitesnake krakers o.a. ‘Judgement Day, ‘Here I Go Again’. Het vuur van eerdere optredens komt op Alcatraz niet tot uiting. Zanger Mats Levén is goed bij stem maar verzuimt net als Adje regelmatig contact met het publiek te zoeken en dat is ook niet te compenseren door het enthousiasme van drummer Koen Herfst die zijn uiterste best doet om het publiek op te zwepen. De hoge temperatuur, het mindere geluid en de technische kleinigheden gooide vandaag roet in het eten want deze band is wel degelijk in staat om de boel in vuur en vlam te zetten.
Op de Swamp Stage staat inmiddels Dark Funeral klaar. De black metal band uit Stockholm is ontstaan in 1993, bracht zeven albums uit en is de underground scene langzaam aan het ontgroeien. Het laatste album, ‘We Are the Apocalypse’, verscheen in maart dit jaar via het gerenommeerde Century Media Records. Wanneer Dark Funeral aanvangt is de tent volledig gevuld met publiek. De podium presentatie van Dark Funeral met de mooie kostuums en corpse paint is aansprekend en zo ook de opener ‘Unchain My Soul’ van het geweldige album ‘Where Shadows Forever Reign’. Lekkere black nummers als ‘Open The Gates’ of het meer theatrale ‘Leviathan’ volgen, hoogtepuntje zijn de nummers ‘The Secrets of the Black Arts’ en ‘Where Shadows Forever Reign’ waarmee Dark Funeral afsluit.
The Darkness is een Engelse glamrockband en is nu niet echt de band die je verwacht op het Alacatraz festival. De band is ontstaan in 2000 en bracht inmiddels vijf albums uit, waarvan ‘Pinewood Smile’ uit 2017 het laatste is. De prison ground staat afgeladen vol en gek genoeg lijkt het publiek te genieten van de verrichtingen van de band. Nummers als ‘Growing on Me’, ‘One Way Ticket’ en ‘Motorheart’ gaan er in als zoete koek. Zanger Justin Hawkins zingt met een kenmerkende kopstem en zoekt hierbij regelmatig het randje op van zijn vocale bereik. Ook wat acrobatiek Hawkins een uitblinker en brengt hij vermaak, ja serieus nemen kan ik het niet maar vermakelijk is het allemaal wel.
De tweede Venom plaat ‘Black Metal’ viert dit jaar haar 40ste verjaardag en om dat heuglijke feit te vieren toert oorspronkelijk Venom gitarist Jeff “Mantas” Dunn met zijn band Venom Inc., voor de gelegenheid versterkt met drummer Nick Barker (o.a. Cradle of Filth, Dimmu Borgir, Testament), langs diverse festivals om het album integraal ten gehore te brengen. De Venom uit de hoogtijdagen zullen we echter nooit meer te zien krijgen dus de discussie of deze Venom Inc. of het huidige Venom van originele zanger Conrad “Cronos” Lant het recht heeft zich de “True Venom” te noemen laten we maar achterwege. Het is even raar om op het podiumdoek de hoes van “Black Metal’’ te zien waarop het oudere Venom logo uit de ‘Welcome to Hell’ tijd prijkt, maar het roept wel nostalgische gevoelens op net als de eerste tonen van ‘Black Metal’ trouwens. De vocalen van Tony ‘Demolition Man’ Dolan (Venom lid van 1989-1992) worden tijdens het openingsnummer overstemd door zijn mede muzikanten maar dat euvel is bij het tweede nummer ‘To Hell and Back’ gelukkig al verholpen. Venom Inc. speelt zich zeer degelijk door de set, bestaande uit enkel klassiekers, heen en het publiek slaat er goed op aan en participeert door luidkeels mee te brullen. Hier en daar hoort de oplettende luisteraar dat gitarist Mantas hier en daar een solo’tje iets anders speelt dan op de plaat en soms ook wat extra effecten toevoegt aan zijn spel. Het vuurwerk en andere show elementen uit de oude tijden zijn in hun geheel verdwenen en dat is jammer want erg veel actie zit er niet in de show van deze oudgedienden. Venom Inc. weet de festivalgangers en fans tot aan het afsluitende ‘At War with Satan’ te bekoren en daar gaat het tenslotte om.
Tegelijk met Venom Inc. speelt het Canadese Voivod in de Helldorado. De progressieve metal band uit de Franstalige provincie Quebec is ontstaan in 1981 en bracht in die jaren een aantal albums uit waarbij de band evolueerde van thrash metal band tot de progressieve metal band die het nu is. Voivod bracht eerder dit jaar het vijftiende album uit getiteld ‘Synchro Anarchy’ een album dat goed ontvangen werd. De opening van vandaag komt van de albums ‘Dimension Hatröss’ en ‘Nothingface’ met nummers als ‘Experiment’, ‘The Unknown Knows’ en ‘Tribal Convictions’ voordat we met ‘Synchro Anarchy’ het eerste nummer van het nieuwe album te horen krijgen. Denis “Snake” Bélanger is weer geweldig bij stem en neemt ons mee door de rijke discografie van Voivod. Met ‘Planet Eaters’ krijgen we nog een nieuw nummer, maar verder is het een heerlijke festival set die traditioneel afsluit met het nummer ‘Voivod”.
Het Poolse Mgła brengt ons weer een portie black metal en een uniek moment, want zo vaak zien we deze black metal band helaas niet meer. De reden hiervoor is dat de Antifa onbevestigde berichten verspreid en het daarmee voor organisatoren lastig maakt om de band te alten staan, Op Alcatraz is alles koek en ei en kunnen we genieten van de band. Mgła is ontstaan in 2000 en bracht tot op heden vier albums uit waarvan ‘Age of Excuse’ het laatste is. Mikołaj Żentara is de man achter de band en samen met drummer Maciej Kowalski is hij verantwoordelijk voor de muziek, live maken de twee gebruik van een vaste groep aan muzikanten. Mgła brengt ons black metal en leunt daarbij op de kracht van de herhaling, sterke en repetitieve gitaarriffs zoals we horen in het openingsnummer ‘Age of Excuse II’.
Verder worden we vandaag getrakteerd op vier nummers van het derde album ‘Exercises in Futility’ wat we kunnen zien als het opus magnum van de band. De show van Mgła is zoals we die kennen, het viertal is gekleed in het zwart met hoodies en een donker gelaatsmasker, het licht is één dimensionaal blauw en het podium staat bij voorkeur geheel onder de rook. Met ‘Mdłości II’ krijgen we nog een nummer van de EP uit 2006 en verder hoofdzakelijk nummers van ‘Age of Excuse’. Mgła brengt een heerlijke show en is voor velen een mooie afsluiter van de Swamp Stage.
Afsluiter in de Helldorado tent is het IJslandse Sólstafir, de band rond zanger / gitarist Aðalbjörn Tryggvason die sinds 1995 de kar trekt. De band heeft een ware metamorfose doorstaan van black metal band in de vorige eeuw tot post-rock afgaande op het meest recente werk ‘Berdreyminn’ en ‘Endless Twilight of Codependent Love’. Sólstafir opent opmerkelijk met een aantal “oudjes”. Nummers als ‘Þín Orð’, ‘Ótta’ en ‘Pale Rider’ en met name het laatste van de drie is een lekker stevig nummer. Sólstafir speelt een opvallend sterke set waarbij met name de nummers als ‘Goddess of the Ages’ van het album ‘Köld’ uit 2009 opvallen. Geweldig die emotie die doorklinkt in de vocalen van Aðalbjörn Tryggvason.
Om vijfendertig minuten na middernacht hebben de oude rotten van Accept de eer om een zeer geslaagde eerste dag van Alcatraz Open Air 2022 op het hoofdpodium af te sluiten. Onder aanvoering van de Amerikaanse zanger Mark Tornillo (ex T.T. Quick) en gitarist Wolf Hoffmann die als enig oorspronkelijk (lees: teruggekeerd) bandlid duidelijk een plek op de voorgrond opeist. Als headliner van een groot festival lijkt Accept misschien net niet een voor de hand liggende keuze, maar schijn bedriegt. Visueel valt er genoeg te beleven tijdens de show. Een prima lichtshow, een verzorgde podium aankleding dat geheel in het thema van het laatste album ‘Too Mean to Die’ staat en een band met drie gitaristen heeft nou eenmaal één man meer in beweging op de bühne. Ook muzikaal gezien heeft Accept alles op een rijtje. Het geluid is zuiver en vol maar bovenal heeft de band in hun, met onderbrekingen, 46 jarige bestaan genoeg klassiekers op zak om te blijven boeien.
Als eerste twee nummers speelt Accept ‘Zombie Apocalypse’ en ‘Symphony of Pain’ van de eerder genoemde laatste plaat ‘Too Mean to Die’ waarna in ‘Restless and Wild’ de eerste klassieker uit de P.A. knalt. ‘Overnight Sensation’ en ‘The Undertaker’ respectievelijk het vierde en achtste nummer van de set komen eveneens van het laatste album en lenen zich uitstekend als meezingers voor een festival. Accept werkt vakkundig haar set af door na elke klassieker weer een nummertje van latere langspelers als ‘Objection Overruled’, ‘Stalingrad’ en ‘Blood of Nations’ te spelen. Het is een lust voor oog en oor om te zien en horen hoe de drie gitaristen elkaar afwisselen als het gaat om soleren, vooral het nummer ‘Pandemic’ is absoluut een genot om naar te luisteren. Na het spervuur van heerlijk gitaargeweld knettert het zestal nog even ieders ballen tegen de muur om met de nooit door AC/DC uitgebrachte AC/DC cover ‘I’m a Rebel’ waardig en luchtig af te sluiten. Accept zorgt er in ieder geval voor dat iedereen tevreden naar huis, tent of hotel kan na een prachtige maar dankzij het weer een redelijk zware eerste festivaldag.
