gecontroleerd. Martensson klinkt wat ruiger en “screamy” dan op de melodieuze schijven van zijn bandjes, gastoptredens bij collega musici en projecten.

‘On This Day I Fight’ knalt uit de boxen met zijn Hammerfall – en Masterplan-achtige thema’s en het vingervlugge gitaarwerk. ‘In Every Waking Hour‘ heeft een lekker ritme en de gitaren doen denken aan ‘Dream Evil’. ‘If I Could Fly‘ is een Eclipse-referentie met Atkins, die tegen de pompeuze keyboards en gitaren opbokst. ‘Riot’ is een hele mooie ballad, een moody track met persoonlijke lyrics én een korte prachtsolo van Thomas Larsson.

‘This Means War’ is lekker stevig met een vol refrein: “what lies ahead, is the moment of truth” zingt Atkins treffend. ‘Scream‘ doet denken aan Degreed, met een hoofdrol voor Atkins en Larsson. De titelsong daaropvolgend is vrij commercieel, in de richting van de Eclipse-songs, waarop Fredrik Folkare volledig los gaat op gitaar.

‘Wildfire‘ ademt de sfeer van Skid Row en ‘Shot In The Dark‘ kent schitterende thema’s en een open, herkenbaar refrein. ‘Last Man Alive‘ is een heavy midtempo ballad met puik gitaarwerk in de stijl van Kee Marchello. ‘King For A Day‘ is Eclipse-achtig, dikke refreinen, drukke en volle instrumentatie en die solo, weergaloos! Wat een eindstuk!

Wow, 44 minuten en 35 seconden ‘Animalistic‘: Heavy, overdonderend, wél herkenbaar, dik en vol aangezet, waarbij de productie teveel gericht is op het totaalbeeld. Sterkte tracks, prettig luisteren naar de “Pretty Maids voice” en zijn melodieuze rockmakkers. Respect voor deze Ronnie Atkins en de hoop dat hij nog een tijdje in ons midden blijft. Ik zet ’Red, Hot and Heavy’ nog even op, de debuutschijf van Atkins met Pretty Maids uit 1984. Wát een sterrenplaat!